Του Θεόδωρου Καλμούκου
Δύο μόνο Μητροπολίτες εμφανίστηκαν στην πρόσφατη συνεδρίαση του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου στην Ουάσιγκτον, ο Βοστώνης Μεθόδιος και ο Πίτσμπουργκ Σάββας. Ολοι οι άλλοι «αγρόν ηγόρασαν» με διάφορες δικαιολογίες ο καθένας, όπως άλλον τον πονούσε το πόδι του, άλλον η μέση του, άλλον το κεφάλι του και πάει λέγοντας.
Αλλά εδώ που τα λέμε και οι λοιποί του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου έλαμψαν για μία ακόμα φορά με την απουσία τους αφού από 125 που είναι συνολικά εμφανίστηκαν μόνο 63 και με την πλειοψηφία μόνο του ενός υπήρξε απαρτία και υπήρξε νομιμοποίηση της συνεδρίασης.
Μιλούμε πια για κατάντημα αποσύνθεσης και πλήρους αδιαφορίας όσο κι αν καταβάλλεται προσπάθεια να εμφανιστούν πως «όλα καλά κι όλα ωραία». Οι αριθμοί και τα γεγονότα έχουν τη δική τους γλώσσα και σημαντική.
Πρόταση: Ανάγκη για ριζική αλλαγή προσώπων, θεσμών, καταστάσεων, αλλιώς έτσι θα σέρνεται μία παρακμιακή κατάσταση.
Είναι αδιανόητο λόγου χάρη έπειτα από παρέλευση δύο ετών από τότε που συστάθηκε η επιτροπή για να ερευνήσει τα Μοναστήρια να μην έχει γίνει τίποτε επειδή κάποιοι Μητροπολίτες δεν συνεργάζονται ή κι ακόμα παρακωλύουν το έργο της.
Αντί να πρωτοστατούν οι ίδιοι ως όφειλαν διότι το θέμα είναι εξόχως σοβαρό και μιλούμε για την εξάπλωση του φονταμενταλιστικού Εφραιμισμού με επικίνδυνες διαστάσεις για τις κοινότητες, τους ιερείς και γενικότερα τον εκκλησιαστικό μας βίο, ουδέν ποιούν.
Είχε δίκιο που επανήλθε στο θέμα των Μοναστηριών στην πρόσφατη συνεδρίαση ο αντιπρόεδρος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου ο Μάικλ Τζαχάρης, ο οποίος νοιάζεται πιο πολύ γι’ αυτό το θέμα, αλλά και για άλλα εκκλησιαστικής φύσεως θέματα από ό,τι φαίνεται ότι νοιάζονται οι ίδιοι οι Μητροπολίτες, πολλοί από τους οποίους δίνουν την εντύπωση ότι είναι αυτάρκεις και ευτυχισμένοι μέσα στο δικό τους «Μητροπολιτικό φέουδο», τελείως ανεξέλεγκτοι από όλους και για όλα, ενώ το μόνο θέμα που δείχνει να τους απασχολεί είναι το δολαριομάζεμα.
Κι ο Αρχιεπίσκοπος ανύπαρκτος. Πορευόμαστε χωρίς πυξίδα, χωρίς όραμα και προοπτική, χωρίς στρατηγική και προγραμματισμό, με τη νοοτροπία του «όσα πάνε κι όσα έλθουν», ενώ στην Κληρικολαϊκή κάθε δύο χρόνια στήνεται μία Οργανωσιακού τύπου καταχητιάδα με όλα τα πιετιστικά στοιχεία ενός παρωχημένου θρησκευτισμού, που φαντάζει ένα απελπιστικά νοσηρό σύμπτωμα του εκκλησιαστικού μας βίου.
Φαίνεται πως είμαστε εντελώς ανυποψίαστοι γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι. Αυτό που ακούγεται συχνά- πυκνά είναι η λέξη «πνευματικότητα». Μια λέξη εφιαλτικά κενή από κάθε κυριολεκτικό περιεχόμενο, η οποία ωστόσο χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους επαγγελματίες του εκκλησιαστικού μας βίου και στραγγαλίζεται από τους φονταμενταλιστές του Εφραιμισμού.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου