Ανάσταση του Χριστού και δική μας

Ηλθε η μεγάλη και άγια μέρα της ανάστασης, που τόσο λαχταριστά περιμέναμε έπειτα από την πίκρα και τον πόνο του Γολγοθά και της σταύρωσης. Τη σταυρική πορεία, την κάθε σταυρική πορεία και τη κάθε Μεγάλη Παρασκευή της θλίψης, διαδέχεται η χαρμονή της ανάστασης, η οποία φέρνει τα πάνω, κάτω.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, δηλαδή «Χριστός Ανέστη» και φυσικά και εμείς μαζί Του, γιατί γι’ αυτό άλλωστε έπαθε για να μεταποιήσει τα δικά μας πάθη της κακίας και του μίσους, της ακαρδίας και της ασπλαχνίας, σε αγάπη τολμηρή, σε ανθρωπιά, η οποία κάθε μέρα να τολμά και να αγγίζει του ουρανού την άκρη.
Σήμερα όλοι, ακόμα κι εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονται πως είναι άπιστοι, νιώθουν στα τρίσβαθά τους ένα τρικύμισμα ανεξήγητο, κάτι να σημαδεύει τη σημερινή μέρα. Ακόμα και η αμφιβολία αρχίζει να αμφιβάλλει για τον ίδιο της τον εαυτό.
Η ανάσταση ερμηνεύει την τραγικότητα του θανάτου, αυτή την ακραία πραγματικότητα όλων μας, η οποία κονιορτοποιεί τον πλούτο, τη δόξα, τη δύναμη, τη μόρφωση, και μας κάνει να σκύβουμε με απορία μέσα σ’ ένα τάφο σκιερό και να τηρούμε μια χούφτα οστά, μια χούφτα γης, μια χούφτα θάνατο και να διερωτόμαστε: και τώρα; Πέρα από εδώ, τι; Αλήθεια τι, δίχως την ανάσταση του Χριστού;
Θ.Κ.  Πηγή: Εθνικός Κήρυξ