Μέρος 1ο
Προς τη Savannah, Georgia, USA
Είναι 2 Ιανουαρίου, 2014 και η ώρα 4:15 το πρωί όταν ξεκινώντας από το σπίτι σκέφτηκα εάν το αεροπλάνο θα πετάξει στην ώρα του. Η χιονοθύελλα έχει αρχίσει γιά τα καλά και νέο χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα και συνεχίζει να πέφτει. Οι δρόμοι από το σπίτι μέχρι την κεντρική αρτηρία Route 93 (δρόμο 93) είναι ολισθηροί και εάν συμβαίνει το ίδιο στον 93 τότε οι πιθανότητες να χάσω το αεροπλάνο για την πόλη Σάρλοτ (Charlotte) είναι πολύ μεγάλες.
Ενώ σκέφτομαι αυτό και πριν μπω στη κεντρική οδική αρτηρία του 93 (Rt-93) λόγο της ολισθηρότητας δύο αυτοκίνητα έχουν τρακάρει πλαγιομετωπικά και έχουν κλείσει το δρόμο East Street. Τώρα τι κάνουν περιμένουν ή αλλάζουν δρόμο; Προτίμησα το πρώτο γιατί το East Street είναι πολυσύχναστος ενώ οι άλλοι δρόμοι που είναι μικρότεροι θα είναι απροσπέλαστοι λόγο της ολισθηρότητας.
Η σύζυγος κάθετε δίπλα μου στη θέση του συνοδηγού και μου λέει να βάλω τη ζώνη του καθίσματος κάτι που κάνω αμέσως όχι γιατί το ηχητικό της ζώνης κτυπάει συνέχεια αλλά γιατί έχει δίκιο με αυτό το παλιόκαιρο όλα μπορούν να συμβούν. Η οδήγηση είναι δύσκολη
Περνάμε τα βόρεια προάστια της Βοστώνης, Wilmington, Reading, Woburn, Stoneham, Melrose Medford εδώ και λόγο του ότι έχουν κλείσει λόγο επισκευών το τούνελ Callahan που συνδέει τη Βοστώνη με το αεροδρόμιο Logan πρέπει να πάρω το δρόμο 60 ή λίγο ποιού κάτω το δρόμο 16 προτίμησα τον δρόμο 60, ένα μικρό σχετικά δρόμο με πολλά φανάρια αλλά λιγότερη κίνηση. Ευτυχώς ότι εδώ το χιόνι είναι λιγότερο και η κίνηση σχετικά μικρή. Περνώντας από τα πλησιέστερα προς τη Βοστώνη προάστια, Malden, Everret, Revere πλησιάζουμε στο αεροδρόμιο.
Είναι 5:45 το πρωί, μία διαδρομή 25 λεπτών την έκανα σε τριπλάσιο χρόνο. Δεν πειράζει όμως αφού δεν είχαμε κάποιο ατύχημα όπως δεκάδες άλλα αυτοκίνητα που περάσαμε στο δρόμο από το Tewksbury μέχρι το διεθνές αεροδρόμιο Logan της Βοστώνης.
Το εισιτήριο επιβίβασης το έχω τυπώσει από τον υπολογιστή μου καθώς και τη θέση στο αεροπλάνο. Η βαλίτσα είναι μικρή και μπορώ να την πάρω μέσα στην καμπίνα, ενώ στην άλλη τσάντα έχω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που μου έχει γίνει αχώριστος φίλος λόγο της εργασίας μου οπότε μόνο τον έλεγχο ασφάλειας (security) πρέπει να περάσω.
Η γραμμή των επιβατών στον έλεγχο είναι αρκετά μεγάλη για την ώρα που είναι 5:55. Αρχίζω να ανησυχώ γιατί το αεροσκάφος είναι να φύγει στις 6:10, άραγε θα προλάβω; Σιγά-σιγά φτάνω στον έλεγχο όπου βάζω τη βαλιτσούλα και το κομπιούτερ στην καδένα που τα περνάει από "ακτίνες" ενώ σε άλλο πλαστικό κουτί βάζω τα παπούτσια με το μπουφάν και ότι άλλο έχω πάνω μου. Περνάω από τον ανιχνευτή (σαρωτή) και σε λίγο βρίσκομαι στην άλλη πλευρά όπου ήδη έχουν φτάσει τα πράγματά μου. Φοράω γρήγορα γρήγορα τα παπούτσια και το μπουφάν και αφού παίρνω και τα άλλα πράγματα αρχίζω να τρέχω προς την "θύρα" που επιβιβάζονται οι επιβάτες για το Charlotte.
Η διαδρομή είναι κάπου 300 μέτρα και όσο πλησιάζω βλέπω ότι δεν υπάρχει κόσμος. Άραγε να έφυγε το αεροσκάφος ή έκανα λάθος; Αυτές οι δύο σκέψεις περνούν μέσα από το μυαλό μου. Τρέχοντας φτάνω στη "θύρα" 18 όπου είναι δύο κυρίες που κάνουν τον έλεγχο των εισιτηρίων. You just made it (Μόλις που πρόλαβες) μου λέει η μία και αφού κοίταξε το εισιτήριο και την ταυτότητα μου λέει, περάστε.
Μπαίνω στο αεροσκάφος και πριν προλάβω να καθίσω στο κάθισμά κλείνει η πόρτα και το αεροσκάφος αρχίζει να τροχοδρομεί. Όχι για πολύ όμως, περίπου πενήντα μέτρα αφ' ότου έφυγε από την πόρτα του αεροδρομίου θα σταματήσει. Δεξιά και αριστερά δύο τεράστια μηχανήματα με αναβατόριο ρίχνουν αντιψυκτικό υγρό για να λιώσει ο πάγος που έχει δημιουργηθεί πάνω στο αεροπλάνο. Η διαδικασία αυτή διαρκεί περίπου δέκα λεπτά. Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω ότι το αεροσκάφος είναι γεμάτο από αγουροξυπνημένους επιβάτες.
Μετά την διαδικασία του ψεκασμού με το αντιψυκτικό το αεροσκάφος τροχοδρομεί προς τον διάδρομο απογείωσης. Ο κυβερνήτης μας ενημερώνει ότι θα καθυστερήσουμε λίγα λεπτά για να καθαρίσουν τα εκχιονιστικά μηχανήματα το διάδρομο απογείωσης αφού το χιόνι που πέφτει συνέχεια παγώνει αμέσως λόγο της θερμοκρασίας που είναι -10 Κελσίου. Μετά από 25 λεπτά το αεροσκάφος άρχισε να μετακινείτε και πάλι όταν και πάλι σταματάει. Άλλα μηχανήματα με τεράστιες μάνικες ρίχνουν αντιψυκτικό υγρό που καλύπτει ολόκληρο το αεροσκάφος. Σε περίπου πέντε λεπτά και μετά από καθυστέρηση 55 λεπτών το αεροσκάφος πέρνει φόρα και τρέχει στο διάδρομο απογείωσης. Είναι η στιγμή που παίρνεις βαθιά ανάσα και κάνεις μια προσευχή όλα να πάνε καλά.
Όλα πήγαν καλά και σε δέκα λεπτά βρισκόμαστε ψηλά πάνω από τη γη όπου συναντάμε τον ήλιο ενώ κάτω στη γη της Νέας Αγγλίας το χιόνι πέφτει...
Βασίλης Καυκάς
Συνέχεια Αύριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου