Μεγάλη Παρακευή,3 Μαρτίοy, 2013
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Τρομακτικές οι σκηνογραφίες, τραγικές, πρωτόγνωρες. Τετέλεσται, ο Χριστός, και νεκρική σιγή έχει σκεπάσει όλη τη κτίση. Θρηνεί και αυτή γοερά με τον βουβό της στεναγμό τον νεκρό Πλάστη της. Ο ήλιος έκρυψε τις αχτίνες του και βύθισε στο σκοτάδι τη γη. Κι εμείς έχομε απομείνει άφωνοι, εκστατικοί, γιατί πώς να συλλάβει το περατό μυαλό μας, «νεκρόν, γυμνόν, άταφον» τον Θεάνθρωπο και Φιλάνθρωπο Χριστό; Εν τω μεταξύ, ο Ιούδας έγραψε τον επίλογο της δικής του ζωής, έφυγε πήγε και κρεμάστηκε, αφού πρώτα πέταξε κατάμουτρα στους αρχιερείς τα τριάντα αργύρια. Ηταν αργά όμως, πολύ αργά, γιατί είχε συντελέσει την προδοσία του, είχε ολοκληρώσει το έγκλημα του.
Τώρα πια τετέλεσται ο Χριστός και από το μέτωπό Του στάζει σταλαγματιά - σταλαγματιά το αίμα Του και πορφυρώνει το ακάνθινο στεφάνι. Από την πλευρά Του, εξακολουθεί ακόμα να ρέει «αίμα και ύδωρ», αλλά Εκείνος όμως τετέλεσται. Η αποστολή Του ολοκληρώθηκε. Η αυλαία τώρα είναι ώρα να κλείσει. Ξεχασμένος και εγκαταλειμμένος, ολομόναχος, κρέμεται πάνω στο σταυρό. Ολοι έχουν εξαφανισθεί, οι σταυρωτές, ο κεντηρίωνας, δυστυχώς ακόμα και οι μαθητές Του, όλοι, μα όλοι. Εκείνος πλέον τετέλεσται, κι’ εκείνοι έπεσαν να ξαποστάσουν. Ολοκληρωτική εγκατάλειψη δηλαδή, κι από αυτόν ακόμα τον Πατέρα Του, προς Τον Οποίον κάποια στιγμή δεν άντεξε και φώναξε σαν άνθρωπος, «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;».
Τετέλεσται. Ολοι είναι φοβισμένοι. Ολοι εξαφανισμένοι. Κι’ όμως κάποιος τολμά. Κρύβει στη καρδιά του κρυφή αγάπη και στοργή για τον προδομένο, υβρισμένο, ραπισμένο, φτυμένο, σταυρωμένο, νεκρό Δάσκαλο. Είναι ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίας. Τόλμησε γιατί αγαπούσε. Παρουσιάσθηκε μπροστά στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Ιησού.
Δεν ήταν κάποιος τυχαίος και άσημος ο Ιωσήφ. Ηταν βουλευτής. Επώνυμος και γνωστός στον υψηλό και καθωσπρεπούμενο κοινωνικό του κύκλο.
Δεν υπολόγισε κανένα απολύτως πολιτικό κόστος, καμία συνέπεια, γνωρίζοντας μάλιστα πως ο όχλος ήταν έτοιμος λόγω του μίσους και του φανατισμού, ακόμα και να τον πετροβολήσει. Εκείνος όμως τόλμησε και ζήτησε το νεκρό κορμί ενός «λαομίσητου» σταυρωμένου και τα κατάφερε. Αλλωστε η αγάπη θέλει τόλμη.
Τετέλεσται, και τώρα πια «η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ...», για να ξεπεταχτεί σε λίγο η «ζωή εκ τάφου», η όντως ζωή, η ζωή η απαλλαγμένη από τη φθορά και το θάνατο. Η ζωή η αληθινή και απέθαντη, η όντως ζωή.
Τετέλεσται! Μα ποίος είναι Αυτός που κείτεται νεκρός μέσα στον τάφο τον σκιερό και κάνει να εκπλήττονται των αγγέλων οι στρατιές;
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Ο βασιλιάς ουρανού και γης τετέλεσται. Ο Ενας της Τριάδος έπαθε ως άνθρωπος και νεκρώθηκε νέκρωση πραγματική. Είναι τελειωμένος πάνω στον σταυρό. Η πενθηφορούσα γης τρέμει σύγκορμη, γιατί δέχθηκε μέσα στα σπλάχνα της, «ως υπνούντα τον Δημιουργόν». Οι πέτρες σχίσθηκαν στα δυο. Σκοτείνιασε η πλάση. Ανοιξαν τα μνήματα και «πολλά σώματα κεκοιμημένων ηγέρθη», ενώ οι Ιουδαίοι σκέφτονται ραδιουργίες για να συκοφαντήσουν Χριστού την Ανάσταση.
Οι ανθισμένες μυγδαλιές γέρνουν τ’ άσπρα παρθενικά τους πέταλα αρωματίζουν και μοσχοβολούν το πέρασμα της νεκρικής του πομπής. Οι πασχαλιές προμηνύουν με τη λαμπράδα τους τη μεγάλη χαρά, η οποία θα γεμίσει σε λίγο τους πάντες και τα πάντα. Ο Αδης στενάζει και βοά, τρέμει σύγκορμος. Η χαροκαμένη Παναγία Μητέρα Του μονολογεί με κλάμα γοερό «ω φως των οφθαλμών μου γλυκύτατό μου τέκνον», όπως θα έκανε κάθε μάνα μπροστά στο μονάκριβο νεκρό παιδί της. Κι’ εμείς, είμαστε σίγουροι πως «μάτην φυλάττεις τον τάφον κουστωδία», γιατί να «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες» και θα διαλαλήσουν γιορταστικά τα σήμαντρα, «την Ανάστασιν Σου Χριστέ Σωτήρ». Χωρίς την ανάσταση είναι αλογία ο θάνατος, παραλογισμός και η ζωή μας.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Του Θεόδωρου Καλμούκου
Η ζωή εν τάφω. Τετέλεσται, δηλαδή όλα τέλειωσαν. Ο Χριστός εξέπνευσε. Η αγάπη ματώθηκε. Η αχαριστία μίλησε. Σταυρικός ο επίλογος της επίγειας ζωής του Χριστού. Δραματικός πέρα για πέρα.Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Τρομακτικές οι σκηνογραφίες, τραγικές, πρωτόγνωρες. Τετέλεσται, ο Χριστός, και νεκρική σιγή έχει σκεπάσει όλη τη κτίση. Θρηνεί και αυτή γοερά με τον βουβό της στεναγμό τον νεκρό Πλάστη της. Ο ήλιος έκρυψε τις αχτίνες του και βύθισε στο σκοτάδι τη γη. Κι εμείς έχομε απομείνει άφωνοι, εκστατικοί, γιατί πώς να συλλάβει το περατό μυαλό μας, «νεκρόν, γυμνόν, άταφον» τον Θεάνθρωπο και Φιλάνθρωπο Χριστό; Εν τω μεταξύ, ο Ιούδας έγραψε τον επίλογο της δικής του ζωής, έφυγε πήγε και κρεμάστηκε, αφού πρώτα πέταξε κατάμουτρα στους αρχιερείς τα τριάντα αργύρια. Ηταν αργά όμως, πολύ αργά, γιατί είχε συντελέσει την προδοσία του, είχε ολοκληρώσει το έγκλημα του.
Τώρα πια τετέλεσται ο Χριστός και από το μέτωπό Του στάζει σταλαγματιά - σταλαγματιά το αίμα Του και πορφυρώνει το ακάνθινο στεφάνι. Από την πλευρά Του, εξακολουθεί ακόμα να ρέει «αίμα και ύδωρ», αλλά Εκείνος όμως τετέλεσται. Η αποστολή Του ολοκληρώθηκε. Η αυλαία τώρα είναι ώρα να κλείσει. Ξεχασμένος και εγκαταλειμμένος, ολομόναχος, κρέμεται πάνω στο σταυρό. Ολοι έχουν εξαφανισθεί, οι σταυρωτές, ο κεντηρίωνας, δυστυχώς ακόμα και οι μαθητές Του, όλοι, μα όλοι. Εκείνος πλέον τετέλεσται, κι’ εκείνοι έπεσαν να ξαποστάσουν. Ολοκληρωτική εγκατάλειψη δηλαδή, κι από αυτόν ακόμα τον Πατέρα Του, προς Τον Οποίον κάποια στιγμή δεν άντεξε και φώναξε σαν άνθρωπος, «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;».
Τετέλεσται. Ολοι είναι φοβισμένοι. Ολοι εξαφανισμένοι. Κι’ όμως κάποιος τολμά. Κρύβει στη καρδιά του κρυφή αγάπη και στοργή για τον προδομένο, υβρισμένο, ραπισμένο, φτυμένο, σταυρωμένο, νεκρό Δάσκαλο. Είναι ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίας. Τόλμησε γιατί αγαπούσε. Παρουσιάσθηκε μπροστά στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Ιησού.
Δεν ήταν κάποιος τυχαίος και άσημος ο Ιωσήφ. Ηταν βουλευτής. Επώνυμος και γνωστός στον υψηλό και καθωσπρεπούμενο κοινωνικό του κύκλο.
Δεν υπολόγισε κανένα απολύτως πολιτικό κόστος, καμία συνέπεια, γνωρίζοντας μάλιστα πως ο όχλος ήταν έτοιμος λόγω του μίσους και του φανατισμού, ακόμα και να τον πετροβολήσει. Εκείνος όμως τόλμησε και ζήτησε το νεκρό κορμί ενός «λαομίσητου» σταυρωμένου και τα κατάφερε. Αλλωστε η αγάπη θέλει τόλμη.
Τετέλεσται, και τώρα πια «η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ...», για να ξεπεταχτεί σε λίγο η «ζωή εκ τάφου», η όντως ζωή, η ζωή η απαλλαγμένη από τη φθορά και το θάνατο. Η ζωή η αληθινή και απέθαντη, η όντως ζωή.
Τετέλεσται! Μα ποίος είναι Αυτός που κείτεται νεκρός μέσα στον τάφο τον σκιερό και κάνει να εκπλήττονται των αγγέλων οι στρατιές;
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Ο βασιλιάς ουρανού και γης τετέλεσται. Ο Ενας της Τριάδος έπαθε ως άνθρωπος και νεκρώθηκε νέκρωση πραγματική. Είναι τελειωμένος πάνω στον σταυρό. Η πενθηφορούσα γης τρέμει σύγκορμη, γιατί δέχθηκε μέσα στα σπλάχνα της, «ως υπνούντα τον Δημιουργόν». Οι πέτρες σχίσθηκαν στα δυο. Σκοτείνιασε η πλάση. Ανοιξαν τα μνήματα και «πολλά σώματα κεκοιμημένων ηγέρθη», ενώ οι Ιουδαίοι σκέφτονται ραδιουργίες για να συκοφαντήσουν Χριστού την Ανάσταση.
Οι ανθισμένες μυγδαλιές γέρνουν τ’ άσπρα παρθενικά τους πέταλα αρωματίζουν και μοσχοβολούν το πέρασμα της νεκρικής του πομπής. Οι πασχαλιές προμηνύουν με τη λαμπράδα τους τη μεγάλη χαρά, η οποία θα γεμίσει σε λίγο τους πάντες και τα πάντα. Ο Αδης στενάζει και βοά, τρέμει σύγκορμος. Η χαροκαμένη Παναγία Μητέρα Του μονολογεί με κλάμα γοερό «ω φως των οφθαλμών μου γλυκύτατό μου τέκνον», όπως θα έκανε κάθε μάνα μπροστά στο μονάκριβο νεκρό παιδί της. Κι’ εμείς, είμαστε σίγουροι πως «μάτην φυλάττεις τον τάφον κουστωδία», γιατί να «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες» και θα διαλαλήσουν γιορταστικά τα σήμαντρα, «την Ανάστασιν Σου Χριστέ Σωτήρ». Χωρίς την ανάσταση είναι αλογία ο θάνατος, παραλογισμός και η ζωή μας.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου