Σάββατο, 3 Νοεμβρίου, 2012
Πριν τέσσερα χρόνια, η επιλογή μεταξύ των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ, των Μπαράκ Ομπάμα και Τζον Μακέιν ήταν, σχετικά, εύκολη. ‘Η έτσι τουλάχιστον φαινόταν.
Ο Ομπάμα εκπροσωπούσε το όνειρο μιας νέας ελπιδοφόρας εποχής για την Αμερική, τον λαό της και την ανθρωπότητα.
Είχε φτάσει η ώρα για μια νέα ηγεσία, για μια νέα αρχή. Μια ηγεσία που θα ενέπνεε ξανά τον λαό της και θα κέρδιζε τον (χαμένο) διεθνή σεβασμό. Μια έξυπνη ηγεσία που θα οδηγούσε τη χώρα σε νέα επιτεύγματα και σε νέα ύψη.
Ναι, η Αμερική δεν είχε (ούτε έχει) τίποτα να φοβηθεί. Ασχετα πόσο μεγάλα ήταν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ή ποιους αντιπάλους είχε. Αυτή, άλλωστε, ήταν και είναι η γη όπου τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος μπορεί, αν θέλει, να ανοίξει τα φτερά του και να αναδείξει τα ταλέντα και τις ικανότητές του, φτάνοντας τόσο ψηλά όσο του το επιτρέψουν.
Αυτή είναι η γη που ξεχωρίζει χάρη στη σοφία των δημιουργών της, την καλοσύνη και εργατικότητα των κατοίκων της. Αυτή είναι η γη που ήταν και εξακολουθεί να αποτελεί μαγνήτη για τους φτωχούς, τους εργατικούς, τους φιλόδοξους. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ομπάμα πέτυχε αρκετά από αυτά που υποσχόταν και μερικά όχι.
Η επιλογή τούτη τη φορά μεταξύ Μπαράκ Ομπάμα και Μιτ Ρόμνεϊ δεν είναι εύκολη υπόθεση, ίσως γιατί και οι δυο τους είναι εξαιρετικά ευφυείς και ταλαντούχοι άνθρωποι.
Ποιον λοιπόν από τους δυο υποστηρίζουμε στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 2012;
Για να φτάσουμε μέχρι το συμπέρασμα αυτό θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τα βασικά, τουλάχιστον, στοιχεία και θέσεις των δύο υποψηφίων:
Ο Ομπάμα, είναι αλήθεια, έχασε πολλές ευκαιρίες και κατασπατάλησε τα ταλέντα του.
Οχι γιατί δεν μπορούσε να πετύχει περισσότερα από ό,τι πέτυχε, αλλά γιατί (και το χειρότερο) δεν προσπάθησε αρκετά. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στην πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση των προεδρικών υποψηφίων στο Ντένβερ. Αν ο Ομπάμα έδινε τότε τη μάχη, αν συμμετείχε στον διάλογο αντί να ενεργεί ως παρατηρητής, αν ο αντίπαλός του δεν ήταν τόσο καλός ώστε να αστράψει και να διαπεράσει το αόρατο αλλά πολύ συγκεκριμένο ψυχολογικό τείχος, που μετατρέπει έναν κοινό υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ σε αυριανό Πρόεδρο, τότε οι εκλογές θα είχαν αποφασιστεί εκεί και τότε.
Αλλά δεν το έκανε.
Χρειάστηκε να συμβεί αυτό το περιστατικό και πολλά άλλα για να εξελιχθεί αυτή η εκλογική αναμέτρηση από αναμενόμενη νίκη του Ομπάμα σε μια δύσκολη, ακόμα, να προβλεφθεί εκλογική αναμέτρηση.
Κι όμως ό,τι και να συμβεί στις 6 Νοεμβρίου η Αμερική έχει βγει κατά πολύ κερδισμένη από την εκλογή του στην προεδρία της χώρας. Λάμπει ακόμα πιο πολύ μεταξύ των λαών για τον λόγο ότι έσπασε το φυλετικό τείχος και εξέλεξε ένα Αφροαμερικανό στην προεδρία της χώρας.
Η Αμερική εκλέγοντας ένα Αφροαμερικανό έκανε ένα καθαρτικό βήμα από τις παλιές μεγάλες φυλετικές αδικίες, που καθιστά την υπόσχεσή της να είναι ένα «έθνος υπό την σκέπη του Θεού με ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους» πολύ πιο αληθινή από ποτέ άλλοτε.
Τώρα όμως που επιτεύχθηκε κι αυτό την περιμένουν νέες βουνοκορφές, νέα επιτεύγματα να κατακτήσει στην ασταμάτητη, ανικανοποίητη πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης για όλο και περισσότερη εξέλιξη.
Ο Ομπάμα, από την άλλη μεριά, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ιστορικής σημασίας κρίση από την πρώτη στιγμή που πέρασε την πόρτα του Λευκού Οίκου.
Τον Ιανουάριο του 2009, όταν ορκίστηκε, το οικονομικό σύστημα της χώρας, όχι απλά η Οικονομία της, βρισκόταν υπό κατάρρευση.
Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Αμερικής έχαναν τις εργασίες τους κάθε μήνα. Η αγορά των ακινήτων βυθιζόταν με ανεξέλεγκτη ταχύτητα. Ο δείκτης αξιών του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης ήταν ο μισός από ό,τι είναι σήμερα.
Ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν ευθύνεται ο Ομπάμα για την οικονομική συμφορά αλλά ότι την κληρονόμησε. Επίσης αισθάνεται ότι η πολιτική του έσωσε την οικονομία και την έβαλε σε μια αργή μεν αλλά ανοδική πορεία.
Αν επιπλέον υπολογισθεί η αποσύνθεση της Οικονομίας της Ευρωζώνης με τις επιπτώσεις που αυτό είχε στις διεθνείς αγορές τότε η επίδοση του Ομπάμα στον τομέα της Οικονομίας ΔΕΝ ήταν άσχημη.
Δυστυχώς ο Ομπάμα διέπραξε το σοβαρό σφάλμα που διαπράττουν πολλοί δημαγωγοί να προβεί σε διχαστικές, ταξικές, δηλώσεις οικονομικής φύσεως. Αναμφίβολα αυτό αποτελεί ένα από τα μελανά του σημεία.
Στο θέμα της Εθνικής Ασφάλειας, ο πρόεδρος Ομπάμα ήταν σαφέστατα επιτυχής. Οχι μόνο η Αμερική απέφυγε να γίνει αντικείμενο τρομοκρατικής ενέργειας σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια, αλλά επιπλέον εξουδετέρωσε τον Οσάμα Μπιν Λαντεν και τους βασικούς του συνεργάτες.
Τερμάτισε, ακόμα, τον πόλεμο στο Ιράκ και τερματίζει τον πόλεμο και στο Αφγανιστάν, αν και με πιο αργά βήματα από ό,τι εμείς θα προτιμούσαμε.
Τέλος, αντιμετωπίζει το Ιράν με περίσκεψη και ευφυία και σε συνεργασία με τη Διεθνή Κοινότητα, όπως και πρέπει.
Ο Ρόμνεϊ, από την άλλη πλευρά, είναι αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος με μεγάλες ικανότητες και σιδερένια αποφασιστικότητα και πειθαρχία στον μακροχρόνιο μαραθώνιό του να κατακτήσει την προεδρία της Αμερικής. Σε αντίθεση με τον Ομπάμα, που πριν μπει στην πολιτική ήταν ένας Κοινωνικός Διοργανωτής, ο Ρόμνεϊ ήταν ένας εξαιρετικά πετυχημένος επιχειρηματίας που γνωρίζει πώς διοικείται ένας οργανισμός.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ρόμνεϊ παραμένει ασταθής στα οικονομικά του σχέδια και η οικονομική του φιλοσοφία φαίνεται να ευνοεί τους πολύ εύπορους, το 1% του πληθυσμού, σε βάρος της μεσαίας και των κατώτερων οικονομικά τάξεων.
Στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής ο Ρόμνεϊ είναι νεοφερμένος. Ισως γι’ αυτό εξακολουθεί να βρίσκεται στο στάδιο διαμόρφωσης της πολιτικής του, ίσως για αυτό να κάνει βεβιασμένες δηλώσεις σε ευαίσθητα θέματα.
Με βάση τα δεδομένα αυτά, ποιον λοιπόν υποστηρίζουμε για Πρόεδρο της χώρας;
Θα μπορούσαμε να μην υποστηρίξουμε κανένα και να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Γιατί και οι δυο είναι ικανοί να ηγηθούν αυτής της χώρας και του Κόσμου όλου.
Η εφημερίδα αυτή, όμως, έχει την υποχρέωση απέναντι στον αναγνώστη της να εκφράζει με παρρησία την άποψή της στα θέματα που απασχολούν την Κοινότητά μας.
Και σίγουρα η επιλογή του Προέδρου της χώρας που ζούμε αποτελεί μια κορυφαία τέτοια περίπτωση.
Αποφασίσαμε λοιπόν, μετά μακράς και εναγώνιας σκέψης, τον υποψήφιο που θα υποστηρίξουμε, βασιζόμενοι κυρίως σε δυο μεγάλα θέματα:
Το πρώτο είναι το θέμα της Ελλάδας:
Εδώ και τρία χρόνια, ο ελληνικός λαός ζει μια εκτός ελέγχου οικονομική κρίση όμοια, αν όχι χειρότερη, με εκείνη που έζησε ο αμερικανικός λαός στη δεκαετία του ‘30.
Ο πρόεδρος Ομπάμα βοήθησε, κάπως, παρασκηνιακά, τόσο προς την πλευρά της καγκελαρίου Αγγελα Μέρκελ, όσο (κυρίως) προς την πλευρά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο η Αμερική επηρεάζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Επίσης, ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν επισκέφτηκε την Ελλάδα, καθ’ οδόν προς την Πόλη, όπου εξέφρασε, έστω, την αλληλεγγύη του προς τον ελληνικό λαό.
Η κυβέρνηση του Ομπάμα υποστηρίζει ότι η οικονομική κατάσταση στην Αμερική δεν επέτρεπε, από πολιτικής πλευράς, την ανθρωπιστική βοήθεια προς την Ελλάδα. Πρόκειται για μια θέση που δεν μας πείθει, όπως κατά επανάληψη έχουμε σημειώσει.
Αντίθετα, ο Μιτ Ρόμνεϊ σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις μπροστά σε τεράστιο ακροατήριο προέβη σε απαξιωτικές, εξευτελιστικές παρατηρήσεις για την Ελλάδα.
Αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά τι ήθελε να πει. Αντιλαμβανόμαστε, όσο και να μας πονά, ότι η Ελλάδα έγινε συνώνυμη με χώρα που έχει αποτύχει οικονομικά.
Αυτό όμως που έκανε σε βάρος της Ελλάδας και του Ελληνισμού δεν ήταν απαραίτητο για την επιτυχία του προεκλογικού του αγώνα. Αρα έθιξε τον ελληνικό λαό, αλλά και εμάς τους Αμερικανούς ψηφοφόρους ελληνικής καταγωγής, χωρίς λόγο.
Το δεύτερο θέμα που έγειρε την πλάστιγγα της επιλογής μας είναι το θέμα του χαρακτήρα του υποψηφίου και ο ρόλος που αυτός, ο χαρακτήρας, παίζει στη λήψη των αποφάσεων. Στο τέλος της ημέρας, τα θέματα που φτάνουν στο Οβάλ Γραφείο αλλάζουν, όχι όμως ο χαρακτήρας.
Ο Ρόμνεϊ ξάφνιασε με την εκπληκτική ευκολία με την οποία αλλάζει τις θέσεις του σε θέματα που δεν έχουν απήχηση στον κόσμο. Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά κατά τη διάρκεια των τηλεμαχιών.
Για εμάς, το θέμα του χαρακτήρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Για αυτούς, λοιπόν, τους λόγους αποφασίσαμε να υποστηρίξουμε τον Μπαράκ Ομπάμα για επανεκλογή, έστω κι αν το κάνουμε με κρύα καρδιά.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Aντώνης Η. Διαματάρης, Εκδότης/Διευθυντής
Πριν τέσσερα χρόνια, η επιλογή μεταξύ των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ, των Μπαράκ Ομπάμα και Τζον Μακέιν ήταν, σχετικά, εύκολη. ‘Η έτσι τουλάχιστον φαινόταν.Ο Ομπάμα εκπροσωπούσε το όνειρο μιας νέας ελπιδοφόρας εποχής για την Αμερική, τον λαό της και την ανθρωπότητα.
Είχε φτάσει η ώρα για μια νέα ηγεσία, για μια νέα αρχή. Μια ηγεσία που θα ενέπνεε ξανά τον λαό της και θα κέρδιζε τον (χαμένο) διεθνή σεβασμό. Μια έξυπνη ηγεσία που θα οδηγούσε τη χώρα σε νέα επιτεύγματα και σε νέα ύψη.
Ναι, η Αμερική δεν είχε (ούτε έχει) τίποτα να φοβηθεί. Ασχετα πόσο μεγάλα ήταν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ή ποιους αντιπάλους είχε. Αυτή, άλλωστε, ήταν και είναι η γη όπου τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος μπορεί, αν θέλει, να ανοίξει τα φτερά του και να αναδείξει τα ταλέντα και τις ικανότητές του, φτάνοντας τόσο ψηλά όσο του το επιτρέψουν.
Αυτή είναι η γη που ξεχωρίζει χάρη στη σοφία των δημιουργών της, την καλοσύνη και εργατικότητα των κατοίκων της. Αυτή είναι η γη που ήταν και εξακολουθεί να αποτελεί μαγνήτη για τους φτωχούς, τους εργατικούς, τους φιλόδοξους. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ομπάμα πέτυχε αρκετά από αυτά που υποσχόταν και μερικά όχι.
Η επιλογή τούτη τη φορά μεταξύ Μπαράκ Ομπάμα και Μιτ Ρόμνεϊ δεν είναι εύκολη υπόθεση, ίσως γιατί και οι δυο τους είναι εξαιρετικά ευφυείς και ταλαντούχοι άνθρωποι.
Ποιον λοιπόν από τους δυο υποστηρίζουμε στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 2012;
Για να φτάσουμε μέχρι το συμπέρασμα αυτό θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τα βασικά, τουλάχιστον, στοιχεία και θέσεις των δύο υποψηφίων:
Ο Ομπάμα, είναι αλήθεια, έχασε πολλές ευκαιρίες και κατασπατάλησε τα ταλέντα του.
Οχι γιατί δεν μπορούσε να πετύχει περισσότερα από ό,τι πέτυχε, αλλά γιατί (και το χειρότερο) δεν προσπάθησε αρκετά. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στην πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση των προεδρικών υποψηφίων στο Ντένβερ. Αν ο Ομπάμα έδινε τότε τη μάχη, αν συμμετείχε στον διάλογο αντί να ενεργεί ως παρατηρητής, αν ο αντίπαλός του δεν ήταν τόσο καλός ώστε να αστράψει και να διαπεράσει το αόρατο αλλά πολύ συγκεκριμένο ψυχολογικό τείχος, που μετατρέπει έναν κοινό υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ σε αυριανό Πρόεδρο, τότε οι εκλογές θα είχαν αποφασιστεί εκεί και τότε.
Αλλά δεν το έκανε.
Χρειάστηκε να συμβεί αυτό το περιστατικό και πολλά άλλα για να εξελιχθεί αυτή η εκλογική αναμέτρηση από αναμενόμενη νίκη του Ομπάμα σε μια δύσκολη, ακόμα, να προβλεφθεί εκλογική αναμέτρηση.
Κι όμως ό,τι και να συμβεί στις 6 Νοεμβρίου η Αμερική έχει βγει κατά πολύ κερδισμένη από την εκλογή του στην προεδρία της χώρας. Λάμπει ακόμα πιο πολύ μεταξύ των λαών για τον λόγο ότι έσπασε το φυλετικό τείχος και εξέλεξε ένα Αφροαμερικανό στην προεδρία της χώρας.
Η Αμερική εκλέγοντας ένα Αφροαμερικανό έκανε ένα καθαρτικό βήμα από τις παλιές μεγάλες φυλετικές αδικίες, που καθιστά την υπόσχεσή της να είναι ένα «έθνος υπό την σκέπη του Θεού με ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους» πολύ πιο αληθινή από ποτέ άλλοτε.
Τώρα όμως που επιτεύχθηκε κι αυτό την περιμένουν νέες βουνοκορφές, νέα επιτεύγματα να κατακτήσει στην ασταμάτητη, ανικανοποίητη πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης για όλο και περισσότερη εξέλιξη.
Ο Ομπάμα, από την άλλη μεριά, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ιστορικής σημασίας κρίση από την πρώτη στιγμή που πέρασε την πόρτα του Λευκού Οίκου.
Τον Ιανουάριο του 2009, όταν ορκίστηκε, το οικονομικό σύστημα της χώρας, όχι απλά η Οικονομία της, βρισκόταν υπό κατάρρευση.
Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Αμερικής έχαναν τις εργασίες τους κάθε μήνα. Η αγορά των ακινήτων βυθιζόταν με ανεξέλεγκτη ταχύτητα. Ο δείκτης αξιών του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης ήταν ο μισός από ό,τι είναι σήμερα.
Ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν ευθύνεται ο Ομπάμα για την οικονομική συμφορά αλλά ότι την κληρονόμησε. Επίσης αισθάνεται ότι η πολιτική του έσωσε την οικονομία και την έβαλε σε μια αργή μεν αλλά ανοδική πορεία.
Αν επιπλέον υπολογισθεί η αποσύνθεση της Οικονομίας της Ευρωζώνης με τις επιπτώσεις που αυτό είχε στις διεθνείς αγορές τότε η επίδοση του Ομπάμα στον τομέα της Οικονομίας ΔΕΝ ήταν άσχημη.
Δυστυχώς ο Ομπάμα διέπραξε το σοβαρό σφάλμα που διαπράττουν πολλοί δημαγωγοί να προβεί σε διχαστικές, ταξικές, δηλώσεις οικονομικής φύσεως. Αναμφίβολα αυτό αποτελεί ένα από τα μελανά του σημεία.
Στο θέμα της Εθνικής Ασφάλειας, ο πρόεδρος Ομπάμα ήταν σαφέστατα επιτυχής. Οχι μόνο η Αμερική απέφυγε να γίνει αντικείμενο τρομοκρατικής ενέργειας σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια, αλλά επιπλέον εξουδετέρωσε τον Οσάμα Μπιν Λαντεν και τους βασικούς του συνεργάτες.
Τερμάτισε, ακόμα, τον πόλεμο στο Ιράκ και τερματίζει τον πόλεμο και στο Αφγανιστάν, αν και με πιο αργά βήματα από ό,τι εμείς θα προτιμούσαμε.
Τέλος, αντιμετωπίζει το Ιράν με περίσκεψη και ευφυία και σε συνεργασία με τη Διεθνή Κοινότητα, όπως και πρέπει.
Ο Ρόμνεϊ, από την άλλη πλευρά, είναι αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος με μεγάλες ικανότητες και σιδερένια αποφασιστικότητα και πειθαρχία στον μακροχρόνιο μαραθώνιό του να κατακτήσει την προεδρία της Αμερικής. Σε αντίθεση με τον Ομπάμα, που πριν μπει στην πολιτική ήταν ένας Κοινωνικός Διοργανωτής, ο Ρόμνεϊ ήταν ένας εξαιρετικά πετυχημένος επιχειρηματίας που γνωρίζει πώς διοικείται ένας οργανισμός.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ρόμνεϊ παραμένει ασταθής στα οικονομικά του σχέδια και η οικονομική του φιλοσοφία φαίνεται να ευνοεί τους πολύ εύπορους, το 1% του πληθυσμού, σε βάρος της μεσαίας και των κατώτερων οικονομικά τάξεων.
Στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής ο Ρόμνεϊ είναι νεοφερμένος. Ισως γι’ αυτό εξακολουθεί να βρίσκεται στο στάδιο διαμόρφωσης της πολιτικής του, ίσως για αυτό να κάνει βεβιασμένες δηλώσεις σε ευαίσθητα θέματα.
Με βάση τα δεδομένα αυτά, ποιον λοιπόν υποστηρίζουμε για Πρόεδρο της χώρας;
Θα μπορούσαμε να μην υποστηρίξουμε κανένα και να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Γιατί και οι δυο είναι ικανοί να ηγηθούν αυτής της χώρας και του Κόσμου όλου.
Η εφημερίδα αυτή, όμως, έχει την υποχρέωση απέναντι στον αναγνώστη της να εκφράζει με παρρησία την άποψή της στα θέματα που απασχολούν την Κοινότητά μας.
Και σίγουρα η επιλογή του Προέδρου της χώρας που ζούμε αποτελεί μια κορυφαία τέτοια περίπτωση.
Αποφασίσαμε λοιπόν, μετά μακράς και εναγώνιας σκέψης, τον υποψήφιο που θα υποστηρίξουμε, βασιζόμενοι κυρίως σε δυο μεγάλα θέματα:
Το πρώτο είναι το θέμα της Ελλάδας:
Εδώ και τρία χρόνια, ο ελληνικός λαός ζει μια εκτός ελέγχου οικονομική κρίση όμοια, αν όχι χειρότερη, με εκείνη που έζησε ο αμερικανικός λαός στη δεκαετία του ‘30.
Ο πρόεδρος Ομπάμα βοήθησε, κάπως, παρασκηνιακά, τόσο προς την πλευρά της καγκελαρίου Αγγελα Μέρκελ, όσο (κυρίως) προς την πλευρά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο η Αμερική επηρεάζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Επίσης, ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν επισκέφτηκε την Ελλάδα, καθ’ οδόν προς την Πόλη, όπου εξέφρασε, έστω, την αλληλεγγύη του προς τον ελληνικό λαό.
Η κυβέρνηση του Ομπάμα υποστηρίζει ότι η οικονομική κατάσταση στην Αμερική δεν επέτρεπε, από πολιτικής πλευράς, την ανθρωπιστική βοήθεια προς την Ελλάδα. Πρόκειται για μια θέση που δεν μας πείθει, όπως κατά επανάληψη έχουμε σημειώσει.
Αντίθετα, ο Μιτ Ρόμνεϊ σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις μπροστά σε τεράστιο ακροατήριο προέβη σε απαξιωτικές, εξευτελιστικές παρατηρήσεις για την Ελλάδα.
Αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά τι ήθελε να πει. Αντιλαμβανόμαστε, όσο και να μας πονά, ότι η Ελλάδα έγινε συνώνυμη με χώρα που έχει αποτύχει οικονομικά.
Αυτό όμως που έκανε σε βάρος της Ελλάδας και του Ελληνισμού δεν ήταν απαραίτητο για την επιτυχία του προεκλογικού του αγώνα. Αρα έθιξε τον ελληνικό λαό, αλλά και εμάς τους Αμερικανούς ψηφοφόρους ελληνικής καταγωγής, χωρίς λόγο.
Το δεύτερο θέμα που έγειρε την πλάστιγγα της επιλογής μας είναι το θέμα του χαρακτήρα του υποψηφίου και ο ρόλος που αυτός, ο χαρακτήρας, παίζει στη λήψη των αποφάσεων. Στο τέλος της ημέρας, τα θέματα που φτάνουν στο Οβάλ Γραφείο αλλάζουν, όχι όμως ο χαρακτήρας.
Ο Ρόμνεϊ ξάφνιασε με την εκπληκτική ευκολία με την οποία αλλάζει τις θέσεις του σε θέματα που δεν έχουν απήχηση στον κόσμο. Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά κατά τη διάρκεια των τηλεμαχιών.
Για εμάς, το θέμα του χαρακτήρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Για αυτούς, λοιπόν, τους λόγους αποφασίσαμε να υποστηρίξουμε τον Μπαράκ Ομπάμα για επανεκλογή, έστω κι αν το κάνουμε με κρύα καρδιά.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Aντώνης Η. Διαματάρης, Εκδότης/Διευθυντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου