Του Θεόδωρου Καλμούκου
Δεκάδες εθελοντών πλαισιώνουν τον Αντιοχειανό Ορθόδοξο ιερέα Λέοναρντ Φάρη, ο οποίος έκανε προσευχή και συνέβαλλε με δωρεά στο φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας Μανώλη.
Για 19η χρονιά φέτος η οικογένεια Μανώλη από το Ντρέικετ της Μασαχουσέτης, ιδιοκτήτες του εστιατορίου «Dracut House of Pizza & Seafood Restaurant», διένειμε δωρεάν 1.850 γαλοπούλες και τσάντες γεμάτες με όλα τα απαραίτητα υλικά για το μαγείρεμα ενός αξιοπρεπούς και ανθρώπινου γεύματος.
Οι δεκάδες εθελοντές και εθελόντριες που είχαν συγκεντρωθεί στον χώρο στάθμευσης των οχημάτων του εστιατορίου της οικογένειας Μανώλη, ετοιμάζοντας τις τσάντες για τη μεταφορά τους στις οικογένειες, αλλά και σε ιδρύματα όπως οίκους ευγηρίας, δοκίμασαν μια μεγάλη έκπληξη όταν εμφανίστηκε ο κορυφαίος παίχτης της ομάδας χόκεϊ «Μπρούινς» της Βοστώνης, ο Μιλάν Λούσικ, για να βοηθήσει κι αυτός.
Ο κ. Λούσικ είπε στον «Εθνικό Κήρυκα» πως «ήλθα εδώ σήμερα για να βοηθήσω σ’ αυτό που κάνει η οικογένεια Μανώλη και το Ιδρυμά τους» και συμπλήρωσε «κάνουν ένα πολύ ωραίο πράγμα, βοηθώντας οικογένειες αυτή την τόσο σπουδαία γιορτή της Αμερικής». Πρόσθεσε πως «προσωπικά έχω πολλούς λόγους να είμαι ευγνώμων και απλώς χαίρομαι που μπορώ να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο είναι δυνατόν». Πολλοί από τους εθελοντές έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί του και να του ζητήσουν αυτόγραφα.
Η προετοιμασία και η διανομή από τους εθελοντές ξεκίνησε με προσευχή που ανέπεμψε ο π. Λέοναρντ Φάρης, προϊστάμενος της Αντιοχειανής κοινότητας του Αγίου Γεωργίου του Λόουελ, η οποία συμβάλλει και οικονομικά με δωρεά κάθε χρόνο. Τονίζεται ότι το Λόουελ έχει τέσσερις Ελληνορθόδοξες κοινότητες, αλλά καμία δεν συμπαρίσταται στο έργο της φιλανθρωπίας του Ιδρύματος Μανώλη και ουδείς ιερέας εμφανίζεται έστω να κάνει μια προσευχή, πλην του Αντιοχειανού π. Φάρη.
Σε δηλώσεις του στον «Ε.Κ.», ο π. Φάρης είπε πως «βρίσκομαι εδώ να ευλογήσω όλους αυτούς τους εθελοντές και εθελόντριες εργάτες, οι οποίοι εργάζονται τόσο σκληρά για να γεμίσουν και μεταφέρουν αυτές τις τσάντες των Ευχαριστιών σε τόσους πολλούς ανθρώπους».
Μιλώντας για τον Νίκο και τη Βούλα Μανώλη, επεσήμανε ότι «αυτοί είναι οι άνθρωποι που χρειαζόμαστε στις εκκλησίες διότι βοηθούν τους πτωχούς και όσους έχουν ανάγκη» και συμπλήρωσε πως «είναι ενορίτες μας και είμαστε ευτυχισμένοι που τους έχομε στην εκκλησία μας κι είναι πάντοτε πρόθυμοι να βοηθήσουν την κοινότητά μας, ο Θεός να τους ευλογεί».
Ο «Εθνικός Κήρυξ» κατέγραψε τις εικόνες της προετοιμασίας των τσαντών και της διανομής. Πρόκειται για εικόνες φιλανθρωπίας και εθελοντισμού. Η ανεργία και η απώλεια θέσεων εργασίας έχει δημιουργήσει σήμερα την τάξη των νεόπτωχων. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι ανήκαν μέχρι πριν λίγο καιρό στη μεσαία τάξη, η οποία έχει ισοπεδωθεί και βρίσκονται αντιμέτωποι ακόμα και με την έλλειψη της καθημερινής τροφής.
Ο κ. Μανώλης ανέφερε πως «υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν φανταστεί ποτέ στη ζωή τους ότι θα έφταναν στο σημείο να δεχθούν βοήθεια, αλλά σήμερα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς».
Οι σκηνογραφίες ήταν κυριολεκτικά έμπονες που μάτωναν βλέποντας ανθρώπους να κλαίνε από συγκίνηση μη ξέροντας πώς να ευχαριστήσουν. Κανείς δεν γνωρίζει τα ονόματα εκείνων που λαμβάνουν τις τσάντες με τις γαλοπούλες παρά μόνο η Βούλα Μανώλη, η οποία συντονίζει την όλη διαδικασία της διανομής, όλα γίνονται με απόλυτη εχεμύθεια.
Στη διανομή συμμετείχε και φέτος η εταιρεία ασθενοφόρων οχημάτων και λιμουζινών, η Pride Star, αλλά και ιδιώτες με τα οχήματά τους. Ανάμεσα τους κι ένας αστυνομικός από το Ντρέικετ, ο Τζον Κόσλινκ. Οπως είπε ο Ηλίας Μανώλης «όταν ήταν έφηβος εργαζόταν για στο εστιατόριό μας και τώρα κάθε χρόνο βοηθά στη διανομή». Ο Ηλίας και ο Ευθύμιος Μανώλης είπαν ότι θα συνεχίσουν το έργο που άρχισαν οι γονείς τους.
Η όλη προσπάθεια ξεκίνησε πριν από δέκα εννέα χρόνια με τριάντα γαλοπούλες, τις οποίες μάλιστα ο Νίκος και η Βούλα Μανώλη μαγείρευαν οι ίδιοι και τις μετέφεραν σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη, διότι οι άνθρωποι δεν είχαν φούρνους να τις μαγειρέψουν.
Μέχρι πριν τέσσερα χρόνια όλο το κόστος το κάλυπτε η οικογένεια Μανώλη. Σήμερα έχουν ιδρύσει μη κερδοσκοπικό οργανισμό, το Manolis Family Foundation, για να μπορούν να δέχονται δωρεές που εκπίπτουν της φορολογίας «επειδή μεγαλώνει η προσπάθεια», είπε ο κ. Μανώλης. Πρόσθεσε, πως «δώσαμε 1.850 γαλοπούλες και θα μπορούσαμε να δώσουμε κι άλλες τόσες διότι οι ανάγκες είναι τεράστιες, αλλά είναι ζήτημα χρημάτων» και συμπλήρωσε «του χρόνου που συμπληρώνουμε 20 χρόνια θα βάλουμε στόχο να δώσουμε δύο χιλιάδες». Αναφορικά με το κόστος, είπε ότι «η κάθε τσάντα με όλα μέσα κοστίζει περί τα 50 δολάρια».
Ο κ. Μανώλης ξενάγησε τον «Ε.Κ.» στις αίθουσες του Ιδρύματος The Manolis Family Foundation. «Φέτος έχομε πολλά φρούτκεϊκς και λίγα ψωμιά διότι έχουν απεργία κι έτσι έχομε ίσα-ίσα ένα ψωμί για κάθε οικογένεια», τόνισε.
Ανέφερε ακόμη, ότι «φέτος οι γαλοπούλες είναι ακριβές, κοστίζουν 79 σεντς το πάουντ, πέρυσι μας τις είχαν δώσει 59 σεντς και καθώς καταλαβαίνετε η διαφορά συμποσούται σε χιλιάδες δολάρια».
Οι άνθρωποι δίνουν αθόρυβα από την καρδιά τους. Ο κ. Μανώλης είπε πως «ήλθε ένας άγνωστος κύριος προχτές και μου έδωσε μία επιταγή 500 δολάρια και μου είπε αυτά είναι για την Ημέρα των Ευχαριστιών. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν τους οποίους δεν γνωρίζουμε».
Το έργο αυτό της έμπρακτης αγάπης και φιλανθρωπίας, το οποίο ο κ. Μανώλης έχει ονομάσει Project Helping Hands έχει τις ρίζες του βαθιά στην καρδιά του κ. Μανώλη από τότε που ήταν 7 χρονών παιδί. Οταν ήλθε με τους γονείς του, μετανάστες το 1966 από τα Γρεβενά, πήγαν στο Νέο Μεξικό. Ηταν επτά χρόνων, πήγαινε στο σχολείο, δεν ήξερε Αγγλικά.
Την πρώτη ημέρα είδε τα παιδιά την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, πήγαν στην τραπεζαρία πήραν ένα δίσκο και έβαζαν φαγητά για να φάνε. Πήρε κι εκείνος έναν δίσκο, τον γέμισε φαγητά, «αλλά με σταμάτησαν και μου είπαν πρέπει να πληρώσεις 25 σεντς, όμως δεν είχα και δεν με άφησαν να φάω, κι αυτό το θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Το απόγευμα έδιναν παγωτό, πήγα πάλι, πήρα ένα παγωτό αλλά πάλι μου είπαν ότι πρέπει να πληρώσεις 10 σεντς και μου είπαν να το αφήσω το παγωτό, κι από τότε έκανα όρκο στον εαυτό μου και μια προσευχή στο Θεό να μπορέσω όταν βλέπω ανθρώπους που πεινούν να τους δίνω όσο και όπως μπορώ».
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Υστερόγραφο. Γνώρισα το Νίκο Μανώλη στο Lowell High School όπου είμαστε συμμαθητές και μετά πάλι συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο. Χαίρομαι που ένας φίλος χαρίζει χαμόγελα και αγάπη σε χιλιάδες ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μπράβο Νίκο και Βούλα Μανώλη. Μπράβο στους 400 και πλέον εθελοντές που προχθές Δευτέρα βοήθησαν να "ταξινομηθούν" και να μοιραστούν 1850 καλάθια με φαγητό σε 1850 οικογένειες. Είναι καιρός να αναλάβουν τέτοιες δραστηριότητές και οι ... μισθοτοί λειτουργοί, με πράξεις και όχι με λόγια.
Βασίλης Καυκάς, Βοστώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου