Καριοφίλια...

Σάββατο, 20 Νοεμβρίου, 2010

Είχα βάλει ένα στοίχημα πως εντέλει τα δύο μεγάλα κόμματα θα συναινούσαν σε κάτι πάρα πολύ ανώδυνο και δημοφιλές. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν όταν η Ν.Δ. δήλωσε με προχθεσινή της ανακοίνωση ότι θα σταθεί στο πλευρό του πρωθυπουργού στη μάχη με τη Γερμανίδα καγκελάριο. Να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτα απ’ όλα τι λέτε να σκέφθηκε η κ. Μέρκελ και οι άλλοι Γερμανοί διαβάζοντας αυτήν τη δήλωση; Λέτε να έτρεμαν από φόβο ή να σκέφθηκαν πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει ένα τέτοιο συντηρητικό κόμμα; Αν κοιτάξουμε την Ιστορία μας θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα μεγάλωσε, κέρδισε, αναπτύχθηκε όποτε είχε ηγέτες που ήξεραν να ζυγίζουν καλά τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας και να τις αξιοποιούν με δυναμισμό. Διδάξαμε, βέβαια, στους εαυτούς μας μια άλλη εκδοχή της Ιστορίας. Ο,τι καλό έχουμε πετύχει το έχουμε κάνει με τα καριοφίλια και την ελληνική γενναιότητα και μόνο και για όποιο κακό, φταίνε πάλι μόνον οι ξένοι. Ξεχνάμε τον ρόλο της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας στη μάχη κατά των Τούρκων, την εκπληκτική ικανότητα του Βενιζέλου να «παίζει» τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, μεγαλώνοντας συνέχεια την Ελλάδα, τη διορατικότητα του Μεταξά να πάει με τους νικητές και, τέλος, τη σοφότατη απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να δηλώσει ότι «ανήκωμεν εις την Δύσιν» και να πείσει τους εταίρους μας να μας βάλουν στην Ε.Ε. Αν δεν είχαμε ρεαλιστές και μεγάλους πολιτικούς σαν κι αυτούς, ενδεχομένως να μοιάζαμε με μια τυπική βαλκανική χώρα με πολλές αναμνήσεις γενναιότητος, που θα ήταν όμως μικρή και φτωχή. Oλοι τους είχαν ένα κοινό: ήξεραν να λένε ΟΧΙ στους ξένους όταν αυτό επέβαλλε το εθνικό συμφέρον, ήξεραν όμως να λένε και ΟΧΙ σε μια κοινή γνώμη όταν ήθελε συναισθηματικά να πάει κόντρα σε αυτό που συνέφερε τη χώρα.
Αυτήν την ώρα η Ελλάδα κρέμεται από μια κλωστή. Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, τράπεζες και χώρες καταρρέουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς κι εμείς είμαστε ένα μισοβουλιαγμένο καράβι, που προσπαθεί να βγει από ένα τσουνάμι με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Διάφοροι νεοεισαγόμενοι «σοφοί» φαντασιώνονται λύσεις σωτηρίας από τη Pωσία ή την Κίνα. Ολα αυτά είναι καλά γεωπολιτικά βιντεοπαιχνιδάκια, αλλά τούτη την ώρα το παιχνίδι που μας αφορά παίζεται σκληρά στην Ευρώπη.
Ο κ. Παπανδρέου το παίζει καλά μέχρι την ώρα που νομίζει ότι έγινε ξαφνικά σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Σουηδίας και μιλάει σε διεθνή φόρα με το ανάλογο τουπέ. Οι ξένοι έχουν καταλάβει το πείσμα του, αλλά αναρωτιούνται μήπως κάνει για πρόεδρος της χώρας, αλλά όχι για διευθύνων σύμβουλος. Ο κ. Σαμαράς τους έχει απογοητεύσει, γιατί όταν η κ. Μέρκελ ξόδευε τρεις ημέρες για να πείσει τα μέλη του δικού της συντηρητικού κόμματος να ψηφίσουν το πακέτο της διάσωσης, το «αδελφό» κόμμα στην Αθήνα λάκισε. Βλέπετε, στο μυαλό τους έχουν ένα συντηρητικό κόμμα που θα προέτρεπε την κυβέρνηση να «πάει πιο γρήγορα» στις περικοπές της σπατάλης στο κράτος, όχι πιο μαλακά....

Εχει μεγάλη σημασία το πώς μας βλέπουν έξω, και θα έχει για πολύ καιρό ακόμη. Τίποτα δεν θα βοηθούσε περισσότερο από το να κάτσουν οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς σ’ ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν σε πέντε-δέκα δύσκολα πράγματα που πρέπει να γίνουν, χθες ει δυνατόν. Αντ’ αυτού η συναίνεση ξεκίνησε από το εύκολο και το αναμενόμενο, μια ακόμη επίθεση στην κ. Μέρκελ... Κρίμα.

Αλεξη Παπαχελα