Το ταρακούνημα του Σεισμού να μας ξυπνήσει

Είναι στιγμές που κάθε άνθρωπος με όσες χαρές και στενοχώριες έχει πρέπει να σηκώσει το κεφάλι του στον ουρανό και να ευχαριστήσει το θεό που δεν του συνέβη αυτό που συμβαίνει σε 2-3 εκατομμύρια συνανθρώπους μας στην Αϊτή. Είναι στιγμές που ο καθένας από εμάς πρέπει να ακούσει τα λόγια της Αμερικανίδας φοιτήτριας που το πόδι κόπηκε κάτω από το γόνατο από το βάρος της πλάκας του κτιρίου που υπηρετούσε σαν εθελόντρια για το καλό των φτωχών Αϊτινών και που ο αδερφός της έσκαβε με τα νύχια του να την ξεπλακώσει για ώρες.

Από το κρεβάτι του νοσοκομείου του Μαϊάμι είπε ότι «ευχαριστώ το θεό που είμαι ζωντανή, αρκετοί άλλοι που ήταν μέσα στο κτίριο δεν ήσαν τυχεροί σαν εμένα, θάφτηκαν στα ερείπια». Έτσι, για να συνέλθουμε σε αυτό τον υλιστικό κόσμο που ζούμε. Κοιτάξτε τις φωτογραφίες της Αϊτής και τις φωτογραφίες του Χόλυγουντ, τις φωτογραφίες του Πύργου του Ντουμπάι και κάνετε τη σύγκριση. Μήπως πρέπει όλοι μας να χαμηλώσουμε τους τόνους, να χαμηλώσουν το πόσο κέρδος θα φέρει αυτή η μετοχή ή η άλλη; Αναρωτηθείτε εάν είναι τόσο σπουδαίο εάν θα οδηγάς μερσεντές ή κάποιο πιο φτηνό αυτοκίνητο. Εάν θα φάτε σιλρόϊν στέϊκ ή πατάτες βραστές. Τελικά ό άνθρωπος δεν είναι τίποτα απέναντι στη φύση. Τίποτα.

Είδατε που φόρτωναν τους νεκρούς στα φορτηγά με τους φορτωτές σαν αμμοχάλικο; Και μετά σε ομαδικούς τάφους γρήγορα-γρήγορα πριν πέσουν οι μεγάλες αρρώστιες και θρηνήσουν κι άλλα θύματα. Αλλοίμονο!

Κι εμείς, όλοι εμείς; Οι έχοντες και μη έχοντες, γραμματισμένοι και αγράμματοι, λαϊκοί και κληρικοί, πνιγόμαστε γιατί αυτό ή το άλλο δεν είναι τέλειο. Αυτή είναι η αποστολή μας; Ας παραδειγματιστούμε όλοι μας γιατί η κοινωνία μας δεν πάει καλά. Κοιτάξτε τους ιεραπόστολους στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική στην Ασία. Δεν οδηγούν Lexus, Lincoln, Cadillac, MBW ή μαύρα Mercedes. Είναι ώρα να κάνει ο καθένας τη δική του περισυλλογή και να γράψει ο καθένας τη δική του ιστορία. Τα λόγια είναι φτώχια. Η ιστορία όμως δεν γράφεται με μελάνι αλλά με έργα και θέλει χρόνο, υπομονή, προσπάθεια και συνεργασία. Ο σεισμός στην Αϊτή γίνεται μάθημα και παράδειγμα γιατί καβαλήσαμε το σύννεφο όλοι μας. Όσοι είναι στα πράγματα έχουν μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι καιρός να σηκώσουμε τα μανίκια με όραμα, δουλειά, προορισμό και αποτέλεσμα. Τα βραβεία, τα τιμής ένεκεν ντοκτορά δεν έχουν καμία αξία μπροστά στην ανθρωπιά, στη φιλανθρωπία, στη βοήθεια. Καιρός να ξυπνήσουμε.

Βασίλης Καυκάς, Βοστώνη, Μαssachusetts, USA