Του Θεόδωρου Καλμούκου
Το σημερινό σχόλιο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του άρθρου της περασμένης εβδομάδας με τίτλο <Θρησκεία και Εθνικισμός>. Είναι η παράθεση μερικών έμπονων σκέψεων οι οποίες απηχούν, θαρρώ, και περιγράφουν τα καθ’ ημάς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να διαδραματίσει ουσιαστικό και πρωταρχικό ρόλο στα σημερινά δρώμενα ανά τον κόσμο κι όχι μόνο για την προστασία του περιβάλλοντος.
Δυστυχώς, όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία θα μπορούσε να δώσει ελπίδα και να εμπνεύσει στον κόσμο ένα άλλο ήθος βασισμένο στον <νουν του Χριστού>, έχει τα δικά της πολύ σοβαρά προβλήματα, που φτάνουν μέχρι και του σημείου της εξουθένωσης.Αν τολμήσουμε να ρίξουμε μία φευγαλέα έστω ματιά στη δομική και θεμελιακή συγκρότηση στην ανά τον κόσμο Ορθόδοξη Εκκλησία σίγουρα θα μελαγχολήσουμε και θα απογοητευθούμε από την εφιαλτική της συρρίκνωση στις πρωταρχικές της εστίες και στα λεγόμενα πρεσβυγενή Πατριαρχεία ξεκινώντας από το Οικουμενικό στην Κωνσταντινούπολη. Είναι <θαύμα> που εξακολουθεί να υπάρχει, αφού έχει αποψιλωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το επιχώριο ποίμνιό του κι αν δεν είχε την ελληνική Διασπορά, τις Μητροπόλεις των λεγόμενων Νέων Χωρών της Ελλάδος και την Κρήτη, θα είχε σημάνει προ πολλού το ιστορικό του τέλος. Μιλούμε πλέον για θέμα επιβίωσης όσο κι αν στομώνουμε τους φόβους μας ή αυτοπαρηγορούμαστε επειδή κάποιες δεκάδες ανθρώπων επιστρέφουν στην Πόλη, στη Σμύρνη ή την Ιμβρο λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα.
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα επιβίωσης όπως και το Οικουμενικό της Κωνσταντινούπολης, αφού κι αυτό έχει αποψιλωθεί από τον Αιγυπτιακό Ελληνισμό, αλλά ευτυχώς που έχει την Ιεραποστολή στην Αφρική και εξακολουθεί να υπάρχει.
Το Πατριαρχείο Αντιοχείας ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά αυτή τη στιγμή αφημένο στην τύχη του, βορρά στους αδυσώπητους τζιχαντιστές εγκληματίες του παραφθαρμένου στρατωνισμένου Ισλαμισμού.\
Το δε Πατριαρχείο Ιεροσολύμων φαίνεται να στριφογυρίζει γύρω από την Αγιοταφική λεγόμενη Αδελφότητα με 120 με 150 ιεράρχες, ιερομόναχους και καλόγερους όλους κι όλους και με σχεδόν παραμελημένο το Αραβόφωνο ποίμνιο. Με έγκλειστο τον Πατριάρχη Ειρηναίο, δείγμα κι αυτό κραυγαλέας αντικανονικής και αντιεκκλησιολογικής παρακμιακής κατάστασης, καθότι ο Ειρηναίος δεν ήταν κάποιος Διάκος ή Χωρεπίσκοπος, αλλά Προκαθήμενος πρεσβυγενούς Πατριαρχείου. Τα συσσωρευμένα προβλήματα παντός είδους καταγράφτηκαν πριν από μερικές μέρες συστηματικά από δημοσίευμα του <Ασοσιέιτεντ Πρες>.
Τα Πατριαρχεία Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, έχουν τα δικά τους προβλήματα και τη δική τους φτώχεια. Εξαίρεση αποτελεί το Πατριαρχείο της Μόσχας με τον κρατικό πλούτο που εισέρρευσε στα ταμεία του και τις γνωστές του εθνικιστικές και ιμπεριαλιστικές βλέψεις και τακτικές.
Η Εκκλησία της Ελλάδος η οποία θα μπορούσε να αρθρώσει λόγο και να δείξει παρουσία για ζητήματα μέγιστα και ουσιώδη, φαίνεται πως εξαντλείται σε μία εκκωφαντική αφωνία εν πολλοίς, με ενίοτε κάποια δημοσιοσχεσίτικα συνθήματα ακραίου φονταμενταλισμού από μικρή μερίδα ιεραρχών, τα οποία δεν φαίνεται να σημαίνουν τίποτε για τον σημερινό άνθρωπο και μάλιστα για τους νέους.
Βλέποντας κάποιος στις φωτογραφίες τους σχεδόν αδειανούς ναούς ή την πλειάδα των εκκλησιαζομένων να είναι άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας και συνάμα εκείνα τα πολυαρχιερατικά συλλείτουργα στις ονομαστικές γιορτές των ιεραρχών ντυμένους μ’ όλον εκείνον τον χρυσοποίκιλτο ορυμαγδό και τις πατερίτσες σε στάση ακόντιου, διερωτάται τι μήνυμα έχουν να δώσουν αυτοί στον σημερινό κόσμο, στον λιμοκτονούντα ελληνικό λαό και στα άνεργα νέα παιδιά
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου