Τετάρτη, 17 Απριλίου, 2013
Αν και δεν έχουν ακόμα χαρακτηριστεί επίσημα οι θανατηφόρες εκρήξεις ως «τρομοκρατικό πλήγμα», ωστόσο τα μέχρι τώρα προκύπτοντα και συμβεμβηκότα μου ωθούν στην διακινδύνευση να πω ότι όλα δείχνουν πως η ανθρώπινη φύση δυστυχώς έφτασε για μία ακόμα φορά στο επίπεδο της αγροίκας κτηνωδίας της.
Σκόρπισε το θανατικό, το δάκρυ και τον πόνο σε εκατοντάδες αθώους και ανύποπτους συνανθρώπους μας, οι οποίοι είχαν πλημμυρίσει το κέντρο της Βοστώνης, και πιο ιδιαίτερα στο σημείο τερματισμού του Μαραθώνιου για να χειροκροτήσουν τους αθλητές ανάμεσα στους οποίους ήταν και δικά τους παιδιά, συγγενείς και γνώριμοι.
Κι επάνω στον ενθουσιασμό, τη χαρά και το χειροκρότημα, ο «τρόμος» βγήκε σεργιάνι, χτύπησε αδυσώπητα και αδιάκριτα όπως συνηθίζει να κάνει και σκόρπισε τον θάνατο. Πανικός, αλαλαγμοί, αίμα παντού να βάφει κορμιά και πεζοδρόμια, τραύματα, κλάματα, σειρήνες ασθενοφόρων και αστυνομικών να ουρλιάζουν και να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Απίστευτο κι όμως αληθινό, πραγματικότητα πικρή πως η Βοστώνη, η όμορφη πόλη με τα πολλά και καλά της κολέγια και πανεπιστήμια, η πόλη της σοφίας και της κουλτούρας, χτυπημένη, ματωμένη, τρομαγμένη, θρηνεί και ζει τον εφιάλτη της. Ο Μαραθώνιός της, ένας από τους καλύτερους στον Κόσμο, σημαδεύτηκε μια για πάντα γιατί βάφτηκε με αίμα, σημαδεύτηκε με θάνατο.
Η Βοστώνη, η πόλη που αγάπησα πολύ από μικρός φοιτητής που ήλθα, έγινε αγνώριστη από προχτές, δεν θα είναι πια η ίδια. Ζει την επανάληψη του εφιάλτη της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 που έζησε η Νέα Υόρκη. Η Βοστώνη, η πόλη μας, η οποία πριν 10 μέρες είχε ντυθεί με τα χρώματα της Ελλάδος με την παρέλασή μας, σήμερα μετρά τις σταλαγματιές του αίματος αθώων πολιτών της κάθε ηλικίας, οι οποίοι δίνουν τη μάχη της ζωής με κομμένα πόδια και χέρια στα νοσοκομεία της. Πήγαν το πρωί αρτιμελείς και το βράδυ κατέληξαν να χαροπαλεύουν κομματιασμένοι. Ο νόμος των πιθανοτήτων τόσο τραγικός.
Σήμερα η Βοστώνη θρηνεί και φυσικά και τα δικά μου μάτια εξακολουθούν να είναι δακρυσμένα κι η ψυχή μου μια μεγάλη πληγή. Αχ Βοστώνη!
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Σειρά του Θεόδωρου Καλμούκου
Ποιος το περίμενε πως η Δευτέρα 15 του Απρίλη, μια μέρα ανοιξιάτικη γεμάτη ήλιο, φως κι ουρανό, που χαμογελούσε στους χιλιάδες μαραθωνοδρόμους απ’ όλα τα μέρη της Αμερικής και της Υφηλίου τελικά θα κατέληγε σε μια ημέρα θρήνου και κλαυθμού;Αν και δεν έχουν ακόμα χαρακτηριστεί επίσημα οι θανατηφόρες εκρήξεις ως «τρομοκρατικό πλήγμα», ωστόσο τα μέχρι τώρα προκύπτοντα και συμβεμβηκότα μου ωθούν στην διακινδύνευση να πω ότι όλα δείχνουν πως η ανθρώπινη φύση δυστυχώς έφτασε για μία ακόμα φορά στο επίπεδο της αγροίκας κτηνωδίας της.
Σκόρπισε το θανατικό, το δάκρυ και τον πόνο σε εκατοντάδες αθώους και ανύποπτους συνανθρώπους μας, οι οποίοι είχαν πλημμυρίσει το κέντρο της Βοστώνης, και πιο ιδιαίτερα στο σημείο τερματισμού του Μαραθώνιου για να χειροκροτήσουν τους αθλητές ανάμεσα στους οποίους ήταν και δικά τους παιδιά, συγγενείς και γνώριμοι.
Κι επάνω στον ενθουσιασμό, τη χαρά και το χειροκρότημα, ο «τρόμος» βγήκε σεργιάνι, χτύπησε αδυσώπητα και αδιάκριτα όπως συνηθίζει να κάνει και σκόρπισε τον θάνατο. Πανικός, αλαλαγμοί, αίμα παντού να βάφει κορμιά και πεζοδρόμια, τραύματα, κλάματα, σειρήνες ασθενοφόρων και αστυνομικών να ουρλιάζουν και να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Απίστευτο κι όμως αληθινό, πραγματικότητα πικρή πως η Βοστώνη, η όμορφη πόλη με τα πολλά και καλά της κολέγια και πανεπιστήμια, η πόλη της σοφίας και της κουλτούρας, χτυπημένη, ματωμένη, τρομαγμένη, θρηνεί και ζει τον εφιάλτη της. Ο Μαραθώνιός της, ένας από τους καλύτερους στον Κόσμο, σημαδεύτηκε μια για πάντα γιατί βάφτηκε με αίμα, σημαδεύτηκε με θάνατο.
Η Βοστώνη, η πόλη που αγάπησα πολύ από μικρός φοιτητής που ήλθα, έγινε αγνώριστη από προχτές, δεν θα είναι πια η ίδια. Ζει την επανάληψη του εφιάλτη της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 που έζησε η Νέα Υόρκη. Η Βοστώνη, η πόλη μας, η οποία πριν 10 μέρες είχε ντυθεί με τα χρώματα της Ελλάδος με την παρέλασή μας, σήμερα μετρά τις σταλαγματιές του αίματος αθώων πολιτών της κάθε ηλικίας, οι οποίοι δίνουν τη μάχη της ζωής με κομμένα πόδια και χέρια στα νοσοκομεία της. Πήγαν το πρωί αρτιμελείς και το βράδυ κατέληξαν να χαροπαλεύουν κομματιασμένοι. Ο νόμος των πιθανοτήτων τόσο τραγικός.
Σήμερα η Βοστώνη θρηνεί και φυσικά και τα δικά μου μάτια εξακολουθούν να είναι δακρυσμένα κι η ψυχή μου μια μεγάλη πληγή. Αχ Βοστώνη!
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου