Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου, 2012
Κι αυτό το κάκιωμα δεν έγινε σε κάποια υποβαθμισμένη πόλη ή γειτονιά, αλλά το αντίθετο σε μία ανεβασμένη κοινωνικά, οικονομικά, ακαδημαϊκά περιοχή στο Νιούταουν του Κονέκτικατ, μιας ήσυχης και φιλοπρόοδης γενικώς πόλης και πολιτείας.
Ενας άνθρωπος ή μάλλον ένα ανθρωποειδές κτήνος έσπειρε τόσο θανατικό, τόσο πόνο και καημό κι άνοιξε τόσες πληγές και μώλωπες που δεν θα κλείσουν ποτέ από των δύσμοιρων γονιών τις καρδιές, οι οποίοι όπως κάθε πρωί άφησαν τα παιδάκια τους στο σχολείο με ένα φιλί κι ένα σ’ αγαπώ, όπως κάναμε όλοι οι γονείς όταν βρισκόμαστε στη δική τους ηλικία και θέση, κι έπειτα από δυο ώρες τα παιδάκια τους κείτονταν κατά γης αιμόφυρτα, νεκρά, χωρίς πνοή, δίχως λαλιά, διάτρητα τα κορμάκια τους από τις σφαίρες του παλαβού Ανταμ Λάνζα.
Αλήθεια πώς και με ποια λόγια ή λογική να ερμηνεύσει κάποιος τούτη την τρομακτική ακατανόητη αλογία; Πώς να παραμυθήσει αυτή τη μάνα και πατέρα και τι να του πει;
Είναι που είναι αλογία και σκάνδαλο ο θάνατος αφ’ εαυτού του, άραγε πώς να συλλάβει το περατό μυαλό τούτον τον θάνατο των μικρών αγγέλων; Αν είσαι άνθρωπος δεν μπορείς παρά στη θωριά των μικρών παιδιών να βλέπεις τον ίδιο το Θεό, ο Οποίος σ’ αυτά ελπίζει. Ναι, ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός κάθε φορά που γεννιέται ένα μικρό παιδί, σημάδι ότι ο Θεός αγαπά τον κόσμο, κι ο κόσμος ως κόσμημα έχει την αναφορά του στο Θεό και συνάπτει σχέση συνύπαρξης μαζί Του.
Οι στιγμές τούτες του πένθους και του άλγους είναι τόσο έμπονες που μέτρο δεν έχουν. Είναι από τις στιγμές εκείνες που τα λόγια δεν μπορούν σημάνουν μήτε να φανερώσουν τίποτε πια. Τα γιατί είναι άπειρα, οι ερωτήσεις άλλες τόσες και πολύ ζώπυρες, κι οι απαντήσεις μηδαμινές. Αλήθεια τι να πεις, κι ακόμα πώς να το πεις; Κι αν κάτι τραγικό φάνηκε για μια ακόμα φορά είναι ότι είμαστε μια κοινωνία οπλοκατοχής.
Τα συμφέροντα των οπλοκατασκευαστών είναι τεράστια, τα λόμπι τους πανίσχυρα και πάμπλουτα και μπουκώνουν με χρήμα τα κυκλώματα της «άλλης Ουάσιγκτον», η οποία άγεται και φέρεται γενικώς από τα λόμπι.
Το πράγμα έχει φτάσει πια στο απροχώρητο, η Αμερική σκοτώνεται με τα όπλα της και τους ψυχικά σαλεμένους πιστολάδες της.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Aνάλυση του Θεόδωρου Καλμούκου
Για άλλη μία φορά και μάλιστα χρονιάρες μέρες η Αμερική αλλά κι ο κόσμος όλος -τουλάχιστον αυτοί που θέλουν να φέρουν τον τίτλο του ανθρώπου- θρηνούν μπροστά στα νεκρά κορμιά αθώων, ανυποψίαστων και απροστάτευτων μικρών παιδιών, επειδή ένας σαλεμένος στο νου και πορωμένος στην ψυχή πήρε ένα πιστόλι και τα σκότωσε εν ψυχρώ με τρόπο ειδεχθή και ανάλγητο μέσα στο ίδιο τους το σχολείο.Κι αυτό το κάκιωμα δεν έγινε σε κάποια υποβαθμισμένη πόλη ή γειτονιά, αλλά το αντίθετο σε μία ανεβασμένη κοινωνικά, οικονομικά, ακαδημαϊκά περιοχή στο Νιούταουν του Κονέκτικατ, μιας ήσυχης και φιλοπρόοδης γενικώς πόλης και πολιτείας.
Ενας άνθρωπος ή μάλλον ένα ανθρωποειδές κτήνος έσπειρε τόσο θανατικό, τόσο πόνο και καημό κι άνοιξε τόσες πληγές και μώλωπες που δεν θα κλείσουν ποτέ από των δύσμοιρων γονιών τις καρδιές, οι οποίοι όπως κάθε πρωί άφησαν τα παιδάκια τους στο σχολείο με ένα φιλί κι ένα σ’ αγαπώ, όπως κάναμε όλοι οι γονείς όταν βρισκόμαστε στη δική τους ηλικία και θέση, κι έπειτα από δυο ώρες τα παιδάκια τους κείτονταν κατά γης αιμόφυρτα, νεκρά, χωρίς πνοή, δίχως λαλιά, διάτρητα τα κορμάκια τους από τις σφαίρες του παλαβού Ανταμ Λάνζα.
Αλήθεια πώς και με ποια λόγια ή λογική να ερμηνεύσει κάποιος τούτη την τρομακτική ακατανόητη αλογία; Πώς να παραμυθήσει αυτή τη μάνα και πατέρα και τι να του πει;
Είναι που είναι αλογία και σκάνδαλο ο θάνατος αφ’ εαυτού του, άραγε πώς να συλλάβει το περατό μυαλό τούτον τον θάνατο των μικρών αγγέλων; Αν είσαι άνθρωπος δεν μπορείς παρά στη θωριά των μικρών παιδιών να βλέπεις τον ίδιο το Θεό, ο Οποίος σ’ αυτά ελπίζει. Ναι, ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός κάθε φορά που γεννιέται ένα μικρό παιδί, σημάδι ότι ο Θεός αγαπά τον κόσμο, κι ο κόσμος ως κόσμημα έχει την αναφορά του στο Θεό και συνάπτει σχέση συνύπαρξης μαζί Του.
Οι στιγμές τούτες του πένθους και του άλγους είναι τόσο έμπονες που μέτρο δεν έχουν. Είναι από τις στιγμές εκείνες που τα λόγια δεν μπορούν σημάνουν μήτε να φανερώσουν τίποτε πια. Τα γιατί είναι άπειρα, οι ερωτήσεις άλλες τόσες και πολύ ζώπυρες, κι οι απαντήσεις μηδαμινές. Αλήθεια τι να πεις, κι ακόμα πώς να το πεις; Κι αν κάτι τραγικό φάνηκε για μια ακόμα φορά είναι ότι είμαστε μια κοινωνία οπλοκατοχής.
Τα συμφέροντα των οπλοκατασκευαστών είναι τεράστια, τα λόμπι τους πανίσχυρα και πάμπλουτα και μπουκώνουν με χρήμα τα κυκλώματα της «άλλης Ουάσιγκτον», η οποία άγεται και φέρεται γενικώς από τα λόμπι.
Το πράγμα έχει φτάσει πια στο απροχώρητο, η Αμερική σκοτώνεται με τα όπλα της και τους ψυχικά σαλεμένους πιστολάδες της.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου