Αγάπα μας

 Κυριακή, 23 Δεκεμβρίου, 2012

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Χριστούγεννα 2012, χρονιά που φεύγει σημαδεμένη από μία ανόητη και ανάλγητη γενοκτονία στην πόλη Νιουτάουν του Κονέκτικατ. Ευχές και προσευχές πολλές λέγονται κι ακούγονται τούτες τις Αγιες Ημέρες που ο Ενας της Τριάδος «νηπιάζει», φανερώνοντας το μέγεθος της κενωτικής του αγάπης και ταπείνωσης, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό αγαπητικής παραφοράς που μπορεί να υπάρξει και σαν άνθρωπος.
Αντί για άλλες ευχές θα ήθελα τα φετινά Χριστούγεννα να πω μία μικρή και απλή προσευχή. Μία ικεσία, κάτι σαν ανάκρασμα καρδιάς, που να μπορεί να χωρέσει σε τρεις λέξεις: Χριστέ αγάπα μας! Ναι αγάπα μας πολύ, ατέλεστα, δίχως όρους και όρια όπως κάνεις πάντοτε, μα σήμερα κάνε το πιο πολύ γιατί έχομε τόσο πολύ ανάγκη από τη δική Σου αγάπη.
Χριστέ αγάπα μας για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Χριστέ αγάπα μας για να μεταμορφώνεται το σκοτάδι μας, σε φως. Χριστέ αγάπα μας για να νικούμε το θάνατο, αυτή την ακραία τραγική μας πραγματικότητα, πιασμένοι από το Αναστημένο Σου χέρι.
Χριστέ αγάπα μας γιατί αλλιώς χανόμαστε, σαν άνθρωποι, σαν Εκκλησία, σαν έθνη, σαν λαοί.
Χριστούγεννα! Κι ο Θεός έγινε τόσο δικός μας, κι εμείς τόσο δικοί Του. Ο Θεός και ο άνθρωπος, οι δυο μας, με κοινό τρόπο υπάρξεως το πρόσωπο. Αλληλοαγαπόμενοι Εκείνος κι εμείς. Πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Πηγή: Εθνικός Κήρυξ