Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου, 2012
Η υπερβολή στην έκφραση δεν αποδίδει το γεγονός γιατί η μαζική δολοφονία παιδιών ξεπερνά τα όρια της δυνατότητας του ανθρώπου να συνειδητοποιήσει ένα τέτοιο γεγονός, αποτελεί μια τόσο θηριώδη ανθρώπινη έκφανση.
Αρα η υπερβολή υποβαθμίζει αντί να τονίζει το γεγονός.
Η έκφραση απέχθειας είναι αυτονόητη. Αρα, ούτε αυτή αρκεί.
Ούτε αποτελεί λύση η μη συζήτηση του γεγονότος. Θα αποτελούσε ασέβεια προς τους 26 νεκρούς και τις οικογένειές τους.
Να, λοιπόν, μερικές σκέψεις μου:
Σκέπτομαι αυτό που είπε ο πρόεδρος Ομπάμα, ότι η γυναίκα του και ο ίδιος θα αγκαλιάζανε τα παιδιά τους και θα τους λέγανε πόσο τα αγαπούν. Το βρίσκω μια πολύ καλή ιδέα, αλλά να γίνεται καθημερινά.
Σκέπτομαι τον ρόλο που ο παράγοντας τύχη παίζει στη ζωή. Αν δηλαδή ο παρανοϊκός δολοφόνος είχε κάποια σχέση με άλλο σχολείο σήμερα θα ζούσαν τα 20 αγγελούδια που πυροβόλησε και θα ήταν νεκρά κάποια άλλα.
Σκέπτομαι πώς άραγε θα αισθάνεται κάποιος/α -αν βέβαια υπήρχε- που θα μπορούσε να είχε βοηθήσει αυτόν τον τρελό, να τον είχε αποτρέψει από το έγκλημα και για κάποιο λόγο δεν το έκανε.
Σκέπτομαι ακόμα αυτόν τον νέο, τον Ανταμ Λάνζα, τον εικοσάχρονο δολοφόνο.
Θλίβομαι στη σκέψη πόσο άρρωστη, πόσο βασανισμένη θα πρέπει να ήταν η σύντομη ζωή του. Απορώ πώς θα αισθανόταν όταν άρχισε να πυροβολεί τα παιδάκια. Οχι ένα, όχι δύο, αλλά 20 παιδιά και 6 μεγάλους, αν είχε τη δυνατότητα να αισθανθεί;
Δεν θέλω να σκέπτομαι καθόλου τους γονείς των παιδιών.
Δεν μπορώ.
Σκέπτομαι ακόμα πως όλες οι ανθρώπινες ζωές έχουν την ίδια αξία. Ασχετα με το φύλο, το χρώμα και την εθνικότητα.
Δεν αισθάνομαι, όμως, άνετα ότι στο άκουσμα του μακελειού ο νους μας πηγαίνει αμέσως στο αν υπάρχουν και δικοί μας μεταξύ των θυμάτων.
Αισθάνομαι άσχημα γιατί χαίρομαι που δεν θρηνήσαμε και «δικά μας» θύματα, αφού ο Ελληνισμός υπάρχει παντού.
Ομως, έτσι αισθάνομαι.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Αντώνης Διαματάρης
Kοιτάζω στην οθόνη του υπολογιστή μου μερικά από τα προσωπάκια των -μόλις- 6 χρονών παιδιών, που εν ψυχρώ εκτέλεσε ο -μόλις- 20 χρονών παρανοϊκός δολοφόνος και αγωνίζομαι να βάλω μερικές σκέψεις σε σειρά, να βρω δυο λόγια να γράψω.
Τι να γράψω; Υπάρχουν άραγε λέξεις ικανές να εκφράσουν αυτή την τραγωδία;Η υπερβολή στην έκφραση δεν αποδίδει το γεγονός γιατί η μαζική δολοφονία παιδιών ξεπερνά τα όρια της δυνατότητας του ανθρώπου να συνειδητοποιήσει ένα τέτοιο γεγονός, αποτελεί μια τόσο θηριώδη ανθρώπινη έκφανση.
Αρα η υπερβολή υποβαθμίζει αντί να τονίζει το γεγονός.
Η έκφραση απέχθειας είναι αυτονόητη. Αρα, ούτε αυτή αρκεί.
Ούτε αποτελεί λύση η μη συζήτηση του γεγονότος. Θα αποτελούσε ασέβεια προς τους 26 νεκρούς και τις οικογένειές τους.
Να, λοιπόν, μερικές σκέψεις μου:
Σκέπτομαι αυτό που είπε ο πρόεδρος Ομπάμα, ότι η γυναίκα του και ο ίδιος θα αγκαλιάζανε τα παιδιά τους και θα τους λέγανε πόσο τα αγαπούν. Το βρίσκω μια πολύ καλή ιδέα, αλλά να γίνεται καθημερινά.
Σκέπτομαι τον ρόλο που ο παράγοντας τύχη παίζει στη ζωή. Αν δηλαδή ο παρανοϊκός δολοφόνος είχε κάποια σχέση με άλλο σχολείο σήμερα θα ζούσαν τα 20 αγγελούδια που πυροβόλησε και θα ήταν νεκρά κάποια άλλα.
Σκέπτομαι πώς άραγε θα αισθάνεται κάποιος/α -αν βέβαια υπήρχε- που θα μπορούσε να είχε βοηθήσει αυτόν τον τρελό, να τον είχε αποτρέψει από το έγκλημα και για κάποιο λόγο δεν το έκανε.
Σκέπτομαι ακόμα αυτόν τον νέο, τον Ανταμ Λάνζα, τον εικοσάχρονο δολοφόνο.
Θλίβομαι στη σκέψη πόσο άρρωστη, πόσο βασανισμένη θα πρέπει να ήταν η σύντομη ζωή του. Απορώ πώς θα αισθανόταν όταν άρχισε να πυροβολεί τα παιδάκια. Οχι ένα, όχι δύο, αλλά 20 παιδιά και 6 μεγάλους, αν είχε τη δυνατότητα να αισθανθεί;
Δεν θέλω να σκέπτομαι καθόλου τους γονείς των παιδιών.
Δεν μπορώ.
Σκέπτομαι ακόμα πως όλες οι ανθρώπινες ζωές έχουν την ίδια αξία. Ασχετα με το φύλο, το χρώμα και την εθνικότητα.
Δεν αισθάνομαι, όμως, άνετα ότι στο άκουσμα του μακελειού ο νους μας πηγαίνει αμέσως στο αν υπάρχουν και δικοί μας μεταξύ των θυμάτων.
Αισθάνομαι άσχημα γιατί χαίρομαι που δεν θρηνήσαμε και «δικά μας» θύματα, αφού ο Ελληνισμός υπάρχει παντού.
Ομως, έτσι αισθάνομαι.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Αντώνης Διαματάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου