Της Άννας Φωκίδου
Πριν κάποια χρόνια οι πρόγονοι μας πέθαιναν από πείνα ενώ εμείς είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε να φάμε, δυστυχώς όμως σήμερα πεθαίνουμε από φόβο.
Πριν κάποια χρόνια οι πρόγονοί μας είχαν το αίσθημα των ηθικών φραγμών ενώ σήμερα, είμαστε χωρίς όρια, παραδομένοι στην ηδονή, μόνο που πάσχουμε από έλλειψη στοργής και αγάπης.
Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας έβρισκαν παρηγοριά, χαρά και δύναμη από την πίστη τους μόνο που σήμερα έχουμε την επιστήμη για να μας τροφοδοτεί με ό,τι χρειαστούμε ακόμη και για την κατάθλιψη.
Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας αφελώς διασκέδαζαν ως την τελευταία στιγμή της καταστροφής μα και μετά… σήμερα η χαρά μας είναι στην τρομολαγνεία του αύριο.
Σήμερα ελευθερωθήκαμε από τον έλεγχο των άλλων και νοιώθουμε ελεύθεροι, μα φυλακισθήκαμε στην απρόσωπη κοινωνία που κανείς δεν μας νοιάζεται και δεν προλαβαίνει να μας σκεφτεί όπως ούτε κι εμείς.
Σήμερα ελευθερωθήκαμε από τα δεσμά μιας τυπικής θρησκείας, μα μείναμε φυλακισμένοι στην δεισιδαιμονία.
Έχουμε την επιστήμη σαν άρμα στην ανάπτυξη, μα η ψυχή μας με το ζόρι μπουσουλάει για να βρει την έξοδο.
Έχουμε όλες τις ευκολίες στην καθημερινότητα κι όμως στενεύει ο χώρος μέσα μας.
Η πρόοδος μας δίνει την αίσθηση πως είμαστε υπεράνθρωποι και ξεχνάμε πως δεν μπορούμε να νικήσουμε την φθορά, πιστεύουμε πως όλα τα έχουμε υπό έλεγχο και πως είμαστε ικανοί για τα πάντα, μα με μια γρίπη γινόμαστε ανίκανοι και να κουνηθούμε. Αποφεύγουμε να δούμε τον θάνατο μα και την ανάσταση. Βιώνουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό γιατί δεν θέλουμε να περπατήσουμε στην λεωφόρο της Αγάπης. Πόσο μικροί και ανόητοι γινόμαστε… Πόσο δυσκολεύουμε την ζωή μας τρώγοντας ξυλοκέρατα ενώ το πλούσιο τραπέζι της Βασιλείας μας περιμένει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου