Αχτίδες ελπίδας

Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου, 2012
Μακρινή κάπως η διαδρομή από τη Βοστώνη στο Στορς του Κονέκτικατ, στο μεγάλο πανεπιστήμιο εκεί που στήθηκε το υπαίθριο θέατρο «Μέγας Αλέξανδρος», δίπλα στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών και στο ξωκλήσι των Τριών Ιεραρχών, αλλά άξιζε τον κόπο από πολλές πλευρές.
Ας αρχίσω από τη διαδρομή αυτή καθ’ εαυτή η οποία ήταν άκρως απολαυστική, διότι η αλλαγή των φύλλων αυτή την εποχή είναι κάτι το μαγευτικό και σημαδιακό γιατί μαρτυρεί το πέρασμα στο φθινόπωρο, δηλαδή στη φθίση των δένδρων και των φύλλων τους για να απομείνουν γυμνά τα δέντρα ώστε να μη λυγίσουν και σπάσουν από το βάρος του χιονιού που θα επακολουθήσει. Πόσο στοχασμό και ορθότητα στην επισήμανση κρύβει μέσα του το γνωστό Αγιογραφικό «πάντα εν σοφία εποίησας».
Ο ουρανός ήταν μουντός και συνοφρυωμένος, έτοιμος να κλάψει, αλλά άντεξε μέχρι την ώρα τουλάχιστον που έγιναν τα εγκαίνια του νέου έργου της «Παιδείας» για την παιδεία τούτης της γενιάς και των επόμενων που θα ακολουθήσουν. Είναι από τα έργα εκείνα τα οποία θα αντιστέκονται στη φθαρτική διαδοχή του χρόνου και θα φέρνουν στη μνήμη τη γενιά τη δική μας και όλα όσα κάναμε, αλλά κι όσα δεν κάναμε που οφείλαμε να είχαμε κάνει.
Κι είναι αλήθεια πως πολλές φορές δεν χρειάζεται πακτωλός χρημάτων για να γίνουν μεγάλα και ουσιώδη έργα, ψυχή χρειάζεται και λίγη δόση «τρέλας» με την καλή έννοια του όρου δηλαδή της τόλμης, κι όλα τα άλλα έπονται.
Δεν χρειάστηκαν εκατομμύρια, ούτε «διακονίες» με γραφεία, τομείς και τομεάρχες, γραμματείς και υπογραμματείς ρασοφόρους μεγαλόσχημους και μικρόσχημους, για να εισαχθεί λόγου χάρη η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας σε 14 Λύκεια του Κονέκτικατ. Αυτό που χρειάσθηκε ήταν η θέληση της Ελληνικής Εταιρείας «Παιδεία» και η τόλμη του προέδρου της Ηλία Τομάζου να χτυπήσει τις πόρτες των υπευθύνων, και ιδού το αποτέλεσμα.
Στα εγκαίνια του θεάτρου ήταν παρόντες πολλοί ομογενείς μας, άλλοι με θεσμικές θέσεις και οργανώσεις όπως η AHEPA, η Παμμακεδονική, το Κέντρο Μακεδονικών Σπουδών, από τον πολιτικό χώρο όπως λόγου χάρη ο Δημήτρης Γιάνναρος και ο Λεωνίδας Ραπτάκης και από τον επιχειρηματικό όπως ο Ανδρέας Καρπούζης ο οποίος παντού και πάντοτε στηρίζει κάθε τι το ελληνικό και ιδιαίτερα την Παιδεία και την ελληνική γλώσσα. Η παρουσία του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Αθήνας Θεοδόση Πελεγκρίνη είχε τη δική της σημασία και συμβολή, όπως επίσης και η παρουσία του Λοϊζου Σορωνιάτη ελθών εξ’ Αθηνών αποκλειστικά για τα εγκαίνια και ο οποίος είναι από τα πρωταρχικά στελέχη της «Παιδείας» δείχνοντας ότι το αίμα νερό δεν γίνεται για την Ομογένεια, αφού κάποτε υπήρξε κι αυτός μέλος της ως φοιτητής και καθηγητής αργότερα.
Ελειπαν όμως και κάποιοι. Ελειπε η επίσημη εκπροσώπηση της Αρχιεπισκοπής δια του ιδίου του Αρχιεπισκόπου ή έστω ενός βοηθού του Επισκόπου ή τέλος πάντων κάποιου Μητροπολίτη κατ’ ανάθεση. Επίσης, έλειπε κάποια Προξενική αντιπροσώπευση να φέρει τυπικά έναν τετριμμένο έστω χαιρετισμό της Ελλάδος. Δεν πειράζει όμως, διότι τα εγκαίνια έγιναν και δίχως αυτούς. Ο Ελληνισμός πλέον διασώζεται σε μεμονωμένες παρουσίες εθελοντών, οι οποίοι τολμούν και ονειρεύονται. Τολμούν και αντιστέκονται περνώντας από τα ευχολόγια και τις καλές προθέσεις, στην πράξη. Οι επαγγελματίες της Εκκλησίας και της Διπλωματίας ίσως δεν έχουν να πουν τίποτε πια για τα μέγιστα και ουσιώδη του Ελληνισμού και της Ομογένειάς μας. Τα έργα τα κάνουν οι ομογενείς μας κι εκείνοι απλώς «ευλογούν». Αποδεικνύουν πως δεν είναι ικανοί να κάνουν τίποτε άλλο για τον Ελληνισμό. Οι αχτίδες της ελπίδας προέρχονται από την ίδια την Ομογένεια, κι από ομάδες σαν την «Παιδεία» και ανθρώπους σαν τον Ηλία τον Τομάζο.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Θεόδωρος Καλμούκος