Ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότης

Από το Hellenic American School του Lowell... πρωταθλητής... και το όνειρο

Παρασκευή, 6 Ιουλίου, 2012

Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν περιμένουμε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το αεροπλάνο της Ολυμπιακής για να επιστρέψουμε στη Βοστώνη. Τα μεγάφωνα ανακοινώνουν “να προσέλθουν πρώτα οι επιβάτες που συνοδεύουν μικρά παιδιά”. Σηκώθηκα και μαζί μου σηκώθηκε και ο Νίκος που ήταν σχεδόν 2 χρονών. Μπήκε μπροστά και αφού έγινε ο έλεγχος μπήκαμε στο “λεωφορείο” και μετά στην πίστα του αεροδρομίου "Ελληνικό" της Αθήνας. Μπροστά μας ήταν ένα πελώριο 747 της Ολυμπιακής Αεροπορίας με τα γαλάζια και άσπρα χρώματα.

Κατεβαίνουνε από το λεωφορείο και ανεβαίνουμε τη σκάλα πρώτοι ενώ ακολουθούν άλλοι.   Ο μικρός Νίκος πηγαίνει μπροστά μου και ανεβαίνει γρήγορα γρήγορα τα σκαλιά. Έχω δύο τσάντες στα χέρια και ένα δώρο που το πήραμε στο αεροδρόμιο. Ο Νίκος έχει ένα “παλιάτσο” πίθηκο που τον έχει στην πλάτη του και τα χέρια περασμένα στο λαιμό του, θαρρείς ότι ο πίθηκος είναι “καβάλα” στο μικρό Νίκο. Φτάσαμε σχεδόν μαζί την πόρτα του αεροσκάφους όπου μας υποδέχτηκε η υπεύθυνη καμπίνας. “Καλωσορίσατε, περάστε δεξιά” μας είπε χαμογελαστά. Την ευχαρίστησα και προχώρησα στους αριθμούς των θέσεων μας.  Η αλήθεια είναι ότι μετά από τρεις εβδομάδες διακοπές στην Ελλάδα με το Νίκο και ιδιαίτερα το ολονύκτιο ταξίδι από το Σιμόπουλο, Ηλείας στο αεροδρόμιο ήμουν αρκετά κουρασμένος. Αλλά έπρεπε να γίνει αυτό το ταξίδι γιατί η μητέρα μου (κ. Δήμητρα, γιαγιά του Νίκου) δεν ήταν καλά στην υγεία της και ήθελε να δει το Νίκο που σημειωτέον είναι “ίδιος” ο πατέρας μου. Βάζω τα πράγματα στο ντουλάπι πάνω από τις θέσεις μας και γυρίζω να πάρω τον Νίκο να τον βάλω στη θέση του. Αλλά ο Νίκος δεν είναι δίπλα μου, φωνάζω, ψάχνω τις θέσεις τίποτα. Εν τω μεταξύ ο κόσμος μπαίνει στο αεροσκάφος και δεν είναι εύκολο να ψάξεις. Φωνάζω μία αεροσυνοδό η οποία με τη σειρά της ειδοποιεί την υπεύθυνη καμπίνας και αμέσως γίνεται συναγερμός. Τα πάντα σταματούν. Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου αλλά κάπως δύσκολο. Ψάχνουμε κάτω από τα καθίσματα, στις τουαλέτες, τίποτα. Υπέθεσα ότι μπορεί να γύρισε πίσω γιατί ο θείος του ο Γεράσιμος που του έκανε τα χατίρια και μας είχε πάει στο αεροδρόμιο ήταν ακόμα στο αεροδρόμιο. Η αεροσυνοδός με ενημερώνει ότι “δεν κατέβηκε τις σκάλες”. Μετά από μερικά λεπτά που μου φαίνονται χρόνια και αφού έχει αναστατωθεί το αεροσκάφος έρχεται ένας αεροσυνοδός χαμογελαστός. “Τον βρήκαμε, ελάτε να δείτε που είναι” μου λέει και με οδηγεί στο πιλοτήριο. Ο Νίκος κάθεται αναπαυτικά στη θέση του πιλότου και μου λέει μόλις με βλέπει “I drive plane”. Δίπλα του ο πιλότος χαμογελώντας λέει τρύπωσε στη καμπίνα και περιεργαζόταν, τον έβαλα στη θέση και ενημέρωσα το προσωπικό να σας ειδοποιήσει.  Η καρδιά μου "πήγε” στη θέση της.  

Αυτός ο μπόμπιρας θα έκανε τη ζωή μας με περισσότερο ενδιαφέρον. Ανήσυχος χαρακτήρας, κάθε παιχνίδι που έπαιρνε το έλυνε το έδενε χωρίς να βγάζει βίδες περίσσευμα. Μία μέρα στο σπίτι πήρε το ψαλίδι και έκοψε το καλώδιο από τη λάμπα (πορτατίφ) που ήταν στο ρεύμα κοντά στη “πρίζα” ευτυχώς που τα χερούλια ήταν ντυμένα με πλαστικό. Τον ζόρισα λίγο και μου είπε "δεν το ξανακάνω γιατί με πέταξε πάνω στον καναπέ".  Μία άλλη φορά σε ηλικία 4 χρονών "έδεσε" ένα αεροπλανάκι 314 κομμάτια μέσα σε λίγη ώρα. 

Αργότερα όταν μεγάλωνε είχαμε δρομολόγιο να τα πάμε στο Ημερήσιο Ελληνο-αμερικάνικο Σχολείο του Lowell, 15 μίλια μακρυά (27 χιλιόμετρα) ήταν πρώτος από τις αδερφές του που θα έμπαινε στο αυτοκίνητο. Χρόνια το δρομολόγιο αυτό, πάνω κάτω στο Lowell, με βροχές, κρύα, χιόνια και πάγο. Το Σχολείο άρχιζε στις 8:00 το πρωί αλλά όταν ο καιρός ήταν άσχημος ξεκινούσαμε στις 6:30. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την διασταύρωση των κεντρικών αρτηριών (highway) R-495 & R-93. Εκεί γινόταν το μποτιλιάρισμα και εάν είχε γίνει ατύχημα σε έναν από τους δύο δρόμους φτάναμε μετά τις 8:00 στο σχολείο και η διευθύντρια κ. Αναγνωστοπούλου δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αργούμε 15 και πολλές φορές 30 λεπτά. Βέβαια αυτή έκανε ένα χιλιόμετρο διαδρομή κι εμείς 27 μέσα στα χιόνια και τους πάγους. Και αυτό για να μάθουν τα παιδιά την Ελληνική Γλώσσα, τον Πολιτισμό. 11 ολόκληρα χρόνια αυτή η διαδρομή και καλά εγώ αλλά η μητέρα τους που ήταν Αμερικανίδα; Αγώνας για τον Ελληνισμό που αρκετοί πολιτικάντηδες και άλλοι... αγύρτες τον “πετροβόλησαν” και τον εκμεταλλεύθηκαν. Αυτά σκέπτομαι μερικές φορές και όταν βλέπω να δίνουν την Ελληνική ιθαγένεια έτσι απλόχερα μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά μεγάλωναν. Ήρθε η ώρα να πάνε στα δημόσια σχολεία τα οποία στην πόλη που μέναμε δεν ήταν “σόϊ”. Αποφασίσαμε και... αλλάξαμε πόλη γιατί τα δίδακτρα σε ιδιωτικά σχολεία ήταν μεγάλα. Έτσι βρεθήκαμε στο Tewksbury, ένα προάστιο, βόρεια της Βοστώνης. Τα κορίτσια ήταν καλές μαθήτριες ο Νίκος διάβαζε αρκετά για να περάσει τις τάξεις ενώ ήταν στην ομάδα ποδοσφαίρου του Λυκείου και στην ομάδα κλασικού αθλητισμού. Βέβαια πηγαίναμε κάθε χρόνο στην Ελλάδα διακοπές και στη Φλώριδα όπου είχαμε ένα διαμέρισμα στο Kissimmee κοντά στο Orlando. Εκεί στο Sea World που είχαμε πάει να δούμε τα ψάρια και τα ζώα της θάλασσας και σε ηλικία 4 χρονών ο Νίκος μας είπε “όταν θα μεγαλώσω θα πάω καβάλα τη φάλαινα “shamu”.

Τα χρόνια περνάνε και ο Νίκος γίνεται ένας καλός αθλητής και έντιμος άνθρωπος. Ο διευθυντής των αθλητικών κ. Steve Levine βλέποντας την υπευθυνότητα του Νίκου τον βάζει αρχηγό της ομάδας του κλασικού αθλητισμού. 134 αγόρια και 148 κορίτσια του Λυκείου είναι στην ομάδα του Tewksbury που σημειωτέον παίρνει το πρωτάθλημα κλειστού και ανοικτού στίβου για 7 χρόνια. Αρκετές φορές πριν από μεγάλους αγώνες τα περισσότερα από τα παιδιά, αθλητές και αθλήτριες, θα έρθουν στο σπίτι για το περίφημο spaghetti diner.

Είμαστε πλέον στην τελευταία τάξη στο Λύκειο όπου ο Νίκος από αγώνισμα σε αγώνισμα γίνεται καλύτερος. Γίνονται οι περιφερειακοί αγώνες στο Cawley Stadium στο Lowell. Οι ομάδες του Tewksbury (κορίτσια και αγόρια) πηγαίνουν πολύ καλά. Ο Νίκος λαμβάνει μέρος σε τρία αγωνίσματα ενώ τρέχει δεξιά και αριστερά να εμψυχώσει τους άλλους αθλητές και αθλήτριες, είναι ο αρχηγός τους βλέπεις. Ήρθε η ώρα που μπαίνουν στη σειρά για τον τελικό των 300 μέτρων μετ' εμποδίων. Ο Νίκος πέρασε στον τελικό με χρόνο που του δίνει το δικαίωμα να είναι μέσα στους τρεις πρώτους. Ο κόσμος στρέφει την προσοχή του στους 8 αθλητές που είναι στην εκκίνηση. Οι σκάουτς των πανεπιστημίων κρατούν σημειώσεις και οι κάμερες μαγνητοσκοπούν. Γίνεται η εκκίνηση η μάχη για την πρώτη θέση γίνεται μεταξύ του Νίκου και ενός αθλητή από το Methuen που έχει κουρευτεί σαν τους Ινδιάνους “τσέροκυ”. Βρίσκονται στα τελευταία 50 μέτρα ο Steve Levine και το επιτελείο των προπονητών κοιτάζουν με κομμένη την ανάσα, το ίδιο και εγώ. Φτάνουν στα τελευταία μέτρα ο Νίκος έχει ξεφύγει δύο μέτρα μπροστά και κόβει πρώτος το νήμα. Τρέχουν οι άλλοι αθλητές και αθλήτριες του Tewksbury, το προπονητικό team και αγκαλιάζουν το Νίκο. Εγώ από την εξέδρα που δεν έχω χάσει αγώνα του Νίκου δακρύζω από χαρά. Οι άλλοι γονείς από το Tewksbury έρχονται να με συγχαρούν. Ο Νίκος πλησιάζει την εξέδρα που βρίσκομαι και σηκώνει το δεξί του χέρι με τα δύο δάκτυλα κάνει το σήμα της νίκης και μετά φεύγει και πάει στην άλλη άκρη του σταδίου όπου γίνεται το άλμα επί κοντώ. Στα μέχρι τώρα αποτελέσματα ο Νίκος έρχεται τρίτος. Ο πήχης ανεβαίνει στα 12 πόδια, έχουν μείνει τέσσερις αθλητές ο Νίκος τον περνάει με την πρώτη και φεύγει από εκεί να πάρει θέση στο ταρτάν για τον τελικό στη σκυταλοδρομία 4 Χ 100 όπου θα πάρει τη σκυτάλη τελευταίος. Αρχίζει η μάχη αλλά η αλλαγή στη σκυτάλη μεταξύ πρώτου και δεύτερου αθλητή του Tewksbury δεν είναι καλή, χάθηκε πολύτιμος χρόνος, στα διακόσια μέτρα η ομάδα του Νίκου είναι 5η.   Ο δεύτερος δρομέας υπερέβαλε δυνάμεις να καλύψει το λάθος, το ίδιο και ο τρίτος αθλητής που δίνει τη σκυτάλη στο Νίκο τρίτος. Εδώ αρχίζει ο αγώνας, ο Νίκος έβαλε φτερά στα πόδια και σιγά σιγά καλύπτει τη διαφορά. Πενήντα μέτρα πριν το τέλος περνάει δεύτερος αλλά η ομάδα του Lawrence πάει μπροστά με έναν αθλητή που έχει κάνει 9 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα τα 100 μέτρα. Ο Νίκος καλύπτει την απόσταση και πέφτει μαζί στο νήμα με τον αθλητή του Lawrence. Ο χρόνος είναι ο ίδιος αλλά το φώτο φίνις θα βγάλει νικητή το Lawrence με χιλιοστά το Tewksbury, ήρθε δεύτερο.

Ο Νίκος δεν έχει ώρα για πανηγυρισμούς. Τρέχει στο άλμα επί κοντώ που συνεχίζεται. Ο πήχης ανέβηκε στα 12,5 πόδια, έχουν μείνει τρεις αθλητές και ο Νίκος πηδάει τελευταίος. Είναι το τελευταίο αγώνισμα και όλος ο κόσμος κοιτάζει προς τα εκεί. Οι κάμερες, τα κινητά τηλέφωνα τραβούν τις προσπάθειες. Ο αθλητής του Methuen δεν μπορεί να περάσει τον πήχη, το ίδιο και το φαβορί από το Tewksbury o Paul Bannian. Ήρθε η σειρά του Νίκου ο οποίος φαίνεται κουρασμένος αλλά πέρασε με την πρώτη το πήχη εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων. Ο αθλητής του Methuen High School έκανε δεύτερη και τρίτη προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα ενώ ο Paul Bannian πέρασε τον πήχη με την τρίτη προσπάθεια. Ο Steve Levine αστράφτει από τη χαρά του. Οι δύο αθλητές του Tewksbury High School Nikos Kafkas και Paul Bannian δίνουν στο Tewksbury High School 10 & 8 πόντους μόνο σε αυτό το αγώνισμα που τους δίνουν και το πρωτάθλημα. Ο Levine ρωτάει τους δύο αθλητές του εάν θέλουν να συνεχίσουν. Ο Bannian λέει ναι, ο Νίκος δεν έχει πρόβλημα. Οι σκάουτερς των πανεπιστημίων παρακολουθούν. Έτσι ο πήχης ανεβαίνει στα 13 πόδια. Ο Paul πηδά πρώτος χωρίς επιτυχία, ο Νίκος περνάει τον πήχη σχετικά εύκολα. Τελικά ο Paul Bannian θα περάσει τον πήχη με την τρίτη προσπάθεια αλλά δεν έχει δυνάμεις να συνεχίσει. Ο Steve Levine υπεύθυνος του προπονητικού τιμ ρωτάει το Νίκο εάν θα συνεχίσει μόνος του σε μεγαλύτερο ύψος, ο Νίκος του λέει ναι. Αλλά ο Levine που τον θέλει για τα τελικά της Μασσαχουσέττης και φοβάται τυχόν τραυματισμό του λέει ότι αφού είναι πρώτος δεν χρειάζεται. Ο Νίκος του λέει μία ακόμα προσπάθεια στα 13,5 πόδια. Πράγματι ο πήχης ανεβαίνει και με τη δεύτερη προσπάθεια ο Νίκος περνάει τα 13,5 πόδια.  Εξουθενωμένος αλλά νικητής που σήμερα έδωσε στην ομάδα του δύο δεκάρια και ένα οχτάρι, συνολικά 28 βαθμούς!

Αγώνες σαν αυτούς έγιναν αρκετοί και ο μπόμπιρας που μπήκε να “πιλοτάρει” το 747 οδηγεί την ομάδα του λυκείου του από νίκη σε νίκη. Σε έναν περιφερειακό αγώνα στην πόλη Nashua New Hamphire όπου συμμετείχαν 118 Λύκεια από την ανατολική Αμερική και Καναδά στους θεατές ήταν και ο τότε Δήμαρχος Πηνείας κ. Βασίλης Παπαδόπουλος o Νίκος ήρθε πάλι πρώτος στα 300 μέτρα εμπόδια.

Φτάνουμε στις αρχές του Ιουνίου 2007. Τελικοί αγώνες του State of Massachusetts στο Reading σε όλα τα αθλήματα κλασσικού αθλητισμού. To στάδιο είναι ασφυκτικά γεμάτο. 106 αθλητές από διάφορα Λύκεια που έχουν περάσει στον τελικό και θα λάβουν μέρος στα 300 μέτρα εμπόδια. Ο Νίκος θα τρέξει 300 μέτρα μετ' εμποδίων, άλμα επί κοντώ και με την ομάδα του 4 Χ 100. Στα φυλλάδια που μοιράζουν και στα αντίγραφα που έχουν τοιχοκολλήσει ο Νίκος έχει τον 5ο καλύτερο χρόνο στα 300 μέτρα εμπόδια. Τρέχουν εξάδες.  Λόγο του ότι είναι και ένας αθλητής από πανεπιστήμιο που θα πάει στους ολυμπιακούς αγώνες και τρέχει στην τελευταία εξάδα τον Νίκο τον βάζουν να τρέξει στην προ τελευταία εξάδα. Αυτό δεν τον ενθουσίασε γιατί ο συναγωνισμός στην τελευταία εξάδα είναι μεγαλύτερος από την προτελευταία.

Είχαμε πάει να δούμε τους αγώνες με αρκετούς συγγενείς και φίλους. Ο Νίκος κάτι είπε με το προπονητικό τιμ και ήρθε προς την εξέδρα όπου κατέβηκα και πήγα κοντά του. Ήταν λίγο θυμωμένος με το περιστατικό αλλά τον συμβούλεψα να ηρεμήσει και να βάλει στο μυαλό του ότι θα τρέξει στην τελευταία σειρά. “Καλή επιτυχία, με τη νίκη Νίκο μου” του είπα. Άρχισαν να τρέχουν οι αθλητές με το χειρότερο χρόνο πρώτα και σιγά σιγά 'έφτασαν στους αθλητές με τον καλύτερο χρόνο. Είναι η προ τελευταία σειρά. Ο Νίκος τρέχει στον 3 διάδρομο και από την αρχή πετάχτηκε σαν σφαίρα. Περνάει το ένα εμπόδιο ενώ στο δεύτερο έπιασε τον αθλητή που έτρεχε στην έκτη σειρά και είχε ξεκινήσει ποιο μπροστά.  Ο Νίκος είναι πρώτος και μπαίνει στην τελική ευθεία. Θα τερματίσει 8-9 μέτρα μπροστά από το δεύτερο. Είναι όμως αρκετό να είναι πρώτος στο αγώνισμα; Τα ηλεκτρονικά χρονόμετρα καταγράφουν τους χρόνους αλλά δεν τους δημοσιοποιούν μέχρι και το πέρας της τελευταίας σειράς η οποία παίρνει θέσει και με τον “πυροβολισμό” ξεχύνονται οι αθλητές περνώντας τα εμπόδια. Η αγωνία μας είναι μεγάλη τι έγινε με το χρόνο του Νίκου; Είναι μέσα στους πρώτους και εάν ναι τι, τρίτος, τέταρτος; Σε περίπου 20 δευτερόλεπτα μετά το πέρας και της τελευταίας σειράς ο φωτεινός πίνακας γράφει το νικητή με τον καλύτερο χρόνο Nikos Kafkas. Το τι έγινε είναι αδύνατο να το περιγράψω, οι αθλητές των άλλων αγωνισμάτων της ομάδας του Tewksbury τρέχουν και αγκαλιάζουν το Νίκο, εμείς στην εξέδρα να κάνουμε σαν μικρά παιδιά. Σε κάποιο σημείο ο Νίκος έρχεται προς το μέρος μας κατεβαίνουνε και το security φέρνει το Νίκο κοντά μας. Φιλιά, αγκαλιασμοί, “πρέπει να φύγω τώρα γιατί έχω το άλμα επί κοντώ” μας είπε. Α, ναι το άλμα επί κοντώ που το είχαμε ξεχάσει και ο Νίκος δίνει κι εκεί τη μάχη με ποιόν άλλον από τον Paul Bannian το συναθλητή του από το Tewksbury High School. Ο πήχης είναι στα 13,5 πόδια και ο Paul Bannian είναι σε καλή ημέρα. Ο Νίκος πέρασε τα 13,5 πόδια και εγκατέλειψε, ο Bannian συνεχίζει και θα περάσει τα 14,5 πόδια. Στο τέλος οι δύο αθλητές από το ίδιο Λύκειο αγκαλιασμένοι θα ποζάρουν για φωτογραφίες.

Έλαβε μέρος σε δεκάδες αθλητικές εκδηλώσεις σε ανοικτά και κλειστά στάδια όπως το Reggie Lewis Arena της Βοστώνης. Ο αθλητισμός αλλά και η προσωπικότητα του Νίκου έφτιαξαν έναν άνθρωπο που είναι υπερήφανος για την καταγωγή του αλλά είναι αλληλέγγυος στους συναθλητές του, στους συνανθρώπους του. Μετά από αυτές τις τόσο καλές επιδόσεις στον αθλητισμό τα πανεπιστήμια άρχισαν να επικοινωνούν μαζί μας γιατί ήθελαν το Νίκο, το αθλητή, τον αρχηγό της ομάδας του Λυκείου των πρωταθλητών.

Επέλεξε να πάει στο εξαίρετο πανεπιστήμιο Northeastern University της Βοστώνης για σπουδές “marine biology” (βιολογία της θάλασσας).

Τα δύο επόμενα χρόνια ο Νίκος διαβάζει και αγωνίζεται στα 400 μέτρα μετ εμποδίων με την ομάδα του Northeastern και συναγωνίζεται με αθλητές άλλων πανεπιστημίων όπως του Boston University, Boston College, Harvard, Tufts, University of Massachusetts, και άλλων πανεπιστημίων ενώ συμμετέχει και σε αγώνες σε άλλες πολιτείες της Αμερικής όπου συμμετέχει η ομάδα κλασσικού αθλητισμού του Northeastern. Ένα ατύχημα όμως σε ένα από τα εμπόδια σε αγώνες που έγιναν στο MIT (Massachusetts Institute of Technology) θα κάνει το Νίκο να παρατήσει τον πρωταθλητισμό και να επιδοθεί περισσότερο στα μαθήματά του. Μόλις τελείωσε το δεύτερο έτος πηγαίνει στη Χαβάη σε ένα επιστημονικό πρόγραμμα για τις θαλάσσιες χελώνες όπου σε μία παραλία της νήσου Big Island θα παραμείνει με την επιστημονική μονάδα για τέσσερις μήνες όπου το μάθημα γίνεται πράξει με τις χελώνες της θάλασσας. Με την επιστροφή του στη Βοστώνη μπαίνει στο New England Aquarium (το ενυδρείο της Νέας Αγγλίας στη Βοστώνη) σαν εθελοντής όπου θα έχει υπό την υπευθυνότητά του τους πιγκουίνους.   Μετά αποφασίζει να φύγει από το Northeastern και να συνεχίσει τις σπουδές του στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στο San Diego.

Πράγματι το φθινόπωρο του 2010 μετακομίζει 3,030 μίλια μακριά (6 ώρες με το αεροπλάνο) στην πόλη της νότιας Καλιφόρνιας όπου συνεχίζει τις σπουδές ενώ παράλληλα εργάζεται σαν εκπαιδευτής στις κατασκηνώσεις για παιδιά στο Sea World. 

Στις αρχές του 2012 κάνει πρακτική με δελφίνια και φώκιες σε ένα πρόγραμμα με το αμερικάνικο ναυτικό και τον Μάϊο του 2012 φτάνει στο όνειρο που είχε όταν ήταν 4 χρονών, εκπαιδευτής στις φάλαινες και ένας από τους παρουσιαστές του shamu show στο Sea World ενώ παράλληλα συνεχίζει τις σπουδές του.  Τρεις φορές την ημέρα συμμετέχει στο πρόγραμμα (show) το οποίο το παρακολουθούν 25-30 χιλιάδες κόσμος καθημερινά αφού το Sea World έχει 65-90 χιλιάδες επισκέπτες την ημέρα.  

Εάν ποτέ βρεθείς στο Sea World στο San Diego της Καλιφόρνιας να δεις το πρόγραμμα με τις φάλαινες.  Εκεί θα δεις ένα ελληνόπουλο να παρουσιάζει το πρόγραμμα.  Είναι ο Νίκος, αυτός που βλέπεις στις φωτογραφίες.  Έκανε το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα.  Βέβαια αυτό είναι η αρχή γιατί η θάλασσα κρύβει πολλά μυστικά και η επιστήμη έχει πολλά να μας διδάξει.  Ευχή μας είναι ο θεός να είναι μαζί του, και μαζί στα δικά σας παιδιά.

Βασίλης Καυκάς, Βοστώνη