Καλημέρα. Η μέρα συμπίπτει με τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ και είναι απλή σύμπτωσις. Για να ανησυχείτε και να τηλεφωνείτε με τόση ένταση και θέρμη στο σταθμό όλες αυτές τις μέρες που λείπαμε, κάτι θα ξέρετε εσείς….Και σήμερα προφανώς θα ψάχνετε να ανιχνεύσετε πως θα τα πούμε…..
Θα βάλουμε νερό στο κρασί μας, όπως φοβόσαστε ότι μπορεί και να συμβεί ή θα συνεχίσουμε ακάθεκτοι όπως ήμασταν και μας προτιμάτε;
Έλα ντε! Ιδού το αίνιγμα…. Μερικές φορές αυτά τα πράγματα είναι δυσδιάκριτα, αν εφαρμοστούν επιστημονικά. Μην ανησυχείτε όμως….
Η αλήθεια είναι πως μία σοβαρή κεντρική βλάβη μας χώρισε τις προηγούμενες μέρες, αλλά αυτό έχει ξαναγίνει και στο παρελθόν. Δεν είναι πρώτη φορά. Επειδή όμως στο παρόν (έτσι όπως το διάγουμε) οι μέρες είναι πονηρές, το αδιάψευστο λαϊκό ένστικτο αντέδρασε άμεσα.
Φίλοι μου «δεν είναι αργά η μέρα που τα ραδιόφωνα θα παίζουν εμβατήρια», μου έλεγε ένας φίλος. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης έχουν ήδη σκύψει το κεφάλι. Ένας διάχυτος φόβος διαπερνά μικρόφωνα, κεραίες, ιδιοκτήτες, εργαζόμενους, τυπογραφεία…Όλους τους ελεύθερους ανθρώπους του τύπου και όχι μόνον αυτούς…..
Και απέναντί μας μία χούφτα δοσίλογοι - νταβάδες, που με θαλασσοδάνεια (από δικά μας λεφτά) διαμορφώνουν καταστάσεις σε βάρος μας.
Και μας έχουν κυριολεκτικά «βιδώσει» στους καναπέδες, για να μπορούν οι υπόλοιποι της παρέας να κάνουν πλιάτσικο στην πατρίδα, στις οικογένειές μας, στις ζωές μας, στην ηθική μας την ίδια….Και να εφαρμόζουν απροσχημάτιστα επάνω μας το δόγμα του ΣΟΚ. Ή του ΠΑ-ΣΟΚ αν το θέλετε…(ημέρα γενεθλίων που ναι σήμερα)
Όμως δυστυχώς δεν αλλάζει η κατάσταση φίλοι μου, αν οι ίδιοι δεν αντιδράσετε.
Ένας τρομοκρατημένος λαός, αργά ή γρήγορα, θα έρθει «φάτσα» με το τέλος του… Ένα τέλος αργό και βασανιστικό. Γι’ αυτό θα πρέπει να ξανασκεφτείτε αν έχετε επιλέξει σωστά.
«Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» έλεγε ο Ρήγας. Και το λέω αυτό για κάποιους που νομίζουν πως θα κρυφτούνε απ’ το σύστημα, ότι δεν θα τους ξέρει κανείς και πως θα την σκαπουλάρουν!!! Είναι πολύ εγωιστικό και συνάμα πολύ χαζό να σκέπτονται έτσι. Απ’ αυτή τη σαπίλα κανείς δεν θα γλιτώσει. Και η σίγουρα χαμένη αυτής της υπόθεσης θα είναι η νέα γενιά. Δηλαδή τα παιδιά μας. Εκεί φτάσαμε. Να μην είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τα ίδια μας τα παιδιά!
Πριν από μερικά χρόνια τα έλεγε ο μακαρίτης ο Στέλιος: «Έρχονται χρόνια δύσκολα, έλεγε, γεμάτα καταιγίδες και εμείς του κόσμου θύματα μ’ ατέλειωτα προβλήματα και λιγοστές ελπίδες. Μας έλεγε … Ποδοπατούν αλύπητα τ' ανθρώπινο το σώμα, στο άγνωστο βαδίζουμε κι όνειρα πια δεν χτίζουμε, μας κλείνουνε το στόμα…» Έτσι τραγουδούσε ο Στέλιος λίγο πριν φύγει. Ποιος έδινε σημασία τότε;
Ποιος έδινε σημασία στους απάτριδες, που μας αποπροσανατόλιζαν με την «ισχυρή Ελλάδα», ενώ ταυτόχρονα την άρμεγαν ανενόχλητοι!!!
Ποιος έδινε σημασία στους φονιάδες ενός λαού, που τον έσπρωχναν σε δάνεια, ξέροντας εκ των προτέρων το τι θα επακολουθούσε….
Αυτοί φίλοι μου θα μας σώσουν σήμερα; Καλά είστε τοοόσο ….αφελείς; (Ναι σωστά με διορθώνετε νοερά. Δεν είναι η σωστή λέξη….)
Όμως ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Αν δεν σηκωθείτε όρθιοι, οι μέρες θα γίνονται όλο και πιο πονηρές, θα γίνονται όλο και πιο γκρίζες. Η μαυρίλα που έρχεται από δυτικά (τι σύμπτωση αλήθεια!) θα φέρει αστροπελέκια…Και τότε θα ναι αργά πατριώτες. Ήδη πολλούς, η τρομοκρατία που φτιάχνει τη μαυρίλα, τους απειλεί ήδη. Κανείς δεν θα είναι πιο τυχερός. Όλοι με τη σειρά τους θα πάνε. «Αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πάς» που λέει κι ο θυμόσοφος λαός.
Το τραγούδι που θέλω να συνοδεύσει σήμερα την επαναφορά μου και την εισαγωγή μου στην εκπομπή, δεν το διάλεξα για να ξεσηκωθούμε. Το διάλεξα για να φοβηθούμε. Μήπως και έτσι ενεργοποιήσουμε το DNA του Έλληνα. Εκείνου του Έλληνα που έζησε το 21 και το 40….
Και όχι αυτό το οικτρό κατασκεύασμα της μεταπολίτευσης, που κατάντησε να είναι το μίασμα της υφηλίου.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΕΣ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Γυναίκα σκύψε τo κεφάλι
γιατί έρχεται σαρακοστή
και θα σταυρώσουνε και πάλι
τον άγγελο και το ληστή.
Λένε πως πήγανε την Τρίτη
και πήρανε το Γιακουμή
μες απ' το ίδιο του το σπίτι
την ώρα που 'τρωγε ψωμί.
Κλείσ' το παράθυρο γυναίκα,
κοντεύει δώδεκα και δέκα,
σου το 'χω πει τόσες φορές,
οι μέρες είναι πονηρές.
Γυναίκα χάθηκαν οι φίλοι,
έγινε φίδι ο αδερφός,
κόψε την κάφτρα στο καντήλι
να 'χουμε απόψε λίγο φως.
Πες μου τον όρκο του προπάπου,
κι αν δε γυρίσω μια βραδυά,
να με θυμάσαι κάπου κάπου
και να προσέχεις τα παιδιά.
Κλεισ' το παράθυρο
κοντεύει δώδεκα και δέκα,
σου το 'χω πει τόσες φορές,
οι μέρες είναι πονηρές.
Πηγή: IONION FM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου