Τρίτη, 8 Μαρτίου, 2011
Ήρθε η ώρα να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης διακίνησης των αγαθών, ώστε να βγούμε από την κρίση που κάποιοι στον βωμό του κέρδους θέλουν να μας οδηγήσουν και να μας εξαθλιώσουν.
Του Σπύρου Σιδέρη
Η γη και οι άνθρωποι της μπορούν να μας τραβήξουν μπροστά και να γίνουν και πάλι συγγραφείς της ιστορίας.Διάθεση, θέληση και ξεπέρασμα του εγώ χρειάζεται. Όλα τα άλλα τα ξέρουν.
Σε μια δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, αν όχι την δυσκολότερη αυτής της χώρας, τα μέτρα έρχονται με ρυθμό υπαγορεύσεως. Περικοπές από δω κι από κει, μέχρι αίμα να βγει. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών , αλλά με μαθηματική ακρίβεια εκεί βαδίζουμε. Κι έχουμε και τους αναλυτές, να μην τους πω αν-αλήτες, να μας λεν το μακρύ και το κοντό τους, ανάλογα από που πληρώνονται και τι εξυπηρετούν.
Όχι, δεν είμαι υπέρ της συνωμοσιολογίας, ούτε βλέπω σκοτεινά κέντρα να κινούν τα νήματα. Βλέπω μόνο την απάθεια και την ανικανότητα των κυβερνώντων (όλων ανεξαιρέτως) απέναντι στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι μία. Δυστυχώς αυτή η χώρα πέρα από μεγάλα λόγια και ανεφάρμοστες ιδέες, δεν παράγει σχεδόν τίποτα άλλο.
Πριν από τριάντα χρόνια περίπου ο αγροτικός πληθυσμός, ήταν το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και το ποσοστό του, με πλήρη ή μερική απασχόληση έφτανε το 50 ή και 60 τοις εκατό. Η προσπάθεια τους να μας πείσουν να πετάξουμε την λάσπη και τον ιδρώτα, από τη δουλειά της γης, από πάνω μας και να φορέσουμε το κοστούμι της ανάπτυξης, καθώς και την επιμονή των εταίρων μας για μια άλλη αγροτική πολιτική που τους εξυπηρετούσε, συρρίκνωσε την αγροτική απασχόληση στα επίπεδα του 15 περίπου τοις εκατό.
Κι ήρθαν οι μέρες εκείνες που κάποιοι πολιτικοί, οι δικοί μας πρωτίστως, στον βωμό της ψηφοθηρίας, έπαιζαν το παιχνίδι για τους αγρότες χωρίς τους αγρότες. Όλο για ΚΑΠ και ΚΑΠ και ΚΑΠ μιλούσαμε και τελικά γεμίσαμε με επιδοτήσεις που στόχο είχαν να απενεργοποιήσουν ένα από τα πιο ενεργητικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.
Θα μου πείτε τώρα τι κάθομαι και σας λέω. Τα ξέρουμε αυτά θα μου πείτε. Ναι, θα συμφωνήσω. Είναι γνωστά σε όλους. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Πως μπορούμε να κάνουμε την κίνηση εκείνη που θα μας φέρει μπροστά από τα γεγονότα κι όχι να σερνόμαστε απ’ αυτά μες την μιζέρια και την απαισιοδοξία; Πως θα κάνουμε την κρίση ευκαιρία;
Δεν θα σας γεμίσω με σοφιστείες και αριθμούς. Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν πιστεύω στην οικονομία που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι μονόδρομος. Είμαι παραδοσιακός μπακάλης. Έσοδα, έξοδα. Ξοδεύω λιγότερα απ’ όσα βγάζω είναι η αρχή μου. Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και οι μικρές κοινωνίες αλλά και τα κράτη. Αν και στην δεύτερη περίπτωση το κράτος έχει κοινωνική υποχρέωση απέναντι στους πολίτες κι χρειάζεται να ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα βγάζει, μέσα όμως από την ανταποδοτικότητα, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο.
Σας ζάλισα ε; Λίγο ακόμα όμως και θα δείτε ότι ίσως μόνοι μας μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα.
Στην κρίση του 1929 τοπικές κοινωνίες στην Αμερική την Αυστρία και την Γερμανία, δημιούργησαν τοπικά νομίσματα για την διακίνηση τοπικών αγαθών και υπηρεσιών. Το «νόμισμα» αυτό δεν λειτουργούσε ανταγωνιστικά για το εθνικό νόμισμα, αλλά λειτουργούσε μέσα στις συμβεβλημένες επιχειρήσεις και δημιουργούσε ανάπτυξη στην τοπική οικονομία, χωρίς να χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους. Οι τοπικές κοινωνίες πέρα από την δημιουργία ενός «εικονικού» νομίσματος έχουν την δύναμη ενός πραγματικού, που δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τα γεωργικά προϊόντα. Ένα «νόμισμα» ισχυρό και με διάρκεια.
Περιοχές όπως η Θεσσαλία, η Πελοπόννησος, η Κεντρική Μακεδονία κ.ά., με μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, έχουν την δυνατότητα να κινήσουν μια τέτοια διαδικασία. Να δημιουργήσουν μια τοπική οικονομία εξαρτώμενη μόνο από την ντόπια παραγωγή κι όχι από τις διαθέσεις της διεθνούς αγοράς. Το σύστημα δεν το χτυπάς απ’ έξω, αλλά από μέσα. Και οι αγρότες μπορούν μέσα από την δουλειά τους να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και οικονομική ευημερία.
Ας αφήσουμε απ΄ έξω τις προσωπικές μας επιδιώξεις κι ας κοιτάξουμε λίγο το ΕΜΕΙΣ. Οι μεγάλες αλλαγές ξεκίνησαν από τους εργάτες της γης σ’ όλη την διαδρομή της παγκόσμιας αλλά και ελληνικής ιστορίας. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, οι αγρότες να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους και να χαρίσουν το μέλλον που αξίζει στα παιδιά τους. Και σε τελική ανάλυση δεν θα κάνουν οι αγρότες κάτι που δεν ξέρουν, κάθε άλλο, θα κάνουν αυτό που ξέρουν περισσότερο απ΄ όλα. Να παράγουν και να δημιουργούν.
Η ανασύνταξη και η ισχυροποίηση των Αγροτικών Συνεταιρισμών χωρίς εγωισμούς και εύκολο κέρδος, είναι μια χαραμάδα αισιοδοξίας και ανάπτυξης που μπορεί να γίνει η πόρτα για να βγούμε από την κρίση.
ΥΓ.: Για την Ιστορία, όλες οι προσπάθειες για τα τοπικά νομίσματα χρησιμοποιήθηκαν για όσο καιρό χρειάστηκε για να ανορθωθούν οι οικονομίες των κρατών στα οποία λειτούργησαν. Η εξάρτηση των κρατών από τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο, ανάγκασε τις τοπικές κοινωνίες να αποσύρουν τα τοπικά νομίσματα με το τέλος της κρίσης.Τυχαίο; Δε νομίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου