Λάδι στη φωτιά

Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011
Στην Αριζόνα το περασμένο Σάββατο είδαμε τι συμβαίνει όταν η πολιτική ακρότητα παντρεύεται με το ανθρώπινο μίσος και την ανισορροπία. Σε μια στιγμή που το μίσος, ο ακραίος λόγος και ο διχασμός ξεχείλιζαν στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό, ένας παράφρων τα πήρε όλα αυτά στα σοβαρά και... σκότωσε. Χωρίς αμφιβολία, βοήθησε όσο τίποτε άλλο η ευκολία με την οποία βρήκε το δολοφονικό όπλο – σαν να έπαιρνε ένα πακέτο τσιγάρα από τη γειτονιά του. Η εμπειρία της Αμερικής έχει πολλά όμως να διδάξει και για την Ελλάδα του 2011. Ευτυχώς, όπλα δεν βρίσκει κανείς στο μίνι μάρκετ της αγοράς του. Βρίσκει, όμως, εμπρηστική φρασεολογία, βαριές κουβέντες και απειλές σε ανακοινώσεις πολιτικών και συνδικαλιστών, και μια διογκούμενη «τρέλα» σε κάποια κομμάτια του Διαδικτύου και των μέσων ενημέρωσης, που θέλουν να βάλουν κι άλλο λάδι στη φωτιά.
Η ελληνική κοινωνία περνάει την πιο μεγάλη κρίση της εδώ και δεκαετίες. Ο θυμός και η οργή δικαιολογούνται από την ανεργία, από μια μεσαία τάξη που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, αλλά και από το δίκαιο αίτημα της κοινής γνώμης να πληρώσουν κάποιοι από αυτούς που έκλεψαν δημόσιο χρήμα. Αν, όμως, δημοσιογράφοι, κόμματα και όποιος άλλος πιστέψει ότι θα κερδίσει ο ίδιος συμπλέοντας με αυτό το ποτάμι της οργής, κάνει μεγάλο λάθος. Στη χώρα της υπερβολής και της υστερίας, τα πράγματα είναι εύκολο να ξεφύγουν και να παντρευτούν η παραδοσιακή ανομία, το μίσος, η απελπισία και ό,τι άλλο, και να γίνουν μια μεγάλη δύναμη καταστροφικής μανίας.
Ακούω μερικούς, μάλιστα, σε κρίσιμα πολιτικά και άλλα πόστα, πρώτον, να τρίβουν τα χέρια τους με τις καταστροφολογικές τους προφητείες τού τύπου «να δείτε τι έχει να γίνει» και, δεύτερον, να συστήνουν αρμοδίως πως «πρέπει να πάμε με αυτό το ρεύμα και, εν πάση περιπτώσει, να μη βρεθούμε απέναντι». Πρόκειται για εγκληματική μυωπία. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει, να φύγει το μεγαλύτερο κομμάτι ενός σάπιου κομματικού συστήματος, να πάνε φυλακή όσοι έκλεψαν και να μπουν κανόνες και θεσμοί στη λειτουργία της χώρας. Λύση όμως δεν είναι να ψάχνουμε όλοι φλέβες μίσους ούτε να σπρώχνουμε τη χώρα στην κατηφόρα της καταστροφής για λίγη τηλεθέαση ή λίγες ψήφους. Αν όποιος διαφωνεί με κάτι τραβάει μια μπουνιά, ρίχνει μια μολότοφ ή δεν ξέρω τι άλλο, θα γίνουμε και επισήμως Κολομβία.
Νομίζω ότι η Ελλάδα αξίζει κάτι παραπάνω. Είμαστε λαός που ξέρει να επιβιώνει, να δημιουργεί και να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες στις δύσκολες ώρες. Αρκεί η ηγεσία μας, είτε πολιτική, είτε δημοσιογραφική, είτε ό,τι άλλο, να στέκεται στο ύψος της και να μη λαϊκίζει ασύστολα μπροστά στους πρώτους σφοδρούς ανέμους. Για να το πούμε αλλιώς, όποιος χαϊδεύει τα αυτάκια του κτήνους του λαϊκισμού, πρέπει να είναι απλώς βέβαιος ότι θα έλθει η ώρα που το κτήνος, που δεν καταλαβαίνει από τέτοια, θα δαγκώσει και τον ίδιο. Δείτε τι τραβάει ο κ. Παπανδρέου προσπαθώντας να το δαμάσει, το ίδιο κτήνος που δυστυχώς θώπευσε επί μακρόν...

Πηγή: Καθημερινή, Αλεξη Παπαχελα