Τα αιώνια θύματα;

Τελικά οι Έλληνες πόσο συνειδητοποιημένοι είναι, σχετικά με τις θυσίες που πρέπει να κάνουν για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο και την οικονομική κρίση; Είναι ένα ζητούμενο. Γιατί την ώρα που προετοιμάζονται απεργιακές κινητοποιήσεις, υπάρχει μία πολύ μεγάλη μερίδα που θεωρεί τα μέτρα επιβεβλημένα και δείχνει να κατανοεί τη δύσκολη κατάσταση.

Μόνο που η μερίδα αυτή, ζητά, και δικαίως το ζητά, μέτρα για όλα τα στρώματα για να μην είναι πάντα τα ‘θύματα’ οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι και πάει λέγοντας. Ένα άλλο ζητούμενο όμως είναι, όσοι δηλώνουν υπέρμαχοι των μέτρων σε ποιο κόμμα ανήκουν; Είναι άραγε αυτοί που αντιδρούσαν στην προηγούμενη κυβέρνηση επειδή ψήφισαν τη νέα θεωρούν επιβεβλημένο να στηρίξουν και τις κινήσεις της; Ή είναι οι δυσαρεστημένοι των εκλογών; Δύσκολο να συνθέσεις το παζλ, γιατί έχουμε ακούσει πολλές και διαφορετικές απόψεις από όλα τα κομματικά ‘μπλόκα’.

Το σίγουρο είναι ένα. Ότι η κρίση υφίσταται για όλους και τα μέτρα απευθύνονται σε όλους, ανεξαρτήτως ‘χρώματος’. Το μπλε, τι πράσινο, τι κόκκινο, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν και η κουτάλα τα ανακατώνει όλα. Η ουσία είναι, η κουτάλα να ανακατεύει καλά όμως,, για να μην υπάρξουν για μία ακόμη φορά φαινόμενα του τύπου, ότι πληρώνουν τα αιώνια θύματα και κάποιοι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Η κρίση είναι κρίση, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, το ερώτημα όμως είναι τι να πάρεις από τους μη έχοντες. Πόσες τρύπες να κάνεις πια σε εκείνο το ζωνάρι; Σφίγγει, σφίγγει, στο τέλος δεν θα αντέξει.

Και καλά, εντάξει, να πάρουμε σκληρά μέτρα, να το δεχτεί ο λαός. Το θέμα όμως είναι, θα φέρουν αποτέλεσμα, θα βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση; Γιατί όλα δείχνουν ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Πόσες φορές τελικά αυτή η χώρα θα βιώνει κρίσεις; Που να ήξεραν οι πρόγονοί μας, όταν πολεμούσαν για την ελευθερία αυτής της χώρας, ότι το 2010, την εποχή της τεχνολογικής έκρηξης, με την επιστήμη να κάνει αλματώδη βήματα και τον άνθρωπο να ψάχνει ζωή σε άλλους πλανήτες, οι νεοέλληνες θα αναζητούσαν τρόπους για να ξεπεράσουν το σκόπελο της οικονομικής δυσπραγίας.

Τα κοκκαλάκια τους θα τρίζουν για να μην πω τι θα λένε, γιατί θα είμαστε ακατάλληλοι για ανηλίκους. Εκείνο όμως που δεν έχει βγει κανείς να πει, στα ίσα βρε αδελφέ, είναι τελικά ποιος φταίει που έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Από αλληλοκατηγορίες μεταξύ εκλεγμένων, έχουμε πήξει, δεν πάει άλλο. Ο ένας ρίχνει το μπαλάκι στον άλλο, γιατί κανείς δεν έχει την ευθιξία να πει: «Ναι, εκεί κάναμε λάθος». Και γιατί να το πει άλλωστε, όταν πίσω από κάθε πρόβλημα, ξεπηδά και μία κομπίνα; Κάποιος φταίει όμως. Και ο απλός λαός, έχει το δικαίωμα να ξέρει. Γιατί εύλογα ο απλός πολίτης, λέει ότι δεν διαχειρίζεται αυτός το δημόσιο χρήμα, άρα γιατί καλείται σήμερα να πληρώσει τα λάθη άλλων;

Γιατί μπαίνει το δίλημμα, ότι η υπόθεση της οικονομίας μας αφορά όλους και πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για να βγούμε από την κρίση; Σαφέστατα, εκεί που φθάσαμε πρέπει να υπάρξει συντονισμένη προσπάθεια και ενότητα, όχι όμως να χρεωθούμε και λάθη άλλων. Ο σοφός λαός λέει, ότι: «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν…», και εκεί είναι ένα σημείο που μπορεί να χρεωθεί ευθύνη στον καθένα ξεχωριστά. Γιατί σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο και το να θεωρεί κανείς ότι πάντα θα υπάρχει ευημερία είναι μέγιστο λάθος.

Ο υπερκαταναλωτισμός από τη μια και το γεγονός ότι δεν αντιδρούμε όσο βλέπουμε ότι περνάμε καλά από την άλλη, είναι στοιχεία που συνηγόρησαν σε αυτή την κρίση. Ο λαός οφείλει να ελέγχει, γιατί είναι πολύ εύκολο να βρεθείς από τα ψηλά στα χαμηλά. Σε συνδυασμό λοιπόν με τους λάθος κυβερνητικούς χειρισμούς, επί σειρά ετών, ήταν βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια, ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή η πτώση. Γιατί όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν… Και η Ελλαδίτσα του 2010, καλείται να βρει νέο προσανατολισμό, καλείται να ξεχάσει αυτά που ήξερε και να πορευτεί με νέα δεδομένα.  Σκληρά θα πουν κάποιοι, αναγκαία θα πουν κάποιοι άλλοι. Όπως και να έχει, δεν αλλάζει κάτι. Δεν θέλω να προεξοφλήσω τίποτα, αλλά για πρώτη φορά, έχω την αίσθηση ότι οι κινητοποιήσεις δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Όλα είναι αποφασισμένα και μπροστά στο δίλημμα του: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», θα αναγκαστούν όλοι στο τέλος να ‘παραδοθούν’. Αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή λοιπόν, είναι η ‘παράδοση’ να μην είναι άνευ όρων.

Και αυτό που έχει σημασία, και εκεί είναι που θα δώσουν εξετάσεις οι κυβερνόντες, είναι μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι απώλειες να μην αφορούν μόνο αυτούς που βγαίνουν χαμένοι πάντα, αλλά όλα τα στρώματα. Γιατί είναι γεγονός, ότι κάποιοι, έχουν επωφεληθεί από αυτή την κατάσταση και εξακολουθούν να επωφελούνται. Ε, να μην δούμε λοιπόν ‘Μαυραγορίτες’, με την ευρύτερη έννοια του όρου και εν έτη 2010. Πάει πολύ….

Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ, Μαρία Καραμπάτση