Παρασκευή, 3/3/23
Ηταν τόσο σφοδρή η μετωπική σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών που κάποια εξαρτήματά τους εκσφενδονίστηκαν σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων στα γειτονικά χωράφια. Δεκάδες οι νεκροί, οι τραυματίες και οι αγνοούμενοι. «Ούτε σε έργα δεν τα βλέπουμε αυτά», μονολογεί ένας υπάλληλος συνεργείου της σιδηροδρομικής γραμμής δείχνοντας προς το οδόστρωμα όπου το 1999 είχαν σκοτωθεί οπαδοί του ΠΑΟΚ σε τροχαίο. «Διαολομέρος», λέει.
Σύμφωνα με την ιατροδικαστική υπηρεσία ο αριθμός των νεκρών είχε φτάσει μέχρι αργά χθες το βράδυ τους 43. Εξ αυτών οι 11 αναγνωρίζονται, ενώ για τους υπόλοιπους απαιτείται διαδικασία ταυτοποίησης μέσω γενετικού υλικού. Περισσότεροι από 30 συγγενείς επιβατών έδωσαν δείγμα DNA στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, το οποίο στάλθηκε για αναλύσεις στην Αθήνα, στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών της Αστυνομίας. Εκτιμάται ότι στα συντρίμμια του τρένου υπάρχουν ακόμη 17 άτομα.
Το δυστύχημα συνέβη λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου, όταν μια αμαξοστοιχία με 342 επιβάτες και 10 άτομα προσωπικό συγκρούστηκε με εμπορική αμαξοστοιχία στην οποία βρίσκονταν δύο μηχανοδηγοί.
Το επιβατικό τρένο είχε προορισμό τη Θεσσαλονίκη αλλά κινείτο στο ρεύμα καθόδου. Το εμπορικό τρένο είχε κατεύθυνση προς Αθήνα. Συνελήφθη ο σταθμάρχης της Λάρισας και φέρεται να παραδέχθηκε κατά την προανακριτική απολογία δικό του λάθος, αποδίδοντάς το στην «κακιά ώρα».
«Εγιναν φυσαρμόνικα»
Σύμφωνα με περιγραφές αξιωματικών της Πυροσβεστικής στην «Κ», οι οποίοι βρέθηκαν στο σημείο του δυστυχήματος λίγο μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων, η ηλεκτράμαξα της επιβατικής αμαξοστοιχίας σμπαραλιάστηκε, το κουβούκλιό της διαλύθηκε, ενώ τα επόμενα τρία βαγόνια της «έγιναν φυσαρμόνικα». Το βαγόνι στο οποίο λειτουργούσε το εστιατόριο βρέθηκε πάνω από τα άλλα δύο και εκδηλώθηκε φωτιά, με τις θερμοκρασίες να ξεπερνούν τους 1.500 βαθμούς Κελσίου.
Η Μαρία Δήμζα, 23 ετών, επέβαινε στο έκτο βαγόνι. Είχε ξεκινήσει το ταξίδι της από τα Τρίκαλα με άλλο τρένο και ανέβηκε στη μοιραία αμαξοστοιχία στο Παλαιοφάρσαλο. Εκεί υπήρξε καθυστέρηση. Τους ενημέρωσαν, όπως λέει, για κάποια βλάβη. «Μας είπαν ότι θα αργήσουμε μία ώρα να φθάσουμε στον προορισμό μας, τη Θεσσαλονίκη», λέει στην «Κ».
Ξεκίνησαν την πορεία τους και λίγα λεπτά αργότερα προσέκρουσαν στην εμπορική αμαξοστοιχία. «Ολα έγιναν πολύ γρήγορα, ακαριαία. Χτύπησα στην μπροστινή θέση, έσπασα τη μύτη μου, έπεσαν πάνω μας γυαλιά. Εμπαιναν παντού στα ρούχα μας, ένιωθες τα θραύσματα στο σώμα σου. Κάποιοι ούρλιαζαν για βοήθεια», λέει. Μετά μύρισαν καπνό. Ερχόταν από τα μπροστινά βαγόνια.
«Αρχισαν όλοι να κλωτσάνε και να χτυπάνε τα παράθυρα, με μανία. Σπάσαμε ένα παράθυρο και μια πόρτα και καταφέραμε να πηδήξουμε από εκεί στα τρία μέτρα».
«Τότε άρχισαν όλοι να χτυπάνε και να κλωτσάνε τα παράθυρα, με μανία. Θέλαμε να βγούμε. Σπάσαμε ένα παράθυρο και μια πόρτα και καταφέραμε να πηδήξουμε από εκεί στα τρία μέτρα. Κάποιοι έκλαιγαν, ήταν ένα χάος», θυμάται. Εχασε το κινητό της και ακολουθούσε άλλους συνεπιβάτες της που είχαν φακούς. Εβλεπαν τα μπροστινά βαγόνια να φλέγονται αναποδογυρισμένα. «Ενα παιδί είχε θραύσματα στα μάτια, μια κοπέλα από μπροστά μάς είπε ότι πετάχτηκε, εκσφενδονίστηκε στο ταβάνι», λέει. Αργότερα έμαθε ότι κάποιοι επιβάτες είχαν απανθρακωθεί.
Πρωτόγνωρη πίεση
Η Μαρία Δήμζα μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας με ένα από τα πρώτα ασθενοφόρα που βρέθηκαν στο σημείο. Ο Δημήτρης Ζαχαρούλης, καθηγητής Χειρουργικής και διευθυντής της χειρουργικής κλινικής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, ενημερώθηκε τα μεσάνυχτα για το δυστύχημα. Μέσα σε μισή ώρα οι τρεις γιατροί που εφημέρευαν πλαισιώθηκαν από συναδέλφους τους και έφτασαν τους δέκα. Δέχθηκαν μέσα σε μιάμιση ώρα 45 περιστατικά. Η πίεση ήταν πρωτόγνωρη, αλλά, όπως σημειώνει ο κ. Ζαχαρούλης, είχαν προετοιμαστεί με πρόβες για ένα αντίστοιχο συμβάν, καθώς στην κλινική τους λειτουργεί κέντρο αντιμετώπισης τραύματος.
Οι επιβάτες που έφθαναν είχαν εγκαύματα, πολλαπλά θλαστικά τραύματα, κατάγματα. Οι περισσότεροι βρίσκονταν στο τρίτο βαγόνι, κάποιοι και στο εστιατόριο του τρένου. Στο νοσοκομείο βρέθηκε και μία μητέρα με το έξι μηνών βρέφος της, αλλά δεν χρειάστηκε χειρουργική αντιμετώπιση. Νοσήλευσαν 13 ανθρώπους και χειρούργησαν μία γυναίκα με θλάση ήπατος. Μαζί με εκείνη, άλλα τρία άτομα διασωληνώθηκαν στη ΜΕΘ με εισπνευστικά εγκαύματα. «Ηταν νέος κόσμος, κοντά στα 25 έτη», λέει ο κ. Ζαχαρούλης για τους τραυματίες. «Οι περισσότεροι βρίσκονταν σε σοκ. Δεν μιλούσαν καθόλου, κάποιοι έτρεμαν, ή δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν σωστά, δεν έδιναν σωστές πληροφορίες από το στρες». Η ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου παρείχε ψυχολογική υποστήριξη σε τραυματίες και συγγενείς τους.
«Ηταν μια δοκιμασία σε πολλαπλά επίπεδα», λέει ο κ. Ζαχαρούλης. «Ηταν βαρύ ειδικά όταν μου ζήτησαν να βρούμε 60 σάκους. Επειδή πρόκειται για νέα παιδιά, δεν μπορείς να το διαχειριστείς εύκολα, όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι με την ιδέα του θανάτου. Εμείς καθημερινά κάνουμε χειρουργική ογκολογία. Ενας καρκινοπαθής έχει μια πορεία προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Σε αυτή την περίπτωση όμως άλλαξαν σε δευτερόλεπτα οι ζωές οικογενειών».
Αγωνία συγγενών
Εξω από τη μονάδα εντατικής θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας οι συγγενείς των τραυματιών περιμένουν σιωπηλοί το επόμενο ιατρικό ανακοινωθέν. Ενας εξ αυτών, με κόκκινα από την αϋπνία μάτια, δεν έχει λάβει ακόμη νέα για την τύχη του γιου του, ο οποίος παραμένει αγνοούμενος. Ταξίδευε μαζί με τη φίλη του, η οποία έχει διασωληνωθεί. «Αυτό που έγινε είναι έγκλημα. Οπως με εκείνον τον Γερμανό πιλότο που τους κάρφωσε στις Αλπεις», λέει στην «Κ» αναφερόμενος στην πτώση αεροσκάφους της Germanwings το 2015.
Μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, ένας άλλος πατέρας αγωνιά για την κόρη του. Δεν βρισκόταν μεταξύ των επιβεβαιωμένων θυμάτων, ούτε μεταξύ των τραυματιών που νοσηλεύονται. Στο ίδιο σημείο ένας νεαρός περιμένει να ενημερωθεί για τη μητέρα του, η οποία ταξίδευε από τη Λάρισα για τη Θεσσαλονίκη. «Δεν ξέρω σε ποιο βαγόνι βρισκόταν, της άρεσε πάντα να κάθεται μπροστά», λέει.
«Δεν θα ξαναπάω»
Πίσω στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης, η Μαρία Δήμζα ετοιμάζεται για το εξιτήριο. Μέσα στα παπούτσια της υπάρχουν ακόμη θραύσματα από γυαλιά. «Ηταν το αγαπημένο μου μέσο το τρένο, το θεωρούσα το πιο ασφαλές. Με αυτό πήγαινα πάντα στη Θεσσαλονίκη», λέει. «Δεν θα ξαναπάω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου