Ανάλυση: Ανάγκη ανανέωσης

• Τρίτη, 16 Ιουνίου, 2020

Του Θεοδώρου Καλμούκου 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος με τον Μητροπολίτη Ντένβερ Ησαϊα. Φωτογραφία Αρχείο «Ε.Κ.» /Ηλίας Νεοφυτίδης

  

Αν κάτι επείγει να γίνει χωρίς άλλη χρονοτριβή είναι η εισροή νέου αίματος και κατ’ επέκταση η ανανέωση σε συλλόγους, ομοσπονδίες, ενώσεις και σίγουρα στις εκκλησιαστικές κοινότητες. Η σημερινή γενιά περνά και φεύγει σιγά - σιγά, ενώ δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα έλευση νέων στελεχών ή αν προτιμάτε αρκετών νέων που θα αναλάβουν τη σκυτάλη και θα προχωρήσουν ώστε να υπάρξει συνέχιση.

Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις φαίνεται πως υπάρχει μία γενικευμένη στασιμότητα και γήρανση. Μια ψύχραιμη ματιά σε εκκλησιαστικές κοινότητες, αλλά και γενικότερα στον εκκλησιαστικό μας βίο δείχνει ότι είμαστε μία γηράσκουσα Εκκλησία. Αρκετοί εκ των ιεραρχών λόγου χάρη θεωρούνται προχωρημένης ηλικίας για να μη πω και υπέργηροι. Ο,τι είχαν να δώσουν στην Εκκλησία, το έδωσαν, και τώρα απλώς εξαγοράζουν τον καιρό, περνούν καλά, δημιουργούν οι ίδιοι προβλήματα αντί να επιλύουν ζητώντας από τις κοινότητες όλο και περισσότερα χρήματα. Αυτό μόνο.
Τώρα με την παρουσία του νέου Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου έχουν δημιουργηθεί καινούργιες δυναμικές σε όλους τους τομείς του εκκλησιαστικού μας βίου και φυσικά και για την ανανέωση και εισδοχή νέου αίματος. Κατανοητό βέβαια ότι θα απαιτηθεί κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα με δεδομένες τις παθογένειες που βρήκε στην πνευματικά, θεσμικά, διοικητικά και οικονομικά φτωχημένη Αρχιεπισκοπή που βρήκε.
Επεσε δυστυχώς και η κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού και φυσικό ήταν κάποιοι προγραμματισμοί και στρατηγικές να αναβληθούν προσωρινά και να καθυστερήσουν. Ομως το παρήγορο είναι ότι ο Ελπιδοφόρος αποδεικνύει καθημερινώς ότι τολμά και ότι παίρνει αποφάσεις.
Υπάρχει και η εξής γνωστή παθογένεια η οποία μόνο στασιμότητα επιφέρει: Πολλοί λαϊκοί βρίσκονται αγκιστρωμένοι στις καρέκλες τους είτε ως πρόεδροι είτε ως σύμβουλοι των κοινοτικών συμβουλίων επί ολόκληρες δεκαετίες μεταποιώντας τις κοινότητες σε «φέουδα» ή προέκταση των επιχειρήσεών τους. Διερωτώμαι το πώς και το γιατί πολλοί επιμένουν να παραμένουν πάση θυσία σε θέσεις μη κερδοσκοπικών οργανισμών; Δεν φαίνεται να κατανοούν ότι όταν υπηρετήσουν τρία ή το πολύ πέντε χρόνια πρέπει να απέλθουν για να έλθουν αντικαταστάτες τους με μεράκι και όρεξη για δουλειά για να εργασθούν.
Το ίδιο ισχύει και για τους συλλόγους βέβαια. Από την άλλη μεριά, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, φαίνεται πως αυτούς που ονομάζω «μόνιμοι» είναι οι μόνοι οι οποίοι φαίνεται να ενδιαφέρονται. Σπάνια έχω δει επιχειρηματίες, επιστήμονες και άλλους επαγγελματίες να ανασκουμπωθούν και να προσφέρουν τις εθελοντικές τους υπηρεσίες σε συλλόγους και κοινότητες. Ναι σπάνια. Ισως βέβαια οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί με τους «μόνιμους» να μην το επιτρέπουν. Ομως έτσι οδεύομε προς το ιστορικό μας τέλος, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε οργανισμό που σαπίζει το αίμα του.
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ