Το άλλο επίπεδο

Toυ Θεόδωρου Καλμούκου

Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου, 2015
Με αισθήματα εκτίμησης και προθυμίας η ομογενειακή διανόηση της Βοστώνης, δηλαδή κορυφαίοι καθηγητές που ο καθένας ξεχωρίζει στον κλάδο του, μιλούν αυτές τις μέρες στον «Ε.Κ.» για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, εκφράζοντας ο καθένας τις σκέψεις και τις απόψεις του.

Ειλικρινά χαιρόμουν να συνομιλώ μαζί τους καθότι όλοι τους είναι άνθρωποι αξίας και επιπέδου με καλλιέργεια και καλλιέπεια νου και καρδίας. Είναι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «η άλλη Ομογένεια», οι άνθρωποι οι οποίοι διακρίνονται στα πανεπιστήμια της Βοστώνης συνεχίζοντας τη μακραίωνη ιστορία των Ελλήνων οι οποίοι πάντοτε ήταν πρώτοι και άριστοι στα Γράμματα και την Παιδεία, στις Επιστήμες και στις Ερευνες.
Κανείς δεν αρνήθηκε από όσους τηλεφώνησα, απεναντίας η συμπεριφορά τους ήταν συμπεριφορά εκτίμησης και σεβασμού, αισθήματα και της δικής μου καρδιάς για εκείνους. Σκέπτομαι πολλές φορές καθ’ εαυτόν πόσα θα μπορούσαν να προσφέρουν οι ομογενείς διανοούμενοι στην Ομογένεια κάτω από πρόσφορες συνθήκες και με μία χαρισματική ηγεσία! Αλήθεια γιατί να μην ξεκινήσει μία προσπάθεια αυτή τη χρονιά να αποκτήσει η Ομογένεια μια αντιπροσωπευτική ηγεσία επιπέδου η οποία θα συνομιλεί με την επίσημη Ουάσιγκτον, με τον Λευκό Οίκο, με την Ηγεσία της Αμερικής γενικά;
Νομίζω πως θα πρέπει κάποτε να ξεφύγουμε από αυτή την αναχρονιστική «Θεοκρατική» αντιληπτική και εικόνα, ένας υπέργηρος Αρχιεπίσκοπος ντυμένος με ράσα με γένια και μπαστούνια να αντιπροσωπεύει την Ομογένεια στην Ουάσιγκτον.
Η κατάσταση αυτή η οποία ξεκίνησε από τον αείμνηστο Ιάκωβο και συνεχίζεται δυστυχώς και σήμερα μαράζωσε την Ομογένεια, ακύρωσε ανθρώπους πνευματώδεις και με αξιοσύνη κι έχει δημιουργήσει τα διάφορα Τάγματα και ταγματάκια των Αρχόντων και Εκατόνταρχων, νεκρών και ανύπαρκτων πια τίτλων και οφίκιων του πάλαι ποτέ ένδοξου Βυζαντινισμού που σήμερα μόνο θυμηδία προκαλούν σε κάθε σκεπτόμενο και αξιοπρεπή άνθρωπο. Αλήθεια τι νόημα μπορεί να έχει σήμερα για τους νέους μορφωμένους μας ανθρώπους, γιατρούς, δικηγόρους, καθηγητές, ερευνητές, οφίκια του είδους «Αρχων Οστιάριος» ή «Αρχων Πρωτέκδικος» ή «Αρχων Ιερομνήμων»; Και γιατί αυτές οι διακρίσεις στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία; Τι θα πει αυτός είναι Αρχοντας, άραγε οι υπόλοιποι είναι δουλοπάροικοι;
Δεν λέγει κανείς να μην προσκαλείται ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος στις εκδηλώσεις και τελετές με τη θεσμική του εκκλησιαστική ιδιότητα, αλλά όχι ως «εκπρόσωπος» της Ομογένειας. Βέβαια από την άλλη μεριά επειδή δεν έχει ληφθεί μέριμνα τόσα χρόνια για τη δημιουργία ενός οργάνου αντιπροσωπευτικού με επίπεδο και σοβαρότητα -δεν ομιλώ βέβαια για Συλλόγους, Ενώσεις, Ομοσπονδίες και Εθνικά Συμβούλια και τα συναφή διότι αυτά είναι μιας άλλης διαλογής, με το δικό τους επίπεδο και τη δική τους εμβέλεια- αλλά για το κάτι άλλο του Ελληνισμού.
Δεν υπάρχει βέβαια η παραμικρή αμφιβολία πως το πιο σοβαρό και υποστατό κύτταρο συγκρότησης είναι η κοινότητα-ενορία και από απόψεως ακόμα κτιριακής παρουσίας και κατ’ επέκταση η συγκροτημένη Αρχιεπισκοπή.
Δεν παραβλέπει κανείς την αποστολή και τον ρόλο της, πλην όμως δεν μπορεί η Ομογένεια να δίνει την εντύπωση μιας «Θεοκρατικής Ομάδας» έστω Χριστιανικής Ορθόδοξης.
Ο άνθρωπος αλλάζει, ο κόσμος μεταβάλλεται διηνεκώς και αναφανδόν προχωρεί και μας αφήνει πίσω, γι’ αυτό σήμερα τα σημάδια ερήμωσης σε πολλές κοινότητες είναι εφιαλτικά ήδη. Κι αν δεν σημάνει κάποιο εγερτήριο σάλπισμα και μάλιστα όσον τάχιστα, λιμός επερχόμενος και ιστορικό τέλος.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
.