Του Θεόδωρου Καλμούκου
Εποχή εκλογών στις κοινότητες-ενορίες για την ανάδειξη καινούργιων κοινοτικών συμβουλίων, κι όπως δείχνουν τα πράγματα έχουμε περάσει πλέον από την παρακμή στην παραλυσία. Οι επισημάνσεις μου δεν περιορίζονται μόνο στην περιοχή της Νέας Αγγλίας στην οποία διαβιώ από τα φοιτητικά μου χρόνια και γνωρίζω επαρκώς και άμεσα την κατάσταση και η οποία βρίσκεται σε αγιάτρευτη παραλυσία τα σημάδια της οποίας είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές, όπου η φθισική πορεία του εκκλησιαστικού βίου αγγίζει επικίνδυνα πλέον την ίδια την επιβίωση πολλών κοινοτήτων.
Σε πλείστες όσες κοινότητες δεν υπάρχει ανανέωση προσώπων στα κοινοτικά συμβούλια, αλλά ανακυκλώνονται πάλι και ξανά τα ίδια και όμοια πρόσωπα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φατρίες, αγκυλώσεις, διαπροσωπικές διενέξεις, καυγάδες και έριδες τις οποίες στο τέλος τις πληρώνει η κοινότητα.
Απορώ και διερωτώμαι για πολλά και διάφορα όταν βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι δεν προσφέρουν τίποτε το ουσιαστικό, εκτός από το να φορούν τις Κυριακές την ταμπελίτσα στο πέτο του σακακιού τους με την ένδειξη «μέλος του κοινοτικού συμβουλίου» και οι οποίοι δεν λέγουν να ξεκολλήσουν από την καρέκλα του συμβούλου. Κι ακόμα είναι προχωρημένη νοσηρότητα, ο μόνιμος (!) πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου να είναι συνάμα και ο ψάλτης και ο πραγματικός πρόεδρος της Φιλοπτώχου, και γραμματέας και καντηλανάφτης κι απ’ όλα. Το μόνο που δεν κάνει είναι τα μυστήρια. Μιλούμε πια για έσχατη μορφή εκκλησιαστικής ιδιοχρησίας εξόχως προσωποπαγούς και τρομερά επικίνδυνης.
Το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο θα έλεγα πως είναι το γεγονός ότι μεγάλες αριθμητικά κοινότητες δεν έχουν καν αρκετά μέλη-ενορίτες πρόθυμα να θέσουν υποψηφιότητα για να υπηρετήσουν στο συμβούλιο, κι αυτό είναι φανερωματικό πολλών πραγμάτων, με πιο βασικό την αδιαφορία και την απομάκρυνση υγιών στοιχείων από την κοινοτική ζωή. Οι δε νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι όντες αξιοπρεπείς και οι σκεπτόμενοι δεν φαίνεται να θέλουν καμία ανάμειξη στα κοινοτικά εκκλησιαστικά και να ανέχονται κληρικαλισμούς και δεσποτισμούς λες και διαφεντεύουν χαλιφάτα κι όχι τοπικές εκκλησίες.
Οι περισσότερες κοινότητες, αν όχι όλες, αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς, ενώ οι πιέσεις από την Αρχιεπισκοπή και τις τοπικές Μητροπόλεις για όλο και πιο πολλά χρήματα γίνονται αφόρητες. Για πολλές είναι θέμα επιβίωσης. Ομως η χρυσογάλακτη αγελάδα άρχισε να στερεύει.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την παραλυτική κατάσταση έχουν οι ιερείς και οι τοπικοί ιεράρχες γενικώς ομιλούντες, διότι με την όλη τους συμπεριφορά, διαποίμανση και χαρακτήρα διώχνουν κυριολεκτικά τους ανθρώπους από την Εκκλησία με προπηλακισμούς, με μεσαιωνικά πνευματικά δικαστήρια, με αποπομπές, χωρίς να σκέπτονται προς στιγμήν ότι οφείλουν να ενώνουν, να αγαπούν, να συμβουλεύουν τους ανθρώπους όντας ιερείς και επίσκοποι. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτοί οι άνθρωποι, το λαϊκό σώμα, δηλαδή οι πιστοί τους εξασφαλίζουν τους μισθούς τους, τις ασφάλειές τους, τα ακριβά αυτοκίνητά τους, τα εξοχικά τους σπίτια, τις κρουαζιέρες τους, τη χλιδάτη ζωή τους, τα φανταχτερά και ακριβοπληρωμένα άμφια και εγκόλπιά τους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Είναι ουσιαστικά οι επαγγελματίες του εκκλησιαστικού βίου, «υπάλληλοι» της Εκκλησίας, δηλαδή του λαού, έτσι, τόσο απλά.
Κατά τα άλλα, τα μηνύματα περί πνευματικότητας, αγάπης, συμφιλίωσης, καταλλαγής που εκδίδονται πληθωρικά, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η φυλή των Φαρισαίων ουκ εξέλιπε.
Βέβαια υπάρχουν και ιερωμένοι οι οποίοι είναι σωστά διαμάντια και αναλίσκονται «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» στη διακονία της Εκκλησίας βιώνοντας υπαρκτικά εκ του συστάδην τις χαρές και τις πίκρες των ανθρώπων που υπηρετούν. Είναι αυτοί οι κληρικοί που κρατούν την Εκκλησία. Μπροστά στους σωστούς και έντιμους κληρικούς υποκλινόμαστε με σεβασμό και τιμή.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Εποχή εκλογών στις κοινότητες-ενορίες για την ανάδειξη καινούργιων κοινοτικών συμβουλίων, κι όπως δείχνουν τα πράγματα έχουμε περάσει πλέον από την παρακμή στην παραλυσία. Οι επισημάνσεις μου δεν περιορίζονται μόνο στην περιοχή της Νέας Αγγλίας στην οποία διαβιώ από τα φοιτητικά μου χρόνια και γνωρίζω επαρκώς και άμεσα την κατάσταση και η οποία βρίσκεται σε αγιάτρευτη παραλυσία τα σημάδια της οποίας είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές, όπου η φθισική πορεία του εκκλησιαστικού βίου αγγίζει επικίνδυνα πλέον την ίδια την επιβίωση πολλών κοινοτήτων.
Σε πλείστες όσες κοινότητες δεν υπάρχει ανανέωση προσώπων στα κοινοτικά συμβούλια, αλλά ανακυκλώνονται πάλι και ξανά τα ίδια και όμοια πρόσωπα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φατρίες, αγκυλώσεις, διαπροσωπικές διενέξεις, καυγάδες και έριδες τις οποίες στο τέλος τις πληρώνει η κοινότητα.
Απορώ και διερωτώμαι για πολλά και διάφορα όταν βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι δεν προσφέρουν τίποτε το ουσιαστικό, εκτός από το να φορούν τις Κυριακές την ταμπελίτσα στο πέτο του σακακιού τους με την ένδειξη «μέλος του κοινοτικού συμβουλίου» και οι οποίοι δεν λέγουν να ξεκολλήσουν από την καρέκλα του συμβούλου. Κι ακόμα είναι προχωρημένη νοσηρότητα, ο μόνιμος (!) πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου να είναι συνάμα και ο ψάλτης και ο πραγματικός πρόεδρος της Φιλοπτώχου, και γραμματέας και καντηλανάφτης κι απ’ όλα. Το μόνο που δεν κάνει είναι τα μυστήρια. Μιλούμε πια για έσχατη μορφή εκκλησιαστικής ιδιοχρησίας εξόχως προσωποπαγούς και τρομερά επικίνδυνης.
Το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο θα έλεγα πως είναι το γεγονός ότι μεγάλες αριθμητικά κοινότητες δεν έχουν καν αρκετά μέλη-ενορίτες πρόθυμα να θέσουν υποψηφιότητα για να υπηρετήσουν στο συμβούλιο, κι αυτό είναι φανερωματικό πολλών πραγμάτων, με πιο βασικό την αδιαφορία και την απομάκρυνση υγιών στοιχείων από την κοινοτική ζωή. Οι δε νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι όντες αξιοπρεπείς και οι σκεπτόμενοι δεν φαίνεται να θέλουν καμία ανάμειξη στα κοινοτικά εκκλησιαστικά και να ανέχονται κληρικαλισμούς και δεσποτισμούς λες και διαφεντεύουν χαλιφάτα κι όχι τοπικές εκκλησίες.
Οι περισσότερες κοινότητες, αν όχι όλες, αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς, ενώ οι πιέσεις από την Αρχιεπισκοπή και τις τοπικές Μητροπόλεις για όλο και πιο πολλά χρήματα γίνονται αφόρητες. Για πολλές είναι θέμα επιβίωσης. Ομως η χρυσογάλακτη αγελάδα άρχισε να στερεύει.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την παραλυτική κατάσταση έχουν οι ιερείς και οι τοπικοί ιεράρχες γενικώς ομιλούντες, διότι με την όλη τους συμπεριφορά, διαποίμανση και χαρακτήρα διώχνουν κυριολεκτικά τους ανθρώπους από την Εκκλησία με προπηλακισμούς, με μεσαιωνικά πνευματικά δικαστήρια, με αποπομπές, χωρίς να σκέπτονται προς στιγμήν ότι οφείλουν να ενώνουν, να αγαπούν, να συμβουλεύουν τους ανθρώπους όντας ιερείς και επίσκοποι. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτοί οι άνθρωποι, το λαϊκό σώμα, δηλαδή οι πιστοί τους εξασφαλίζουν τους μισθούς τους, τις ασφάλειές τους, τα ακριβά αυτοκίνητά τους, τα εξοχικά τους σπίτια, τις κρουαζιέρες τους, τη χλιδάτη ζωή τους, τα φανταχτερά και ακριβοπληρωμένα άμφια και εγκόλπιά τους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Είναι ουσιαστικά οι επαγγελματίες του εκκλησιαστικού βίου, «υπάλληλοι» της Εκκλησίας, δηλαδή του λαού, έτσι, τόσο απλά.
Κατά τα άλλα, τα μηνύματα περί πνευματικότητας, αγάπης, συμφιλίωσης, καταλλαγής που εκδίδονται πληθωρικά, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η φυλή των Φαρισαίων ουκ εξέλιπε.
Βέβαια υπάρχουν και ιερωμένοι οι οποίοι είναι σωστά διαμάντια και αναλίσκονται «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» στη διακονία της Εκκλησίας βιώνοντας υπαρκτικά εκ του συστάδην τις χαρές και τις πίκρες των ανθρώπων που υπηρετούν. Είναι αυτοί οι κληρικοί που κρατούν την Εκκλησία. Μπροστά στους σωστούς και έντιμους κληρικούς υποκλινόμαστε με σεβασμό και τιμή.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου