Σάββατο, 3 Νοεμβρίου, 2012
Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τις Προεδρικές εκλογές κι ένας γραφικός θρησκευτισμός κάθε ομολογίας, δόγματος, διαλογής και διαβάθμισης, βομβαρδίζει τα Μέσα Ενημέρωσης με σχόλια, δηλώσεις, ανακοινωθέντα, ακόμα και αφελείς προσευχούλες θέλοντας να επηρεάσει τους υποψηφίους για θέματα κοινωνικής χροιάς. Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους πάσχοντες κυριολεκτικά από το βασανιστικό σύνδρομο του Μεσσιανισμού, είναι η θεμελιοκρατία ή φονταμενταλισμός, όπως συνηθίζεται να λέγεται στις μέρες μας. Μιλούμε για ένα περίεργο μείγμα παραφθαρμένης θρησκευτικότητας, η οποία σώνει και καλά να επενδύσει με μία μορφή Θεοκρατίας το πολιτικό γίγνεσθαι.
Δεν πρόκειται απλά για την έκφραση γνώμης-θέσης-πρότασης επί θεμάτων κοινωνικής χροιάς, τα οποία αφορούν την πόλη και τον πολίτη, αλλά για την ετσιθελική επιβολή πολιτικής γραμμής και τακτικής. Οπλο αυτής της κίνησης είναι η μαζική κινητοποίηση, η οποία μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά την έκβαση της κάλπης, αφού γίνεται κινητοποίηση και οπαδοποίηση της οργανωμένης θρησκευτικότητας. Με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι ο κ. Ρόμνεϊ ήταν επί δεκαετία πάστορας σε Μορμονική κοινότητα, όπως άλλωστε ο ίδιος δήλωσε, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά. Κι επειδή στις παραφυάδες της Διαμαρτύρησης ή των Cults, η ιεροσύνη δεν έχει την οντολογική διάσταση του «ανεξίτηλου», όπως συμβαίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά είναι περισσότερο ένα είδος επαγγελματικού προσανατολισμού και σταδιοδρομίας, μπορεί κάποιος να ασκήσει το λειτούργημα του πάστορα για μερικά χρόνια και μετά να πει αλλάζω επαγγελματικό προσανατολισμό και να γίνει πολιτικός, ηθοποιός, επιχειρηματίας ή ο,τιδήποτε άλλο, κι από ιεροκήρυκας να γίνει κομματάρχης.
Οι διάφοροι θρησκευτικοί λειτουργοί αυτές τις μέρες εκπέμπουν κατά τον συνήθη τακτικισμό τους με τη ρητορική περί αξιών και ηθικής, η οποία βρίσκει ευήκοα ώτα στους οπαδούς της θεμελιοκρατικής θεώρησης της θρησκείας και παραφθοράς της ερμηνείας της Αγίας Γραφής, απαύγασμα της οποίας φαίνεται να είναι και η σημερινή γενιά των «αναγεννημένων» ή των Μορμόνων της πολιτικής σκηνής των Ηνωμένων Πολιτειών με την περισσή υποκρισία καθότι κρατώντας τη Γραφή στο ένα χέρι, δίνουν εντολή για πόλεμο με το άλλο και ως επισφράγισμα επαναλαμβάνουν την ευχή «ο Θεός να σας ευλογεί».
Πρόκειται για το φαινόμενο του φονταμενταλισμού, το οποίο προσπαθεί να συζεύξει ηθικιστικές εντολές και κατευθύνσεις στο δημόσιο βίο και λόγο και σίγουρα στην πολιτική και διακυβέρνηση χωρών και λαών.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και ιστορικά κατοχυρωμένο πως ο Προτεσταντικός Θρησκευτισμός και μάλιστα πολλές φορές στις ακραίες του εκφάνσεις και διαστάσεις, επηρεάζει καθοριστικά το πολιτικό γίγνεσθαι των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερα δε στις πολιτείες της νότιας ζώνης της χώρας. Με εξαίρεση τον Κένεντι, ο οποίος ήταν Ρωμαιοκαθολικός, δεν έχει εκλεγεί έκτοτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος δεν προερχόταν από τον Προτεσταντισμό.
Ο πυρήνας της σημερινής πολιτικής τάξης είναι ορατά ένας πυρήνας Χριστιανικού νεοφονταμενταλισμού, του οποίου ο Θεοκρατικός χαρακτήρας διαφέρει απλά κατά την ερμηνεία από άλλα Θεοκρατικά φονταμενταλιστικά πιστεύματα, όπως λόγου χάρη του Ισλαμισμού.
Βέβαια και ο Ρωμαιοκαθολικισμός διαθέτει τη δική του φονταμενταλιστική πτέρυγα, η οποία όχι λίγες φορές επιχειρεί να επιβάλλει την πολιτική και φιλοσοφική γραμμή στο κράτος του Βατικανού, αφού πλέον εκεί λειτουργεί απροκάλυπτα η Θεοκρατία με γνήσιο εκφραστή της τον Παποκαισαρισμό, σε σημείο που από καθαρώς εκκλησιολογικής πλευράς θα μπορούσε να τεθεί θέμα αν το Βατικανό συνιστά Εκκλησία. Ομως αυτό είναι άλλο θέμα για ξεχωριστή ανάλυση.
Αλλά και η Ορθοδοξία δεν είναι απαλλαγμένη από τις δικές της εκφάνσεις φονταμενταλισμού, όχι μόνο στις ακραίες μορφές των αλληλοσπαρασσόμενων Παλαιοημερολογίτικων Ομάδων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που υπερβαίνουν τις οκτώ, η κάθε μία εκ των οποίων αξιώνει να είναι «γνήσια» κι όλες οι άλλες όχι και τόσο γνήσιες, αλλά και στις λογής-λογής παραεκκλησιαστικές Οργανώσεις, οι οποίες δρουν ανεξάρτητα από την Εκκλησία και το δομικό-εκκλησιαστικό κύτταρό της που είναι η ενορία, σε αίθουσες και «στέκια» θρησκευτικής υφής.
Η «Ζωή», ο «Σωτήρας», ο «Σταυρός» τού επί δεκαετίες θορυβοποιού Καντιώτη, η «Χρυσοπηγή» του πρώην Πειραιώς Καλλίνικου και άλλες πολλές, λες και η Εκκλησία δεν είναι αρκετή.
Οι παραπάνω Οργανώσεις επηρέασαν κατά καιρούς και εξακολουθούν να επηρεάζουν (λιγότερο σήμερα) κατά τρόπο θεμελιοκρατικό την πολιτική σκέψη και γίγνεσθαι στην Ελλάδα, αφού σε κάθε περίπτωση στόχος ήταν η κατάληψη της εξουσίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής, από «δικούς τους» ανθρώπους.
Επειτα υπάρχει και το φαινόμενο ενός παραπλήσιου γκουρισμού, με την ύπαρξη εκατοντάδων γεροντάδων και συνοδειών, δηλαδή ένα είδος ομαδοποίησης του Εκκλησιαστικού Σώματος.
Η δε περίπτωση του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακάριου, ο οποίος εξ’ ονόματος της εμπερίστατης κατάστασης της Μεγαλονήσου αναδείχθηκε στα συναμφότερα, δηλαδή αρχηγός της Εκκλησίας και Πρόεδρος της Πολιτείας, με τη σημαία της Εθναρχίας, ήταν η πλέον θεατή και απροσχημάτιστη μορφή Θεοκρατικής συμμετοχής στην πολιτική.
Το επικίνδυνο της υπόθεσης είτε πρόκειται για προτεσταντική φονταμενταλιστική επήρεια και ανάμειξη στις εκλογές, είτε για φαινόμενο νεοφονταμενταλισμού, όπως ήταν η περίπτωση του πρώην προέδρου Μπους, που με το ένα χέρι κρατούσε την Αγία Γραφή εξερχόμενος από το ναό τις Κυριακές και με το άλλο υπέγραφε κήρυξη πολέμου στο Ιράκ για τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, είτε για τις ελλαδικές παρεκκλησιαστικές Οργανώσεις, είναι η μεταποίηση της Χριστιανικής Πίστης σ’ ένα ιδεολόγημα, το οποίο λειτουργεί ως ένα εύχρηστο εργαλείο κατά το δοκούν για την εξυπηρέτηση ιδίων στόχων και σκοπών. Κι ένα τέτοιο ιδεολόγημα δεν έχει να κάνει τίποτε με το Ευαγγέλιο του Χριστού και την Εκκλησία του.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Θεόδωρου Καλμούκου
Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τις Προεδρικές εκλογές κι ένας γραφικός θρησκευτισμός κάθε ομολογίας, δόγματος, διαλογής και διαβάθμισης, βομβαρδίζει τα Μέσα Ενημέρωσης με σχόλια, δηλώσεις, ανακοινωθέντα, ακόμα και αφελείς προσευχούλες θέλοντας να επηρεάσει τους υποψηφίους για θέματα κοινωνικής χροιάς. Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους πάσχοντες κυριολεκτικά από το βασανιστικό σύνδρομο του Μεσσιανισμού, είναι η θεμελιοκρατία ή φονταμενταλισμός, όπως συνηθίζεται να λέγεται στις μέρες μας. Μιλούμε για ένα περίεργο μείγμα παραφθαρμένης θρησκευτικότητας, η οποία σώνει και καλά να επενδύσει με μία μορφή Θεοκρατίας το πολιτικό γίγνεσθαι.
Δεν πρόκειται απλά για την έκφραση γνώμης-θέσης-πρότασης επί θεμάτων κοινωνικής χροιάς, τα οποία αφορούν την πόλη και τον πολίτη, αλλά για την ετσιθελική επιβολή πολιτικής γραμμής και τακτικής. Οπλο αυτής της κίνησης είναι η μαζική κινητοποίηση, η οποία μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά την έκβαση της κάλπης, αφού γίνεται κινητοποίηση και οπαδοποίηση της οργανωμένης θρησκευτικότητας. Με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι ο κ. Ρόμνεϊ ήταν επί δεκαετία πάστορας σε Μορμονική κοινότητα, όπως άλλωστε ο ίδιος δήλωσε, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά. Κι επειδή στις παραφυάδες της Διαμαρτύρησης ή των Cults, η ιεροσύνη δεν έχει την οντολογική διάσταση του «ανεξίτηλου», όπως συμβαίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά είναι περισσότερο ένα είδος επαγγελματικού προσανατολισμού και σταδιοδρομίας, μπορεί κάποιος να ασκήσει το λειτούργημα του πάστορα για μερικά χρόνια και μετά να πει αλλάζω επαγγελματικό προσανατολισμό και να γίνει πολιτικός, ηθοποιός, επιχειρηματίας ή ο,τιδήποτε άλλο, κι από ιεροκήρυκας να γίνει κομματάρχης.
Οι διάφοροι θρησκευτικοί λειτουργοί αυτές τις μέρες εκπέμπουν κατά τον συνήθη τακτικισμό τους με τη ρητορική περί αξιών και ηθικής, η οποία βρίσκει ευήκοα ώτα στους οπαδούς της θεμελιοκρατικής θεώρησης της θρησκείας και παραφθοράς της ερμηνείας της Αγίας Γραφής, απαύγασμα της οποίας φαίνεται να είναι και η σημερινή γενιά των «αναγεννημένων» ή των Μορμόνων της πολιτικής σκηνής των Ηνωμένων Πολιτειών με την περισσή υποκρισία καθότι κρατώντας τη Γραφή στο ένα χέρι, δίνουν εντολή για πόλεμο με το άλλο και ως επισφράγισμα επαναλαμβάνουν την ευχή «ο Θεός να σας ευλογεί».
Πρόκειται για το φαινόμενο του φονταμενταλισμού, το οποίο προσπαθεί να συζεύξει ηθικιστικές εντολές και κατευθύνσεις στο δημόσιο βίο και λόγο και σίγουρα στην πολιτική και διακυβέρνηση χωρών και λαών.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και ιστορικά κατοχυρωμένο πως ο Προτεσταντικός Θρησκευτισμός και μάλιστα πολλές φορές στις ακραίες του εκφάνσεις και διαστάσεις, επηρεάζει καθοριστικά το πολιτικό γίγνεσθαι των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερα δε στις πολιτείες της νότιας ζώνης της χώρας. Με εξαίρεση τον Κένεντι, ο οποίος ήταν Ρωμαιοκαθολικός, δεν έχει εκλεγεί έκτοτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος δεν προερχόταν από τον Προτεσταντισμό.
Ο πυρήνας της σημερινής πολιτικής τάξης είναι ορατά ένας πυρήνας Χριστιανικού νεοφονταμενταλισμού, του οποίου ο Θεοκρατικός χαρακτήρας διαφέρει απλά κατά την ερμηνεία από άλλα Θεοκρατικά φονταμενταλιστικά πιστεύματα, όπως λόγου χάρη του Ισλαμισμού.
Βέβαια και ο Ρωμαιοκαθολικισμός διαθέτει τη δική του φονταμενταλιστική πτέρυγα, η οποία όχι λίγες φορές επιχειρεί να επιβάλλει την πολιτική και φιλοσοφική γραμμή στο κράτος του Βατικανού, αφού πλέον εκεί λειτουργεί απροκάλυπτα η Θεοκρατία με γνήσιο εκφραστή της τον Παποκαισαρισμό, σε σημείο που από καθαρώς εκκλησιολογικής πλευράς θα μπορούσε να τεθεί θέμα αν το Βατικανό συνιστά Εκκλησία. Ομως αυτό είναι άλλο θέμα για ξεχωριστή ανάλυση.
Αλλά και η Ορθοδοξία δεν είναι απαλλαγμένη από τις δικές της εκφάνσεις φονταμενταλισμού, όχι μόνο στις ακραίες μορφές των αλληλοσπαρασσόμενων Παλαιοημερολογίτικων Ομάδων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που υπερβαίνουν τις οκτώ, η κάθε μία εκ των οποίων αξιώνει να είναι «γνήσια» κι όλες οι άλλες όχι και τόσο γνήσιες, αλλά και στις λογής-λογής παραεκκλησιαστικές Οργανώσεις, οι οποίες δρουν ανεξάρτητα από την Εκκλησία και το δομικό-εκκλησιαστικό κύτταρό της που είναι η ενορία, σε αίθουσες και «στέκια» θρησκευτικής υφής.
Η «Ζωή», ο «Σωτήρας», ο «Σταυρός» τού επί δεκαετίες θορυβοποιού Καντιώτη, η «Χρυσοπηγή» του πρώην Πειραιώς Καλλίνικου και άλλες πολλές, λες και η Εκκλησία δεν είναι αρκετή.
Οι παραπάνω Οργανώσεις επηρέασαν κατά καιρούς και εξακολουθούν να επηρεάζουν (λιγότερο σήμερα) κατά τρόπο θεμελιοκρατικό την πολιτική σκέψη και γίγνεσθαι στην Ελλάδα, αφού σε κάθε περίπτωση στόχος ήταν η κατάληψη της εξουσίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής, από «δικούς τους» ανθρώπους.
Επειτα υπάρχει και το φαινόμενο ενός παραπλήσιου γκουρισμού, με την ύπαρξη εκατοντάδων γεροντάδων και συνοδειών, δηλαδή ένα είδος ομαδοποίησης του Εκκλησιαστικού Σώματος.
Η δε περίπτωση του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακάριου, ο οποίος εξ’ ονόματος της εμπερίστατης κατάστασης της Μεγαλονήσου αναδείχθηκε στα συναμφότερα, δηλαδή αρχηγός της Εκκλησίας και Πρόεδρος της Πολιτείας, με τη σημαία της Εθναρχίας, ήταν η πλέον θεατή και απροσχημάτιστη μορφή Θεοκρατικής συμμετοχής στην πολιτική.
Το επικίνδυνο της υπόθεσης είτε πρόκειται για προτεσταντική φονταμενταλιστική επήρεια και ανάμειξη στις εκλογές, είτε για φαινόμενο νεοφονταμενταλισμού, όπως ήταν η περίπτωση του πρώην προέδρου Μπους, που με το ένα χέρι κρατούσε την Αγία Γραφή εξερχόμενος από το ναό τις Κυριακές και με το άλλο υπέγραφε κήρυξη πολέμου στο Ιράκ για τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, είτε για τις ελλαδικές παρεκκλησιαστικές Οργανώσεις, είναι η μεταποίηση της Χριστιανικής Πίστης σ’ ένα ιδεολόγημα, το οποίο λειτουργεί ως ένα εύχρηστο εργαλείο κατά το δοκούν για την εξυπηρέτηση ιδίων στόχων και σκοπών. Κι ένα τέτοιο ιδεολόγημα δεν έχει να κάνει τίποτε με το Ευαγγέλιο του Χριστού και την Εκκλησία του.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Θεόδωρου Καλμούκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου