Της Άννας Φωκίδου
Η ζωή μας έχει γίνει έρμαιο μιας φοβίας. Το ότι θα χάσουμε τα πάντα. Το ότι θα χάσουμε την δουλειά, τη δυνατότητα να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, να συντηρούμε ένα σπίτι για να στεγάσουμε τα κεφάλια μας.
Φύγαμε από το ότι χαλάνε οι συνήθειες μου και φτάσαμε στο σενάριο πως θα χάσω το επίπεδο που μου θυμίζει πως ζω πάνω στη γη με μια σχετική αξιοπρέπεια.

Πιστεύω ότι λειτουργούν οι αξίες και ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Πως δεν θα χαθώ όσο συνεχίζω να αγαπώ και να ορθώνω το ανάστημα κόντρα σε κάθε λαϊκισμό και διασυρμό. Πως δεν μπορεί να έχουν ισοπεδωθεί όλα ξεκινώντας από τη δική μου στάση που δεν την αφήνω να πέσει στη λάσπη αλλά και στον κάθε αναγνώστη που το διαβάζει κι αναγνωρίζει τις αξίες που φέρει στα δικά του πιστεύω.

Επείγει η αλλαγή της στάσης μας προς κάτι που να μη κλείνει εμάς και το προσωπικό μας συμφέρον γιατί τότε μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Η συνεννόηση είναι το κλειδί μιας ομαλής μετάβασης προς μια κοινωνία που θα μπορεί να επιβιώσει και να βγει από τη τραγική δυσκολία στην οποία βρίσκεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου