ΣΤΟ ΧΑΒΑΡΙ ΘΑ ΤΑΦΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΗΡΩΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Της Μαρίας Καραμπάτση
Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να επιστρέψει και να αναπαυθεί στον τόπο του, τη γενέθλια γη του, ο ήρωας της Κύπρου Ανδρέας Αναστασόπουλος από το Χάβαρι, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ηλικία μόλις 21 ετών στις 22 Ιουλίου του 1974.
Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να επιστρέψει και να αναπαυθεί στον τόπο του, τη γενέθλια γη του, ο ήρωας της Κύπρου Ανδρέας Αναστασόπουλος από το Χάβαρι, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ηλικία μόλις 21 ετών στις 22 Ιουλίου του 1974.
Από αύριο τα λείψανα του Ανδρέα Αναστασόπουλου θα αναπαύονται δίπλα στους γονείς του στο κοιμητήριο Χαβαρίου, εκεί που έπρεπε να βρίσκονται από τότε…
Η ώρα της δικαίωσης
Με 42 χρόνια καθυστέρηση έρχεται η δικαίωση για τις δύο αδελφές του, οι οποίες πάντοτε ήλπιζαν ότι θα έρθει αυτή η ώρα. Δικαίωση για την επιστροφή των λειψάνων του αδελφού τους εκεί που ανήκουν, γιατί για το χαμό του και για τις μετέπειτα παραλείψεις της πολιτείας, η δικαίωση δεν θα έρθει ποτέ…
Η οικογένεια του Ανδρέα Αναστασόπουλου, που βρισκόταν στην αποστολή του NORATLAS το οποίο καταρρίφθηκε φθάνοντας στην Κύπρο, δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο το χαμό του παιδιού της. Πέντε χρόνια μετά το χαμό του, αναγκάστηκε επί της ουσίας να κηδέψει τα λείψανα ενός άλλου ανθρώπου στο Χάβαρι, αφού έτσι αποφάσισαν τότε οι αρμόδιοι και οι δύο αδελφές του περίμεναν μέχρι σήμερα για να αποκατασταθεί το λάθος.
Γι’ αυτό άλλωστε και σήμερα το μεσημέρι θα επισκεφθεί το Χάβαρο κλιμάκιο των Υπουργείων Εθνικής Αμύνης της Ελλάδας και της Κύπρου, για να γίνει η εκταφή των οστών από το κοιμητήριο Χαβαρίου για να γίνει η μεταφορά τους στην Κύπρο προκειμένου με την μέθοδο DNA να γίνει η αναγνώριση και αύριο στις 12 το μεσημέρι θα τελεστεί η κηδεία του Ανδρέα Αναστασόπουλου από τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας Χαβαρίου.
Η αδελφή του Αθανασία Αναστασοπούλου- Σφουντούρη όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέχασε ούτε για μια στιγμή και φυσικά, δεν κρύβει το παράπονό της από την πολιτεία, για την ταλαιπωρία που έχει περάσει η οικογένειά της όλα αυτά τα χρόνια.
Το χρονικό
Ο Ανδρέας Αναστασόπουλος τον Αύγουστο του 1973, σε ηλικία 20 ετών, παρουσιάστηκε στους καταδρομείς στο Μεγάλο Πεύκο για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Μετά από 40 ημέρες μετατέθηκε στο Μάλεμε στα Χανιά της Κρήτης και τον Ιούλιο του 1974 ήταν ένας από τους 15 καταδρομείς που επιβιβάστηκαν στο NORATLAS με προορισμό την Κύπρο, για την επιχείρηση ‘ΝΙΚΗ’ όπως ονομάστηκε, η οποία μόνο ‘Νίκη’ δεν ήταν…
Οι δικοί του δεν γνώριζαν ότι είχε φύγει για Κύπρο και έμαθαν για το χαμό του σχεδόν μετά από μία εβδομάδα, όπως περιγράφει στην ‘Π’ η κα Αναστασοπούλου- Σφουντούρη: «Εγώ με την αδελφή μου, που ήμασταν μεγαλύτερες από τον Ανδρέα, βρισκόμασταν στην Αθήνα τότε και στο χωριό μετέβη ένας Ταγματάρχης και ενημέρωσε τον πατέρα μου. Εμένα αρχικά μου είπε ένας θείος μου ότι ο Ανδρέας ήταν τραυματισμένος και ότι βρισκόταν στη Ρόδο, αλλά εγώ κατάλαβα αμέσως… Οι δικοί μου έφυγαν με αυτόν τον καημό… Τότε δεν είχαμε τη δυνατότητα να μάθουμε και πολλά πράγματα και μετά από καιρό ενημερωθήκαμε ότι αναγνωρίστηκαν οι νεκροί και ότι τους κήδεψαν στο κοιμητήριο της Λακατάμιας. Εκεί πήγα το 1975 με τους γονείς μου, όταν έγινε το ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα».
Τους έδωσαν λάθος οστά
Μετά το χαμό του Ανδρέα Αναστασόπουλου, ήρθε η δεύτερη ψυχρολουσία για την οικογένειά του πέντε χρόνια αργότερα. Το 1979 η οικογένειά του, όπως και οι οικογένειες των άλλων ηρώων, έλαβε έγγραφο από το ΓΕΣ για να μεταβούν στην Κύπρο να παραλάβουν τα οστά του. Μόνο που η οικογένειά του, δεν παρέλαβε τότε τα δικά του οστά, όπως περιγράφει η κα Αναστασοπούλου:«Πήγα με τον πατέρα μου στην Κύπρο και όταν πήγαμε στο κοιμητήριο και μας έδειξαν τα οστά, τους είπα ότι δεν ήταν του αδελφού μου, αφού το κατάλαβα από το κρανίο και από μία μεταλλική γέφυρα στα δόντια, την οποία δεν είχε ο αδελφός μου. Αυτοί επέμειναν ότι ήταν αυτός και ότι μπορεί να είχε βάλει γέφυρα στο στρατό. Είχαν εντολές άλλωστε να παραδώσουν τα οστά».
Πατέρας και αδελφή πήραν τα λάθος οστά και ξεκίνησαν αεροπορικώς για το ταξίδι της επιστροφής, με την ελληνική πολιτεία απούσα. Όπως αναφέρει η κα Αναστασοπούλου, όταν έφτασαν στο αεροδρόμιο, ημέρα Σάββατο, δεν τους περίμενε κανείς και πήρε με τον πατέρα της το κιβώτιο με τα οστά και πήγαν στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου. Εκεί, τυχαία βρήκαν ένα κλιμάκιο του ΓΕΣ, τους εξήγησαν ποιοι ήταν και μετά από τηλεφωνικές διαβουλεύσεις τους μετέφεραν στο Φρουραρχείο στο σταθμό Λαρίσης και από εκεί ξεκίνησαν στις 11 το βράδυ για το Χάβαρι με ένα τζιπάκι του στρατού. Ούτε όμως αυτό το ταξίδι ήταν ανέφελο, αφού στο δρόμο τους είπαν ότι τελείωσαν τα καύσιμα και πήγαν αρχικά στο στρατόπεδο στο Ρίο και εν συνεχεία στα Ψηλαλώνια για να βρουν πετρέλαιο.
«Ακόμη και όταν πήγαμε στα Ψηλαλώνια μας είπαν ότι δεν ήταν εκεί αυτός που χειριζόταν την αντλία με το πετρέλαιο και χρειάστηκε να περιμένουμε. Καμία οργάνωση. Αυτή ήταν η μέριμνα του κράτους…» λέει με αγανάκτηση η κα Αναστασοπούλου, που περιγράφει τις στιγμές σαν να μην έχουν περάσει τόσα χρόνια…
Τα οστά ετάφησαν στο κοιμητήριο Χαβαρίου, χωρίς ποτέ να ειπωθεί στη μητέρα του ήρωα καταδρομέα και την άλλη του αδελφή ότι επρόκειτο για λάθος οστά. Μόλις πριν μερικά χρόνια η κα Αναστασοπούλου αποκάλυψε στην αδελφή της τι είχε συμβεί, γιατί δεν ήθελε να ταραχθεί τότε. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ίσως τα οστά που έχουν ταφεί στο Χάβαρι να ανήκουν σε άλλο καταδρομέα από την περιοχή του Αγρινίου.
Περιπέτεια και με τη σύνταξη
Οι περιπέτειες βέβαια για την οικογένεια δεν τελείωσαν εκεί… Αρχικά στους γονείς χορηγήθηκε μία μικρή πολεμική σύνταξη για το χαμό του παιδιού τους, ωστόσο πέντε- έξι χρόνια η οικογένεια παρέλαβε έγγραφο από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους, σύμφωνα με το οποίο η σύνταξη δεν έπρεπε να είναι πολεμική αλλά στρατιωτική και ζητούσαν αρκετά χρήματα πίσω από την οικογένεια. Φυσικά η οικογένεια προσέφυγε δικαστικά και δικαιώθηκε μετά από αγώνες, αφού το λάθος ήταν της πολιτείας.
Πάντα ήλπιζαν…
Στο μεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια η Αθανασία Αναστασοπούλου ζούσε με τον καημό ότι στο κοιμητήριο στο Χάβαρι δεν είχαν ταφεί τα οστά του αδελφού της. «Δεν το συζητούσαμε, αλλά εγώ το είχα μέσα μου. Τότε δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, εδώ σε άλλες περιπτώσεις είχαν δώσει ανάμεικτα οστά, ακόμη και από τρεις διαφορετικούς νεκρούς! Χρειάστηκε να φθάσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση το θέμα, για να υπάρξει δικαίωση. Το 2005 μάλιστα μας είχαν πάρει και δείγμα για τεστ DNA για την ταυτοποίηση. Κάποια στιγμή μου ζήτησαν να επιστρέψω τα λάθος οστά, αλλά τους είπα να βρουν πρώτα του αδελφού μου και μετά θα τα επέστρεφα. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό, δεν γινόταν να μας εμπαίζουν έτσι. Τελικά, τον περασμένο Ιανουάριο ενημερωθήκαμε ότι βρέθηκαν και ότι θα τα παραλαμβάναμε στην πορεία» ανέφερε μεταξύ άλλων η κα Αναστασοπούλου, η οποία αισθάνεται δικαιωμένη που ο αδελφός της επιστρέφει στον τόπο του:«Υπάρχει δικαίωση σε ότι αφορά την επιστροφή του αδελφού μου στον τόπο του. Όμως δεν υπάρχει δικαίωση για όλα τα υπόλοιπα, γιατί η πολιτεία έστειλε τα παιδιά μας σε μια επιχείρηση αυτοκτονίας και ακόμη και τώρα πρέπει να πιέζουμε για να γίνουν σωστά τα πράγματα με την ταφή. Έχουμε μεγάλη απογοήτευση από την πολιτεία. Απογοήτευση και στενοχώρια, αλλά παρηγοριά που επιστρέφει στον τόπο του. Ήταν ένα όνειρο που τράβηξε 42 χρόνια…».
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου