Μεγάλη Τετάρτη, 11 Απριλίου, 2012
Κάθομαι και σκέφτομαι καμιά φορά την ζωντάνια που είχαμε παλιά και τον αισιόδοξο τρόπο που αντιμετωπίζαμε τη ζωή.
Τότε που πετάγαμε όχι με δανεικά, αλλά με τα δικά μας φτερά.
Ναι, δε λέω, άλλα εκείνα τα χρόνια, άλλες εποχές, άλλες απαιτήσεις, διαφορετικός τρόπος ζωής. Καμία εποχή δεν είναι ίδια με την προηγούμενη.
Αλλάζουν οι καιροί. Συμφωνώ.
Εμείς οι άνθρωποι όμως γιατί αλλάζουμε. Και δυστυχώς δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο.
Επειδή για ότι κακό συμβαίνει εμείς δεν φταίμε ποτέ, άντε να φταίει η παγκοσμιοποίηση που μας επέβαλε μερικές αλλαγές, άντε να φταίει ο κακός μας γείτονας, άντε να φταίει λίγο και το στριμμένο αφεντικό μας. Αν κάνουμε όμως μια αυτοκριτική, θα δούμε ότι φταίμε κι εμείς γιατί.... δεν μιλάμε κι όταν μιλάμε δεν είμαστε ειλικρινείς, υποκρινόμαστε φοβούμενοι την αντίδραση του διπλανού μας. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν γελάμε, δεν παίζουμε μεταξύ μας, δεν μαγειρεύουμε, δεν πάμε εκδρομές.
Σήμερα ο τρόπος ζωής έχει γίνει ένας αγώνας δρόμου για να αποκτήσουμε περισσότερα αγαθά.
Η χαρά μας είναι τα.... ψώνια και ίσως μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ για ένα γεμάτο καρότσι με πακέτα τυλιγμένα με χρωματιστά σελοφάν και χαρτιά. Καταναλωνόμαστε σε μικρά πράγματα που έχουν αντικαταστήσει ακόμα και αυτόν τον έρωτα, λες και μας έχει πιάσει πνευματική και σωματική υπνηλία.
Μήπως μας λείπει η αγάπη. Μήπως να δοκιμάζαμε να γίνουμε πάλι παιδιά. Να προτιμήσουμε το χαμόγελο από το κατσούφιασμα,να επαινούμε αντί να κατακρίνουμε, να συγχωρούμε παρά να κατηγορούμε. Άμα δεν μπορούμε να γίνουμε το μολύβι για να γράψουμε την ευτυχία κάποιου, ας γίνουμε τουλάχιστον η γόμα που θα σβήσει τη δυστυχία του. Πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε αν θέλουμε να αποκτήσουμε, να μάθουμε να χάνουμε για να κερδίζουμε, να υποχωρούμε για να προχωρούμε και πρέπει να μπορούμε να κλαίμε για να παρηγορούμε. Έτσι, σίγουρα θα κάνουμε κάποιους να νοιώσουν καλύτερα, μέσα σε αυτούς θα είμαστε κι εμείς.
Η ζωή είναι σαν ένας καθρέφτης που μας κοιτάζει όπως τον κοιτάζουμε. Αν τον δούμε με χαμόγελο και καλοσύνη, θα μας κοιτάξει κι αυτός καλοσυνάτα. Δεν μπορεί όλη η ζωή μας να είναι μια λιακάδα γιατί στο τέλος θα βρεθούμε να ζούμε σε μια έρημο. Ούτε όλες οι μέρες είναι καλές, έχει όμως κάτι καλό η κάθε μέρα. Ας πάρουμε μόνο αυτό. Και η μέλισσα δεν παίρνει όλη την γύρη από ένα λουλούδι.
Καζαντακης.
Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. Κάθε αρχή έχει την αγωνία, αλλά και το φτερούγισμα,την λαχτάρα του άγνωστου, ώσπου το μικρο τρεμάμενο βηματάκι να αρχίσει την πορεία του στο νέο μονοπάτι μέχρι να γίνει σταθερό.
Τώρα μπορεί να αναλογιστεί κάποιος.. πολύ ρομαντικά, όμορφα κι ωραία μας τα λέει αυτός ο Ιατρού. Καλά που ζει. Δεν βλέπει τι γίνεται στον κόσμο. Δεν βλέπει την φτώχεια, την δυστυχία, τον πόνο που υπάρχει. Ναι φίλοι μου . Τα βλέπω και τα ξέρω όλα αυτά. Εδώ ζω κι εγώ μαζί με εσάς, μαζί με αυτούς που πονούν. Μεροκαματιάρης είμαι, δουλεύω σε εστιατόριο 6 μέρες την εβδομάδα, τρεις από τις οποίες είναι διπλή βάρδια. Απλά απόψε λίγο πριν πέσω να κοιμηθώ θέλησα να βγάλω μια κραυγή, να διώξω λίγη από την κούραση, να κάνω την αντίστασή μου σε κάθε είδους μνημόνιο, να αλαφρώσω λίγο από την ....όμορφη ζωή που μου χρεώσανε. Είχα βάρη και δεν ήξερα που να τα ξεφορτώσω. Είχα πικρές σκέψεις και δεν ήξερα πως να τις γλυκάνω. Ήθελα να κοιμηθώ και να ονειρευτώ. Τουλάχιστον τα όνειρα είναι ακόμα αφορολόγητα.
Σας μεταφέρω λίγα λόγια ενός όμορφου τραγουδιού που ακούω από Ελληνικό σταθμό στο ίντερνετ.
.......... Κράτα γερά στα χέρια σου της τύχης το τιμόνι και μην αφήνεις τους καιρούς να κυβερνάνε μόνοι. Και επειδή αυτές οι γραμμές γράφονται βράδυ, εύχομαι σε όλους.... όνειρα γλυκά.
Γιώργος Ιατρού Lynn Massacusetts
Κάθομαι και σκέφτομαι καμιά φορά την ζωντάνια που είχαμε παλιά και τον αισιόδοξο τρόπο που αντιμετωπίζαμε τη ζωή.
Τότε που πετάγαμε όχι με δανεικά, αλλά με τα δικά μας φτερά.
Ναι, δε λέω, άλλα εκείνα τα χρόνια, άλλες εποχές, άλλες απαιτήσεις, διαφορετικός τρόπος ζωής. Καμία εποχή δεν είναι ίδια με την προηγούμενη.
Αλλάζουν οι καιροί. Συμφωνώ.
Εμείς οι άνθρωποι όμως γιατί αλλάζουμε. Και δυστυχώς δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο.
Επειδή για ότι κακό συμβαίνει εμείς δεν φταίμε ποτέ, άντε να φταίει η παγκοσμιοποίηση που μας επέβαλε μερικές αλλαγές, άντε να φταίει ο κακός μας γείτονας, άντε να φταίει λίγο και το στριμμένο αφεντικό μας. Αν κάνουμε όμως μια αυτοκριτική, θα δούμε ότι φταίμε κι εμείς γιατί.... δεν μιλάμε κι όταν μιλάμε δεν είμαστε ειλικρινείς, υποκρινόμαστε φοβούμενοι την αντίδραση του διπλανού μας. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν γελάμε, δεν παίζουμε μεταξύ μας, δεν μαγειρεύουμε, δεν πάμε εκδρομές.
Σήμερα ο τρόπος ζωής έχει γίνει ένας αγώνας δρόμου για να αποκτήσουμε περισσότερα αγαθά.
Η χαρά μας είναι τα.... ψώνια και ίσως μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ για ένα γεμάτο καρότσι με πακέτα τυλιγμένα με χρωματιστά σελοφάν και χαρτιά. Καταναλωνόμαστε σε μικρά πράγματα που έχουν αντικαταστήσει ακόμα και αυτόν τον έρωτα, λες και μας έχει πιάσει πνευματική και σωματική υπνηλία.
Μήπως μας λείπει η αγάπη. Μήπως να δοκιμάζαμε να γίνουμε πάλι παιδιά. Να προτιμήσουμε το χαμόγελο από το κατσούφιασμα,να επαινούμε αντί να κατακρίνουμε, να συγχωρούμε παρά να κατηγορούμε. Άμα δεν μπορούμε να γίνουμε το μολύβι για να γράψουμε την ευτυχία κάποιου, ας γίνουμε τουλάχιστον η γόμα που θα σβήσει τη δυστυχία του. Πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε αν θέλουμε να αποκτήσουμε, να μάθουμε να χάνουμε για να κερδίζουμε, να υποχωρούμε για να προχωρούμε και πρέπει να μπορούμε να κλαίμε για να παρηγορούμε. Έτσι, σίγουρα θα κάνουμε κάποιους να νοιώσουν καλύτερα, μέσα σε αυτούς θα είμαστε κι εμείς.
Η ζωή είναι σαν ένας καθρέφτης που μας κοιτάζει όπως τον κοιτάζουμε. Αν τον δούμε με χαμόγελο και καλοσύνη, θα μας κοιτάξει κι αυτός καλοσυνάτα. Δεν μπορεί όλη η ζωή μας να είναι μια λιακάδα γιατί στο τέλος θα βρεθούμε να ζούμε σε μια έρημο. Ούτε όλες οι μέρες είναι καλές, έχει όμως κάτι καλό η κάθε μέρα. Ας πάρουμε μόνο αυτό. Και η μέλισσα δεν παίρνει όλη την γύρη από ένα λουλούδι.
Καζαντακης.
Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. Κάθε αρχή έχει την αγωνία, αλλά και το φτερούγισμα,την λαχτάρα του άγνωστου, ώσπου το μικρο τρεμάμενο βηματάκι να αρχίσει την πορεία του στο νέο μονοπάτι μέχρι να γίνει σταθερό.
Τώρα μπορεί να αναλογιστεί κάποιος.. πολύ ρομαντικά, όμορφα κι ωραία μας τα λέει αυτός ο Ιατρού. Καλά που ζει. Δεν βλέπει τι γίνεται στον κόσμο. Δεν βλέπει την φτώχεια, την δυστυχία, τον πόνο που υπάρχει. Ναι φίλοι μου . Τα βλέπω και τα ξέρω όλα αυτά. Εδώ ζω κι εγώ μαζί με εσάς, μαζί με αυτούς που πονούν. Μεροκαματιάρης είμαι, δουλεύω σε εστιατόριο 6 μέρες την εβδομάδα, τρεις από τις οποίες είναι διπλή βάρδια. Απλά απόψε λίγο πριν πέσω να κοιμηθώ θέλησα να βγάλω μια κραυγή, να διώξω λίγη από την κούραση, να κάνω την αντίστασή μου σε κάθε είδους μνημόνιο, να αλαφρώσω λίγο από την ....όμορφη ζωή που μου χρεώσανε. Είχα βάρη και δεν ήξερα που να τα ξεφορτώσω. Είχα πικρές σκέψεις και δεν ήξερα πως να τις γλυκάνω. Ήθελα να κοιμηθώ και να ονειρευτώ. Τουλάχιστον τα όνειρα είναι ακόμα αφορολόγητα.
Σας μεταφέρω λίγα λόγια ενός όμορφου τραγουδιού που ακούω από Ελληνικό σταθμό στο ίντερνετ.
.......... Κράτα γερά στα χέρια σου της τύχης το τιμόνι και μην αφήνεις τους καιρούς να κυβερνάνε μόνοι. Και επειδή αυτές οι γραμμές γράφονται βράδυ, εύχομαι σε όλους.... όνειρα γλυκά.
Γιώργος Ιατρού Lynn Massacusetts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου