Φαρμακευτική… «εκμετάλλευση»!

Χορός εκατομμυρίων ευρώ με πανάκριβα φάρμακα που χορηγούνται για σοβαρές παθήσεις έχει στηθεί σε βάρος του Εθνικού Συστήματος Υγείας, των ασφαλιστικών ταμείων αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, και των ίδιων των ασθενών…

Αιτία για την κατάσταση που επικρατεί είναι η αδράνεια της πολιτείας να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια θέσπισε και βάσει των οποίων νοσοκομειακά και ιδιωτικά φαρμακεία θα πρέπει να διαθέτουν τα φάρμακα υψηλού κόστους στην ίδια τιμή!

Τα φάρμακα υψηλού κόστους είναι αυτά που προορίζονται για εξωτερικούς ασθενείς με καρκίνο, νεφροπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας, ρευματοειδή αρθρίτιδα, πνευμονική υπέρταση κι άλλες σοβαρές ασθένειες, ενώ κάποια απʼ αυτά στοιχίζουν έως και 13.000 ευρώ.
Πανάκριβα φάρμακα για σοβαρές ασθένειες που πωλούνται από τα ιδιωτικά φαρμακεία έως και 50% ακριβότερα απʼ ότι στα φαρμακεία των νοσοκομείων καθώς, οι φαρμακευτικές εταιρείες πωλούν τα φάρμακα αυτά στους ιδιώτες ακριβότερα…
Από την άλλη πλευρά η «ατολμία» της πολιτείας να εφαρμόσει ένα νόμο που η ίδια θέσπισε για την εξίσωση των τιμών διάθεσης των ακριβών φαρμάκων από τα νοσοκομειακά και ιδιωτικά φαρμακεία είναι η βασική αιτία που κάνει τα ασφαλιστικά ταμεία να «βουλιάζουν» και να χρεώνονται με υπέρογκα ποσά που φτάνουν έως και τα 140 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Ο νόμος… «κάθεται»!
Ο νόμος που θεσπίστηκε το 2006 και επρόκειτο να βάλει τάξη στην κατάσταση αυτή, προβλέποντας τη διάθεση των πανάκριβων αυτών φαρμάκων τόσο από τα φαρμακεία των νοσοκομείων, όσο και από τα ιδιωτικά φαρμακεία, αλλά με την ίδια τιμή και τους ίδιους όρους διάθεσης, παραμένει επί τρία χρόνια στα χαρτιά.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον νόμο 3457/2006, «σε εξωτερικούς ασθενείς που είναι ασφαλισμένοι του δημοσίου και όλων των φορέων και κλάδων ασφάλισης ασθένειας χορηγούνται, χωρίς συμμετοχή των ασφαλισμένων, από τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων και τα ιδιωτικά φαρμακεία, ιδιοσκευάσματα υψηλού κόστους, τα οποία έχουν άδεια κυκλοφορίας μόνο για νοσοκομειακή χρήση.
Στην περίπτωση που τα ανωτέρω ιδιοσκευάσματα χορηγούνται από ιδιωτικά φαρμακεία, τα φαρμακεία αυτά τα προμηθεύονται και τα διαθέτουν στην ίδια τιμή και με τους ίδιους όρους με τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων».

Η απόφαση και η …αυτοαναίρεση!
Στις 31 Δεκεμβρίου του 2008 υπήρξε απόφαση των υπουργείων Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης για την ενεργοποίησή του, η εφαρμογή της οποίας, όμως, αναστέλλεται κάθε τρεις μήνες.

Στην απόφαση αυτή αναφέρεται ότι «στους εξωτερικούς ασθενείς που έχουν νοσηλευτεί κι έχουν ανάγκη τακτικής παρακολούθησης για την αντιμετώπιση της πάθησής τους χορηγούνται, χωρίς συμμετοχή των ασφαλισμένων, από τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων και από τα ιδιωτικά φαρμακεία 89 φαρμακευτικά ιδιοσκευάσματα υψηλού κόστους με τους ίδιους όρους (χονδρική τιμή)».
Ωστόσο, στην τελευταία αυτή απόφαση για τον τρόπο εφαρμογής του νόμου αυτού, ενώ καθορίζεται ότι τα ιδιωτικά φαρμακεία θα χρεώνουν τις ίδιες τιμές με τα νοσοκομεία, δεν εξασφαλίζεται ότι θα αγοράζουν τα φάρμακα υψηλού κόστους με τους ίδιους όρους. Συνεπώς, η διυπουργική απόφαση παραβιάζει τον ίδιο το νόμο!

Θέλουν οι εταιρείες;
Μια ακόμα παράμετρος (και ίσως η πιο σημαντική) στον τρόπο διάθεσης των ακριβών φαρμάκων είναι το γεγονός ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες δείχνουν μια «ιδιαίτερη προτίμηση» στον ιδιωτικό τομέα παρά στα Νοσοκομεία της χώρας. Γιατί;

Για τον απλούστατο λόγο φυσικά ότι τα Νοσοκομεία δεν είναι τόσο «καλοπληρωτές» όσο οι φαρμακοποιοί. Για την ακρίβεια, τα Νοσοκομεία της χώρας είναι γνωστό ότι περνάνε και χρόνια για να τακτοποιήσουν τις οικονομικές οφειλές τους σε ότι αφορά στις προμήθειές τους, ενώ αντιθέτως, τα ιδιωτικά φαρμακεία πληρώνουν «μετρητά» κάθε αρχή ή τέλος του μήνα!

Μπορούν τα νοσοκομεία;
Ένα ακόμα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί άμεσα είναι και αυτό της σωστής λειτουργίας των φαρμακείων των Νοσοκομείων. Για παράδειγμα, το Νοσοκομείο της Αμαλιάδας δεν έχει φαρμακοποιό με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί όλες τις μέρες της εβδομάδας εξυπηρετούμενο από τον φαρμακοποιό του Νοσοκομείου του Πύργου.

Η θέση του φαρμακοποιού αναμένεται να καλυφθεί σύντομα αλλά μέχρι τότε, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο της ταλαιπωρίας των ασθενών.

Ας μην ξεχνάμε ότι ρα φάρμακα δεν είναι καταναλωτικό αγαθό αλλά για πολλούς συνανθρώπους μας η «γέφυρα» που τους κρατά στη ζωή. Με αυτή την σκέψη πρέπει τα αρμόδια Υπουργεία, οι φαρμακευτικές εταιρείες και τα ασφαλιστικά ταμεία να εξετάσουν το όλο ζήτημα και όχι με γνώμονα τα… «νούμερα» στο χαρτί και το κέρδος!

Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ, Στάθης Πουλιάσης